Alle inzendingen, jaar 2004, week 9

een laatste lach haar diepste tranen samen in vreugde verdriet laten gaan waar ik geraakt door dromen een streling zo zacht in breekbare woorden stil als de nacht zoek naar een kus lachende ogen droog ik tranen sluimerend zacht en hoor ik jouw stem een briesje van woorden eindeloos zacht in de stilte van dromen…

33 vanaf vandaag en wijzer och vraag dat maar aan hen die me kennen gelukkig niet zo veel toch mis ik er een paar van wie de stem hun gebaren zo teder op hun plekje vallen dat er tranen prikken van geluk weliswaar ik hoor hun stemmen zingen in mijn hart mijn ene hand warmt zich aan de andere liefde belt terug vandaag handsfree naar…

Al sinds een jaar of vier zijn ze bij ons ingetrokken, in de tuin wel te verstaan, we voeren ze er brood in brokken en af en toe een handje graan. Vroeg maart komen ze meestal aan april dan zijn ze weer vertrokken en naar de Grote Poel gegaan waar hun soortgenoten lokken om samen aan de balts te gaan. Vandaag zeilden ze uit de lucht over…

het is het ruwe hout dat op zijn doden groeit het jonge groen bejubelt en diep in de aarde tast het werpt zijn stof op kille stenen die wortelloos verhalen over dood en van weleer ik ruik de eik die mij zijn ogen schonk…

er was teveel fluweel ineens de zachte vleug van thuis gaf chaos in je huis het timbre in een stem lokroep van het onbekende streling die je huid verwende de zachte veiligheid van hem nog is er angst om alles los te laten het oude is vertrouwd daar is een leven opgebouwd je zweeft in uren die niet passen in de dag weet de vrijheid…

Zweef,zweef naar boven een spiegel van kleuren weerkaatst door de zon Hoger en hoger, Verblindt alles, de weerspiegeling van perfectie. Prik!…

Wij kennen niet de angst van alle Fransen Dat bommen exploderen langs het spoor; Dat soort chantage komt bij ons niet voor Vanwege de geringe slagingskansen, Want tijdbommen gaan af op vaste tijden En dus dient ook de trein op tijd te rijden.…

De stenen zijn haar ogen want ze zijn verborgen in het wachtende gezicht dat slaapt en haar dromen bewaakt en de eenzaamheid niet meer laat geven wat ze in de dood ook niet meer wenst…

Inspiratie...Eindeloos. Motivatie....Bodemloos. Onderwerpen..Roekeloos. Gedachten....Mateloos. Liefde voor schrijven.. Oeverloos. Háng naar méér... Grénzeloos. De lust naar méér is niet te stillen, maar vraag ik me af, zou 'k dat nog wel willen?…

Vroeger kon ik er wel tegen, dat ze om me lachten, kon het me niets schelen, wat ze van me dachten. Vroeger kon ik er wel tegen, ik dacht dat het nog zo zou zijn, maar als het nu gebeurt, voel me zo ontzettend klein. Vroeger kon ik er wel tegen, waar is dat zelfvertrouwen heen? Er zijn mensen die om me geven, maar ik voel me soms zo alleen…

Hoe kan ik ze nou geloven, ze zeggen dat ze om me geven, ze durven zelfs te beweren, dat ze niet zonder me kunnen leven. Ze kennen me nu pas een half jaar, misschien wat langer, en al die goede zorgen, maken mij alleen maar banger. Want de vorige keren, duurde het hoogstens een jaar, voor het weer mis ging, en ik door moest zónder haar…

Je wilde me niet kwetsen, oh nee, natuurlijk niet, en waarom doe je me dan, toch zoveel verdriet? Meis, verdomme, ik dacht je echt te kunnen vertrouwen, maar ik had het kunnen weten, je kon je mond niet houden. Je beste vriendin, alla, dat snap ik dan nog best, maar al die anderen, meis, ben ik nog nie genoeg gepest? Je zegt dat ik…

wat is het stil je brieven zijn zo leeg je woorden zonder warmte waar is de kracht van je liefde gebleven je schrijft hoe het is hoe de mensen daar zijn dat het je zo goed bevalt maar het doet zo'n pijn dat ik geen liefde proef waar is de warmte gebleven is de afstand dan brekend in ons leven lief, wat is het stil vertel me toch…

lieveheersbeestje te lief voor al het geweld zo zinloos is het…

Kunnen wij nog leven in een wereld die steeds meer benauwt Waar men alleen aan zichzelf denkt zich voorziet in eigen levensonderhoud Kijk maar eens goed om je heen rijken klagen hun nood Terwijl de armen sterven aan de hongerdood We zeggen de wereld is van iedereen voor blank en voor zwart We belijden dit met onze mond maar is dit ook…

