Alle inzendingen, jaar 2003, week 30

tussen vrienden toch alleen gevoel van einde na begin bliksem wil er niet omheen tegen beter weten in gevoelens worden spiegelbeeld koud vervangt blij warm nieuw litteken toebedeeld aan de ziel onder mijn arm even vlinders, bonzend hart kleuren warmer dan normaal weer terug naar wit en zwart en tweedimensionaal…

Een gevecht, een zware strijd vol hoop, kracht en onzekerheid. Momenten van verdriet, vechtend tegen een traan kon jij nog steeds het leven aan. Toen al dat vechten niet meer mocht baten, hebben wij jou los moeten laten.…

wolken werden zwart wind geselde de bomen eindelijk regen…

Die Joden - Ja; die waren vreeslijk raar. En lelijk ook; heel zelden zag je mooien. En zo opzichtig! Jurken schots-bont-rooien Trokken de meisjes aan, niet Zondags, maar Op Zaterdag. En 't was ook stellig waar, Want iemand had 't gezien, dat ze de dooien Zonder gevoel zo van de trappen gooien, Wanneer ze op Sabbat sterven. Dat was naar.…

't Licht is uit m'n ogen 't onbereikbare verlangen duister sluipt nabij in geest en lichaam gevangen Geen emotie meer te zien zelfs geen gevoel in mijn hart 't starre en koude in mij maakt me onzeker, verward De pijn keer op keer 't diepe verdriet verstikt mijn geest maakt bang en bevreesd Ik wil dit écht niet het gaat buiten…

wanneer de maan haar ogen sluit en de sterren hun uitbundigheid verbergen dan begint de dag te geeuwen en brengt ze mijn gedachten tot leven aarzelend hoor ik de wereld ontwaken verwarrende woorden die mij versuft aanraken ik strek mijn luie armen uit en geniet nog even van de warme geur van het nachtgeluid langzaam snuif ik…

Een touwtrekker in Quebec Heeft als sportman één gebrek: Staat ie net aan het touw Dan stopt ie al gauw Want hij krijgt dan enorme trek…

soms zou je even willen huilen je voelt dan zoveel pijn je wil dan ergens schuilen en warm geborgen zijn soms zou je even willen huilen maar dat lukt je niet dat komt van al die jaren dat je hebt gevochten tegen je verdriet soms zou je even willen huilen ook al is de kans nog zo klein wat niet is dat kan nog komen maar het lijkt je wel…

De klap kwam als een donderslag Alsof het een aardbeving was De grond zakte onder mijn voeten weg, toen 'k hoorde, dat het goed mis was. Gewoon ergens een tumor ontdekt, en niet zo'n kleine ook Je schrikt je te pletter, werkelijk helemaal van de kook... Ik keek de dood weer in de ogen en huilde als een jonge hond Door 't leven voelde…

Mijn bloem, ik verdiep me in je goddelijk blad en vloei verloren door je krachtige nerven hier wil ik gelukkig zijn wil ik sterven…

toen de lente kwam en alle knoppen open braken de zon de zomer deed ontwaken toen ik in je lijf wilde verdwalen, heel liefdevol mijn handen door je blonde haren haalde in de koelte van het bos toen jouw indruk naast me op het zachte mos weer was verlaten het kaarslicht zachter werd de wijn al zoeter smaakte en de dorst naar jou…

Klaproos zo hemels Tussen aarde, grint en rails hoe triest is uw lot…

Duister is het pad voor wie veel verborgen houdt in 't aardse leven…

Gaan wij ons voor een wandeltocht bepakken Versterkt dan nog eens extra dat gevoel: De onvolprezen wegwijspaddestoel! Nieuw rood met witte letters op de vlakken Het eigentijds gewicht zal ook verschillen Spillebeen kan zelf z'n paddo tillen…

Er slaapt een man in huis. Soms noem ik hem de mijne. Hij neemt fauteuil en ether in, hij snijdt mijn adem af. Dan sluip ik nors de kamer uit, ze werd te veel de zijne. Te veel zijn lucht, zijn bloed, zijn brood dat ik wel eten moet. De hand die ik dan buit en die me steeds weer voedt. En dat ik zwaarder werd van heupen met de jaren. Dat is…

Maar - één ding was er, dat 'k niet prettig vond: Ik kende een plaat, waarop een neger vloog Met de armen om een blanke, in 't donker. Hoog Zag je veel licht; beneden was de grond. Werd hij nu ook een engel? Met zo'n mond? En met dat griez'lig witte van zijn oog? Ik hoopte, dat grootmoeder zich bedroog, En hij niet was bij God, als ik er…

