Alle inzendingen, jaar 2004, week 41

Elke dag was ik op die kinderboerderij ‘s morgens konden de kippen me al horen ‘s avonds liep ik te geiten in de wei en ’s nachts zag ik hoe een lam werd geboren Elke dag was ik er met mijn beste vriendin samen raapten we eitje voor eitje samen speelden we boer en boerin en samen gaven we namen aan elk geitje Elke dag waren we er tot…

ziektes die muteren terroristen die studeren armen die blind zijn rijken die nog blinder zijn een aanslag op ’n politicus en eentje van de fiscus instortende mijnen ontploffende treinen drugsdealers op Urk oorlogen zonder reden ik ben ’t even vergeten door 16 lentes in een zomerjurk…

De zwart-witte kat van de buren van onze buren is een ware plaag voor alles wat vliegt en fladdert. Het jagende beest roeit gestaag de merels in onze tuin uit, neemt tussendoor een spreeuw te grazen, bijt het winterkoninkje dood, zit genoeglijk, terwijl ik sta te razen. Getergd, gewapend met een vol glas water, laat ik de vierpotige furie…

daarom wil ik dat je bestaat niet als ik steeds maar wacht je aandacht afweeg en de weegschaal scheef laat hangen van onvervuld verlangen daarom wil ik dat je bestaat dat is op het kruispunt van vervulling en gemis op het raakvlak van gemeenzaamheid en eenzaamheid ------------------------------------------------------- *Ahav is het Hebreeuwse…

Ze kwamen niet meer uit bij elkaar Begrip was weggesleten Ze delen slechts nog het brood en t warme eten Hun liefde uitgeblust geen troost bij verdriet geen traan weggekust geen blik die nog *ziet* Zo leven ze al jaren als broer en zus geen warmte meer of liefde of een innige kus Voordat die kon beginnen is hun toekomst al versleten…

Ik lig naast je op bed. Je wilt niet slapen. Ik wrijf over je wangen. Je zit al te gapen. Zachtjes praat ik tegen je. Dat ik je mis en van je hou. Je moeder heeft me verlaten. Me laten staan in de kou. De tranen rollen over me wangen. Ik wilde er altijd voor je zijn. Ik heb alles voor je over. Jou moeten missen doet me zoveel pijn.…

je bent indrukwekkend bezig met later maar je ogen drijven voort op eigen zilt water ieder woord volkomen in de hand overweldigend aanwezig maar onbemand het opgeschort verdriet later stroomt het terug uit de verkrampte hand op je rug nu wekt het die indruk niet…

terug bij vroeger bij de evengrote verlatenheid onder twee ogen en duizenden gedachten dat mistroostige gevoel met de wrange vrijheid je erbij neer te leggen als het zakdoekje van niemand zeggen…

De herfststorm blaast de bladeren van de bomen De takken buigen kreunend door Alles wordt omver geblazen Net zoals in mijn hoofd Daar blaast een wind mijn mijmeringen Langzaam uit m`n herinneringen Mijn hart huilt van verdriet Zoals de regen neer valt op de straat Het vormt plassen in mijn ziel Het verlaten gevoel Het opgesloten…

kinderogen staren me aan het is prachtig maar ook heel dwaas vol verwachting klopt hun hart want ik speel dit jaar voor sinterklaas een ieder geeft zijn wensen door de een wil een boek, de ander een fiets ik beloof het ze allemaal plechtig alleen wie stout is geweest, die krijgt niets tot er een klein meisje bij me komt zij raakt me nog…

Afstand blijft groeien, zoals nieuw leven, zeer gestaag, maar nieuw leven blijft boeien, en de afstand blijft zo vaag Ik kon altijd controleren, de staat van jouw gedachten, nu blijft het domweg gissen, en niemand om dit te ontkrachten. Ik ben jou nu verloren, en mijn ziel zal blijven zwerven, want wat ons afscheid betekende, is…

(Opa, 66) De merels, dat zijn kerels, die dansen heel de dag hier rond en trekken pieren uit de grond met hun bijzonder lange mond. (Tom, 6) Oei, opa, ben je gek? Wat hebben vogels aan de voorkant van hun kopje staan? Een bek!…

In de leegte is de herinnering; De zon onderbroken door boom en blad, de geur van leven, van zacht groen en helder blauw, de herinnering aan jou; De sterren in je ogen, die daar verdwijnen, jouw handen op de mijne en zoete woorden, die niemand anders, niemand hoorde…

Je warme adem in mijn nek je handen strelen mijn lichaam. Van het begin tot het einde maak jij me gek ik heb je nooit kunnen weerstaan. Je zwoele blik, je verleidende ogen als vanzelf word ik naar je toegezogen. Met dwingende handen kleed je me uit Jij bent een piraat en ik je buit. Mijn God, wat heb ik jou al gehaat ik wil wel vluchten…

Wie zorgde ervoor dat je uit het nest viel, opgepakt werd en bij je poot in de kersenboom gehangen? Hoelang heb je getracht te vliegen? Je noodlot: te kleine vleugels voor te grote zwaartekracht. Je fladderde tot in het zomerse late donker van de nacht, verschrikkend en verschrikt. Toen werd het stil. Zachtmoedig streelde tijd de troost…

