Alle inzendingen, jaar 2003, week 27

De liefde kent geen jaren De liefde kent geen tijd Door liefde overvaren, Door liefde mezelf kwijt...…

Oh, wonderschone liefde je hebt me in jouw greep Oh, wonderlijke liefde, ik wou dat 'k je begreep...…

't Is slordig en ook eigenlijk te gek om zomaar ergens baby's neer te leggen. Daarom is zoetjes aan wel wat te zeggen voor een vaste baby neerlegplek. Zo'n vaste plek is goed te overzien Iets als een 'vondelingenpark' misschien? (...Bureau Jeugdzorg maakt zich grote zorgen over de toename van het aantal vondelingen in Amsterdam.…

Soms heb je even behoefte... aan een troostend woord van een vriend.... soms een arm om je heen, ook al heb je die niet verdiend.... soms zeg je dingen die je niet zo bedoelt... soms zijn er dingen, die je niet uitspreekt, alleen voelt. Soms heb je behoefte aan aai door je haar.... soms alleen aan een piepklein gebaar. Een kus of een knuffel…

Moet je een knal voor je kop? Liever niet, en ik loop door Maar was het niet míjn fiets Die ik daar zo ineens verloor? Nou ja, Liever die fiets dan die knal Ik zou nog terug gaan slaan En als ik dan eenmaal bezig ben Denken zij `geen keuze` en beroven ze mij van het bestaan Ik heb geen liefdesrelatie met mijn fiets Hij reed overigens…

Woorden getikt Net als ik Dans, spring En lach naar de maan Huil als een baby Net als ik Ontdek, leer En lach naar de maan Later als je groot bent Net als pappa Net als ik Woorden getikt…

Blauwe sproeten Op een roodgeverfde muur Best een mooie kamer Als ik er binnen gluur Mooie mensen Lopen heen en weer Schuifelend voorbij de ramen Dan weer eens een dame, Nu dan toch een heer Ik dim de lichten En aanschouw het spel Veilig vanuit mijn donkere kamer Veilig vanuit mijn donkere cel Het verlichte bestaan van de passant Verbleekt…

Weet je hoe laat het is? Ik heb geen flauw idee Het zal wel middag zijn Het licht doet pijn Ik wil niet mee Laat me Mijn uurwerk is kapot Het zal wel middag zijn Ik heb geen flauw idee Onduidelijk aanwezig, net de zee Ik kan niet zwemmen Laat me Het zal dan dus wel middag zijn De stand van de zon Hoe vaak moet het nog worden gezegd…

Zo koud als dat het buiten is Zo warm ben ik van binnen Zonnestralen van geluk Het kwaad heeft niets meer om te innen Belastingen zijn allang betaald Verdriet en pijn, zoveel gegeven De zonnestalen van geluk Een nieuw mens kwam erdoor tot leven Zie mij, praat niet met me, maar bevestig mijn aanwezigheid De zonnestralen van geluk Schijnend…

wanneer het jonge groen ontspruit het gras begint te groeien voel ik de kriebels in mijn buik begint de lente ook in mij te bloeien de lijster in de conifeer die mij 's ochtends doet ontwaken weet ieder jaar steeds weer de lente in mij los te maken het lammetje in de wei dat vrolijk staat te springen maakt mij van binnen blij 't zijn allemaal…

Lieve Rakker Wandelen doe ik nu zonder hond, alleen geen doel, zo maar lopen, nergens heen Zoveel jaren met Rakker, onze hond door weer en wind, lekker en gezond De dagen duren nu wel heel erg lang het hondloos zijn maakt me soms bang Niet meer even een straatje om eigenlijk is dat toch wel stom Elke dag weer dat verdriet niemand die…

Met een ragfijne sluier van tule opgegroeid in vertrouwen met de smaak van geschiedenis lijken ze het landschap te tillen naar een eigen wereld. Zegen de groene blaadjes die het leven verrijken met de magische geur van karakter en een filosofisch vloeibaar goud.…

Wie is dat kleine sterretje dat 's avonds twinkelt zacht dat straalt en altijd schittert lichtpuntje van de nacht Dat kleine gouden sterretje dat mij ook lijkt te zien zeg schitterend klein sterretje straal jij voor mij misschien? Ik geloof dat jij daarboven mij zo nog iets wil zeggen dat er iets tussen Hemel en Aarde is en niet zomaar…

Als ik opeens geroepen word het zelf niet aan zie komen als ik plotseling moet gaan zul jij dan niet schromen naar mij te zoeken in de ruimte in je hart en in je geest want daar zal ik eeuwig blijven daar, is van mijzelf het meest omdat ik nu geen kans heb je nog goedendag te zeggen je te kussen, te bedanken ik je niets meer uit mocht leggen…

Nu ik afscheid van je ga nemen verdrietig ben omdat het moét wij samen niet meer verder mogen ontbreekt mij hiertoe alle moed Wat zeg ik wél Wat zeg ik niet Wat doet je teveel zeer Ik wil het zo graag voor jou verzachten maar hoe ik het ook wend of keer elk afscheidswoord doet pijn en daarom zou ik nu uit pure onmacht in jouw plaats…

