Alle inzendingen, jaar 2004, week 41

Een windvlaag veegt de blaadjes door de straat, geeft zon een baan door vrij gevallen takken; ontbloot de nerven in de stam die staat vanouds tussen de wandelende hakken. Ik slenter dromend, kramen schreeuwen luid, het zachte licht doet onderhuids verwarmen; ik laat me - met een visje onderuit - maar door het ritselen der herfst omarmen.…

Veel mensen zijn er om hem heen, toch is de oude man alleen, hij morst de as van zijn sigaar en denkt alleen nog maar aan haar de vrouw, die hij elke seconde mist, waarom heeft God zich zo vergist? Waarom nam hij haar in plaats van hem? Heel diep van binnen hoort hij haar stem, ze pakt zijn hand en streelt zijn wang, dat doet ze al een leven…

Het lot van d'r schat vond ze hard. Toen ze vroeg: 'Hoe ervaar je je smart?' zei het deel van d'r schat, waar z'n hoofd nog aan zat: 'Och, gevierendeeld slechts voor een kwart.'…

Als druppel in die grote zee, glijdend, varend, met de stroming mee Geen kans om zelf te stoppen, te kiezen bovendien De andere kant op gaan, heeft geen zin. De stroming is te sterk, je wordt meegevoerd, voor je het weet zit je er weer in...…

is de lof der zotheid losgebroken in ons vette nederland en men naakt doch met een hoedje paradeert als malle loetje om goedkeuring van de keizer en het volk nog niet wijzer de democratie verteert hoor ik reeds het zacht gespin als de kat zijn nagels scherpt aan het behang van het fatsoen en het kwaad zijn schaduw werpt in kristalheldere…

Klein en wit, Een lief gedicht. Zo zacht en zoet, Een lieve snoet. Zo blij en vrij, Een beestje dat vrede zoekt. Verzameld en bedreigd, Een wit beestje dat wordt bevrijd.…

Zullen we ons nu overgeven aan het spel dat liefde heet durf je het met mij te beleven zodat je alles om je heen vergeet Door liefde zijn we gevangen genietend van deze roze waas waarin we naar elkaar verlangen zijn ware gevoelens ons de baas We laten ons heerlijk meesleuren op passionele vlagen van de wind pure liefde mag ons leven inkleuren…

We waren gelukkig in die tijden nog nooit hadden we oorlog gekend we waren kinderen zonder lijden zelf waren we koning, keizer of regent De sloten waren onze zeeën we verloren geen enkele slag pepermunt braken we in tweeën veroverden de wereld met een lach Nu de helmen door de halmen glijden de korenbloemen sterven in het vuur en het bloed…

In mijn herinnering zie ik je voor me, Nooit klagen als ik iets vroeg, Het was altijd geven en nooit Nemen, Zo besta je In mijn herinnering Donkere ogen omhuld door witte gelaat, Keken mij aan Ik voelde een drang geborgen, van die ene blik Verlangend naar de warme plek De moederschoot Er kwam een tijd dat ik niet bij je kon zijn…

Wij, dorre en dode blaren, Wij komen stil gevloon* En vlechten door uw haren Een goud- en bronzen kroon. Daar, waar wij ritselend vielen, En strooiden herfst-gewaad, Daar sterft iets in uw zielen... Gij, die er over gaat. Wij leggen in uw ogen Traan van weemoedigheid; 'De zomer was een leugen'; Zo zucht ge, wijl ge schreit. Neen,…

in haar ogen sluipt verlangen diep verscholen droogt een traan elke dag wil zij leven beloven niet op te geven het gevecht met zichzelf huilt zij elke nacht ontwaken, is morgen hernieuwen in hoop door die blik in de spiegel waar schaduw vergaat verlangen weerkaatst in de vorm van een traan…

Zachte tonen klinken, walsen teder dansend naar het licht handen raken vol van liefde juiste snaren verbinden leven voor het leven stil slaan andere handen kruisjes op het drumstel van de tijd terwijl de roffel doorklinkt in de aderen van bestaan speel jij jouw opus magnum in het beloofde nieuwe land…

Het gros der mannen, naar veel vrouwen menen, denkt slechts aan één ding, toe, u weet wel wat. Toch denk ik, denkend aan mijn eigen schat, niet enkel en alleen maar aan dat éne. Maar zie ik soms zo’n fotootje van Katja dan denk ik automatisch wel aan dát, ja.…

niet de plaats waar ik jou baarde het meest door mij bemind mijn kind meer de grond waarop jij aardde waar mijn liefste cel de ware vond…

Ze legt haar ontplooide stem voor haar voeten, breekt de spiegel in het hart en zwijgt. Golven wuiven ijskoud diepte onder het gladde oppervlak waar stilte vergetelheid verdrinkt. Zo gaat ze mee in een eindeloze beweging over en weer naar een vage einder en terug.…

In de luwte van de bomen met je rug leunend tegen een hek en je ogen gesloten dwaalt milde herfstzon over je gezicht. Zo moeiteloos als dit licht te kunnen bewegen. Overal te zijn. Langs en vallend over het water. In het Eemskanaal, de Curare en de Amigo op gepaste afstand van elkaar volgeladen tot de boorden varend naar Delfzijl.…