Als fietser heb ik aan rood stoplicht lak. Ik steek geen hand uit: niemand is volmaakt. Dus automobilist als u me raakt Dan heel graag met zo'n luchtgevulde zak. En wat me ook wel goed zou passen Is dat de straat gevuld wordt met matrassen. ...Fietsersbond pleit voor aanbrengen van airbags aan de buitenkant van de auto's...…

Er bestaat geen verweer tegen het meisje van de nacht dat zich snijdt omdat ze slecht is twijfelt of ze echt is Geen eigen plek waar zij zich veilig voelt en het koude sterrenlicht maakt voor haar een huis te groot, de deur gaat niet op slot Zij verlangt naar haar gezel dat hij eindelijk stoffelijk wordt een kerkuil landt op een muis…

Ik weet wat ik doe stoppen kan ik niet mijn gevoelens worden verbannen totdat niemand ze meer ziet wraak wil ik nemen wie doet me dit nou aan ik wou dat ik gevoelens had dan kon ik tenminste mijn mannetje staan…

'Aangenaam zacht zand;' Zei ik die ochtend, toen richting verloren ging in afstand, met mijn oog op de zon, zijn bleke kleuren, als verblindend aan de horizon, mijn hoop verscheurend, mijn lichaam getroffen, 'Die rotmoffen;' Zei ik die avond, toen leven verloren ging in leegte en korrels zand mijn lichaam raakte, als kogels afgevuurd…

De wind duwt wolken naar hun bestemming, Want als het regent, proef ik de sappen van de horizon, bomen dansen, schudden takken droog en gaan, de wereld luistert hoe vogels spreken en smeken om verlichting Het is zondag, ik ben hier, maar waar vandaan ? Ik ben alleen met de rest, ons vroege hart stuurt wegen afgelegen Vlinders…

ik heb je gezocht in mijn bestaan de rechte muren gaven me geen ruimte ik voelde wel wat liefde langs me gaan een zachte streling die ik zoeken moet in kieren en in hoeken die ik anders oversla die veel gezichten kent en mij ontwaken doet de ogen had ik nooit gezien wel het tasten van vingers die mij raakten die van mijn hart…

Hoe jij steeds steels mijn lichaam aftast met hongerige ogen en dan plots je blik afwendt -alsof je wolfskleren nog niet genoeg verhalen- Ben jij slechts een kruimeldief geduldig peuzelend aan de gescherpte rondingen van mijn hart…

Dat het in het hoofd danst draait en wervelt strak waait omslaat en weer gaat rondwaart daar en daar en verder, dat is niet eens wat zwaar is. Maar dat het niet stopt niet slaapt en rust gaat liggen neervlijt en daalt.…

Verlangen kwam niet zomaar voorbij - het was er al innig en eerder herkent het mij en een ander tot wij. Nooit is het plotsklaps ineens - het sliep slechts lichtjes om ondanks de zwartheid te zien in wij.…

Hoe een wolf daar danstrippelt meer licht lijkt dan is tanden laat zien als het moet Een wolf die door ogen kijkt rondom en naar binnen in dezelfde blik Hoe een wolf de jager verwacht en zelf de dagen verjaagt omdat het moet Een wolf die steeds alleen is in toch onherkende steppe dor en door verschroeiend droge…

Vandaag wordt er in Holland niet gespoord We pikken 't niet langer! We zijn tegen! Maar vrijdag moeten treinen weer bewegen Want de herfstvakanties mogen niet verstoord Dat wordt wat, want nu blijven grotendeels Al die bruine blaren liggen op de rails…

Haar plaats is niet meer op te vullen haar plek is leeg, verdriet zo groot geen woorden kan ik nu verzinnen... mijn allerliefste moedertje ben ik verloren door de dood 6 september 2004…

nog pas gisteren voorjaarshelder stralend in tal van tedere kleuren verwachting van toekomst hoe kort dan ook is dof nu de stad en kil oogt onherbergzaam ontwortelde bomen, ontdaan van bladeren, vogels stratenloze grijze vlakte met bewoners noch hun huizen door nevelflarden omlijst nauwelijks nog leven onder oneindige dreigdonkere en…

donkere wolken, gaan ze voorbij of komen ze terug stemmingen gaan vlug maar niet voor mij die wolken, ze zijn er... wit of zwart met niets daar tussen in gaan weer voorbij, wat is de zin ze raken niet mijn hart mijn hart is zwart, het wit is met jou weggegleden hoe moet dit verder gaan wat kan een mens nog aan wanneer is er genoeg geleden…

Zo sprookjesachtig mooi zoals hij is Zo echt zoals ik hem nu mis Ik heb er spijt van dat ik het niet eerder zag Ik die dacht niks voor hem te voelen Maar nu begrijp ik dat ik hem meer dan mag ik weet niet waarom maar ik durfde het niet misschien was ik bang om me aan iemand te binden ik wist niet wat ik moest kiezen er stond zoveel…