Vaders handen, ruw, maar groot en sterk en altijd voor ons aan het werk zijn nu voor altijd stil en koud maar lijken nu nog meer gesneden uit het goede hout…

Als ik opeens geroepen word het zelf niet aan zie komen plotseling van je weg moet zul jij dan niet schromen naar mij te zoeken in de ruimte in je hart en in je geest want daar zal ik zeker verblijven daar is van mijzelf het meest omdat ik niet eens de kans kreeg je nog goedendag te zeggen je te kussen, te bedanken geen tijd meer om iets…

Zie je dat kleine sterretje dat twinkelt, lacht en wacht dat straalt en altijd schittert lichtpuntje in de nacht? Dat kleine gouden sterrtje dat mij ook lijkt te zien zegt schitterend klein sterretje straal jij voor mij misschien? Ik geloof dat jij daarboven mij zo nog iets wil zeggen wat tussen Hemel en aarde is en niet zomaar valt uit…

Al een tijdje spook jij door mijn hoofd Ik heb het gemeden, gewoon niet geloofd Maar nu je weg bent, is die plek leeg En begreep ik steeds niet wat ik toen van je kreeg Nu ben je terug en voel ik een afstand Zie het in je ogen, wat is er aan de hand Nu ik er klaar voor ben en me wil overgeven Laat je me los en zeg je dat je zo niet kan leven…

Kwam een vage kennis tegen het was 'gezellig' met haar ge-ik na een uur was ik zó belegen en dacht, mens hou op, ik stik. Het merendeel is egocentrisch alleen zìj zijn de moeite waard of ik ben niet realistisch en ingetogener van aard. Voor een ander z'n wel en wee is hun interesse nul komma nul ze kletsen liever zelf voor twee ook…

Niets is zo rijk als de onuitputtelijke weelde van de natuur. Ze toont ons alleen oppervlakken, maar - ze is miljoenen meters diep…

ben je neergesabeld, doodgestoken aan vertrouwen nooit gewend zijn je vleugels nog gebroken heb je liefde nooit gekend? ben je afgedankt en oud en grijs heb je in rollen jou verborgen betaalde voor hun falen jij de prijs zie je zo op tegen morgen? huil je om je onzekerheid opnieuw verraden, ingeruild laatste haven dus ook kwijt…

De morgen is zojuist geboren en schittert in het ochtendgloren haar pracht en praal nog niet verloren geen mens behoort deze zuiverheid te storen... Het is de glimlach van de schepper en mag ons toebehoren...…

Trilling van 'n lip toont 'n emotie ogen zo strak geen traan die ik zie Gevoelens tonen nooit 'n sterke kant is ook nu afwezig je slikt en vermant Woorden verzwegen zinnen niet gezegd waarom nog uitleggen kritiek ? onterecht ! Kijk nog eenmaal om doe de deur zachtjes dicht vanaf nu is mijn blik op de toekomst gericht…

het blote wit krijgt van de zomer kleur en zweet in zonnebrand zijn penetrante geur het losse zand dat zomaar taartjes bakte is nu te droog om alle vormen te bevatten de zee rolt woord voor woord en in de branding spelen zinnen die nog niemand heeft gehoord strofen die zijn opgeschuimd in zomerlicht blijken in de koelte van de…

Het had hem kennelijk niet veel gedaan, toen hij na bijna 20 jaar ontwaakte en enkel hem bekende woorden slaakte, omdat de tijd voor hem had stilgestaan. Ook “REAGAN” was een goed onthouden woord. Gelukkig had hij nooit van “BUSH” gehoord.…

Jouw handen kunnen vederlicht tintelen onderzoekend verkennen Jouw handen kunnen beschermen mij bereiken totale liefde geven Jouw handen kunnen geven wat ik zoek ..... Alleen jouw handen .....…

Er staat een ster te stralen, zo helder en zo licht. En in die heldere schijn, zie ik plots jouw gezicht. Twee lieve zachte ogen, kijken mij smekend aan. Het is alsof ze vragen, raak mij eens even aan. Ik kijk dan in je ogen, ik streel zacht langs je mond. ik weet dit is een gouden schat, het is liefde wat ik vond. Ik zal die goed bewaren…

Een lange wandeling aan het strand water, zand en niemandsland Gedachten verdwijnen met de golven zij worden onder zand en schelpen bedolven Uitwaaien, de honden rennen om me heen zij genieten net als ik ook van top tot teen Het is heel stil in mij, een vreemd soort rust waarom ben ik niet geboren in 'n plaatsje aan de kust ? Zou ik dan…

Het zal de tijd van weemoed zijn, die ons doet voelen als we doen; er zijn wat uitgebloeide uren waarvan het pluis bijna verwaaien moet. Ja, het is de tijd van lage zon en de dunne adem van nat hout. Maar ook al gaat het bos in dode geuren op en staat de lucht van vogels leeg, mijn fantasie richt voor ons lentes aan.…