Ik ben zinloos verliefd…………. En het doet me zoveel pijn Maar vanaf die eerste ontmoeting Was alles zo onbeschrijfelijk fijn……… Zweef nu al tijden in de wolken Maar ben door jouw onweer omgeven Vol verdriet en eenzaamheid gevuld Nu jij je hart aan een ander hebt gegeven..... Ik ben zinloos verliefd... Heb al mijn vlinders doodgeslagen…

Je hoeft je niet te schamen voor de warboel in je hoofd je mag het aan me vertellen zodat de pijn iets wordt verdoofd Je hoeft je niet te schamen voor wat je hebt meegemaakt gevoelens waar je mee worstelt en alles wat je zo diep heeft geraakt Je hoeft je niet te schamen als je praat over het verleden of over het verborgen verdriet dat…

Niet de vele knopen tellen de afstand noch de mijlen over zee onzichtbare draden worden verweven en hechten aan het tikken van vervlogen tijd daar waar het landen vaste grond geeft in geloof zal het hartenbloed weer stromen, twee handen leggen leven in een omarming van liefde…

ik zie je op de vlakte een stipje in het wijde land je blauwt in wilde bloemen zoekt stenen naar je hand in het ronde van verweren strijk je langs de eeuwen heen voelt het hoekige proberen om de tijd nog even te trotseren maar water en de wind geven het kind der schepping niet de kans zich te bezeren door een noodgedwongen leren zo…

een vuil gezicht besmeurd met bloed geen enkel iets dat nog fascineert de tranen schonen delen van je wang maar het maakt niet uit je blijft toch wel bang het zwart kleurt je ogen weg is elk beeld de realiteit vergaat waar haat ontstaat pijnlijk scheurt je hart waar rood druppelt je huid droog, plakt en de pijn verdubbelt…

Een blondje ging naar 't bos en zei: 'Ik wil me daar ontspannen. Ik voel me gaarne frank en vrij het liefst met gele mannen.' Ze was een schone uitzendkracht, in China met vakantie. Ze liep alleen in 't bos en dacht: 'Ik hoop, dat ik een man zie.' Ze zag een omgevallen boom. Daar zat een man te pitten. Ze pakte snel een geel condoom en…

De Tokkies hebben op bedrijfsterrein Een vrijstaand, afgezonderd huis gekregen Zodat ze daar, afdoende afgelegen Geen sterveling tot last meer kunnen zijn Zo krijgen ze de kans nu om bij deze Hun eigen eengezinsgetto te wezen…

Eérst insteken: in leugentjes verpakken. Dan draadje omslaan, om de nek der mensen. Nu doorhalen, beloftes over wensen. Áf laten gaan: zorg, onderwijs en zwakken. Dit kabinet, met dreigen, drammen, draaien, wint óók het wereldkampioenschap naaien. ... Nieuwsfeit: De 52-jarige Hazel Tindall uit Groot-Britannië heeft afgelopen zaterdag het…

Wat treurt gij, hooggeleerde Vos en fronst het voorhoofd van verdriet? Benij Uw zoon de hemel niet. De hemel trekt, ay, laat hem los. Ay, staak dees ijdele tranen wat en offer, welgetroost en blij de allerbeste vader vrij Het puik van uwe aardse schat. Men klaagt, indien de kiele strandt, maar niet, wanneer ze rijk gelaân uit de verbolgen…

De nevel bedekt het land als een deken, er heerst stilte, je hoort niemand spreken. Zelfs de wapens van het geweld zwijgen, alsof ze nooit meer een kans krijgen. En straks, als de zon weer gaat schijnen, en de deken van mist weer zal verdwijnen, zullen de kinderen blij buiten spelen en een wereld van vreugde samen delen. Waarin geen plaats…

woorden die ik aarzel neer te schrijven omdat ik nu nog over leven zoek dat jonge takken buigzaam zijn en veiligheid van hogerhand dàt liever dan mijn onmacht geen blad verbied ik dat het valt móet aanzien hoe de tijd zich rijpt huiver duikt mij dieper in mijn kraag…

Bush en Kerry doen mij denken aan soepsoorten niet aan staatslieden…

De morgen plooit zo moeilijk open. Niet dat de zon niet begint, de schaduwen geven weer diepte tussen de blaren en van grauw worden de papavers rood. Niet aan het licht, niet aan de verre geluiden, niet aan het zwijgen van de vogels. Gelijk altijd is alles hier aanwezig in al zijn gemis, de schuld van gebreken, van ongekende afwezigheden…

Vaak genoeg op een gewone dag zijn er tranen, depressies en razernij maar dan bezorg je mij weer een lach waarom doe jij dat toch bij mij? Hoe kan iemand zo gespleten zijn positief en negatief zo dicht bij elkaar waarom bezorg jij mij zoveel pijn maar ben je ook weer onmisbaar? Ik kan in mijn leven geen keuze maken ik kan niet met en ook…