In een verlangen naar geborgenheid gevangen in het net van onzekerheid In een omarming van genegenheid benauwde het gevoel van eenzaamheid…

Zon aan de hemel Zon op mijn pad Zon in jouw ogen Zon in mijn hart De zon geeft de wereld Die geelgouden gloed De zon laat mij weten: Het leven is goed!…

Mijn toren kucht langzaam brokkels uit en de ruiten worden als vaders ogen troebel ik verlang naar de zachte aanraking die het gif stilletjes opzuigt en uitspuwt uw lach en uw ogen gommen de barsten van onze tekening die nu nog een ets is maar weldra zal krioelen van de kleuren aan mijn voet steken bloemen het hoofd op onder uw vruchtbare…

alleen gezeten in een bootje op de zee helemaal verlaten wat moet ik er toch mee? de duisternis valt in dobberend op golven val ik maar niet in slaap onder eenzaamheid bedolven…

figuren waken op het terras sirenes vormen achtergrond waxinelichtjes wakkeren bier en wijn verwateren vrouwenlucht en mannenzweet temperen gesprekken snel de wegen tot zoete verleiding waar het orakel langzaam zwijgt…

Ik heb me lekker tegen je aangevlijd neem je in me op Je geuren, rondingen en je gezicht maken me gek in mijn kop Geluk is in mijn ogen te lezen ontspannend genieten Niets doet mij weerhouden snel een geluksgebedje te schieten Hoe kan een mens leven zonder dit het besef van liefde te ervaren Het geluk te proeven valt toch door niets te…

Als alles mij teveel is Verdwaald in mijn bestaan Uitzichtloos mijn deel is Te moe om door te gaan Verlangend naar wat stilte Liggend op mijn bed Gezicht verstopt in dekens Mijn masker afgezet Gehuld in stof en warmte Ontnomen van mijn last Vergeten door de wereld Rust ik en slaap dan vast Als ik daarna ontwaak Herboren en vitaal Me…

Aan het eind van de wittebroodsweken bleef d' huw'lijksboot nauwelijks drijven. De vrouw hield van lesbische wijven. De man had het nu wel bekeken. Aan stickies verslaafd was-ie gauw; het was pot voor meneer en mevrouw.…

De schone zangkunst houdt hen allen wakker. Ze strelen met bezieling ieder oor. Ze zitten ieder in hun eigen koor, de pluimveehouder, groenteman en bakker. Er is een drietal zangverenigingen om kakel-, kers- en ovenvers te zingen.…

Mijn hart is rond of vierkant ik weet het eigelijk niet Gekristaliseerde cellen door ontelbaar veel verdriet Snijdend koud voelt de harde wind zielen dwalen rond in deze ruimte Onwetend is het kleine kind maar het gevaar dat komt van buiten Gedrogeerde mensen op de straat in elke hoek, ver in gedachten Het is de stilte voor de storm…

Niet tussen mensen, niet alleen Hetzelfde maar toch anders Ongevoelig maar niet van steen Niet het kruis, het hart of anker Zwarte schaap en Populair Extreem en ook behouden Elegant en ordinair Kerngezond en iets verkouden Ik ben niet zwart en ook niet wit Echt was het maar zo simpel Ik ben een Idol maar ik mis een hit Gezakt met vlag…

Toen Columbus uit ging varen met zijn schamele vloot gnuifden waarnemers die gaan van uitputting nog dood Maar ik mag een boon zijn uit het leeg te plunderen land stal hij de redding van het ambtenarenbestand Geleerden en poëten tel de kopjes maar na bedoeïnen en asceten van Den Haag tot Kinsjasha Het zwarte goud van de wielrennerij Ultieme tovermiddel…

Mijn handen beven als ik aan je denk Mijn lichaam rilt bij de gedachten die ik krijg Het is zo koud hier zonder jou De zon verzwolgen, zwarte hemel Geen liedjes van de vogels meer De bloemen verliezen ineens hun geur De schilderijen aan mijn muren grijs Ze zijn beroofd van elke kleur En zittend op mijn blauwe bank Mijn blik dwalend over het…

Zo ben ik niet en zo wil ik ook niet zijn, je kent me toch? Alleen bij jou vind ik het fijn, en ja, na die vakantie nog! Zo ben ik niet vertrouw me maar, dat zal ons niet gebeuren, ik zal je heel erg missen daar, hierna zal onze liefde nog meer kleuren! En zeker van mijn eigen woorden, overkwam het me dan toch..…