' 't Is tot horloges, dat ik mij beperk. De werkdruk bij m'n arbeid was een straf; ik stootte daarom enk'le taken af. Toch doe ik nu nog steeds tijdrovend werk. Specialisatie is me wel wat waard,' zo had de zakkenroller laatst verklaard.…

Als moeder van de bruid wil ik ook één keer stralen, tot in de puntjes verzorgd een wit voetje gaan halen. Als getuige van de bruid, op zich al een hele eer, zal ik haar aan hem geven, want hij krijgt haar maar één keer. Ik vraag hem van haar te houden in lief en in leed, goed voor haar te zorgen zoals ik als moeder voor haar deed.…

Uit een fles vol zwart verlangen schenkt hij zonder enig maatbesef zijn verdroogde glas vol slangen alom sidderend voor zijn lef De verstilde hartstocht komt tot leven de passie nu ook huizenhoog haar silhouet lijkt vaag te zweven en hij wrijft zijn tranen droog Heel zijn wezen nu vulkanisch de aarde trilt achter ontkurkte gloed elke beweging…

ik breng je zee de branding en wat golven zomaar cadeau, uit mijn herinnering gedolven je opent stralend als ik binnen kom en lacht in vleugjes lente je ogen schijnen zon ik zie geen steen of grauw beton als ik mijn armen om je sla met woorden verder ga je fluistert kus als een beginnen woelt door mijn haar verleidt me tot beminnen…

IJzeren spijlen voor ogen blikken kilte Wimpers sluiten zon licht buiten tasten stilte Stijlloos ogen de zinnen in nemend besef Bevrijd van twijfel geeft levens lust weer adem…

Verwrongen staal belemmert zicht sterren stralen in dood glas Blikken knipperen in een richting die gekozen was maar niet bereikt Bloeiende bermen vergroeien met sporen een boeket en een kruis laten een leven achter…

De onverwoestbare kracht van haar hart laat hem voelen dat warm en koud samengaan in eeuwig brandend vuur…

We krijgen straks een puntenrijbewijs, zodat die snelle asomobilisten, die zich niet door een smeris laten kisten, de trein in moeten voor hun zakenreis. Nu nog een boete voor die fabrikanten Die race-bolides maken van Trabanten.…

Behoeften laten zich bevredigen. Je moet wel moeite doen, verlangens te verwezelijken bereik je niet door niets te doen. Wil je echt hier iets bereiken, ga er dan ook voor; laat de jaren niet verstrijken door te zeggen, ik ben niet bevredigd, hoor!…

Met je laatste adem blies je het lijden weg Een zuchtje was voldoende Daarmee gleed de vrede over je gezicht En nog even werd het licht In de schemer bleven wij achter bij je bed De dokter stelde je dood vast We zaten er zonder jou, verzameld om je heen We zaten er samen alleen…

Waar de zon de regen kruist, Daar ligt het kleurrijke land, Een land waar gelijkheid huist, Met niemand aan de rand. Een land waar geen wapens bestaan, wel liefde en geluk, waar het mogelijk is om elkaar te verstaan, zonder een haatvolle blik. Het land ebt voor m’n ogen weg, De regenboog verdwijnt, Ook nu heb ik weer grote pech, Wanneer…

Waarom? Dat wil ik weten Waarom heb jij mij verlaten? Waarom liet god dat toe? Ik zal je moeten missen Maar ik weet niet hoe Iedere dag ben ik gelaten Waarom Moest jij mij verlaten.…

de nacht belooft haar tranen het ontwaken van de dag waar duisternis moet wijken in de zoektocht naar een lach haar droom raakt de sterren voor even breekt de pijn het huilen van een kind kon haar toekomst zijn waar wensen verhult verborgen vragen haar leven in hoop engelen raakt en regenboogkleuren haar traan weerspiegelt geschilderd…

De nachten leken eeuwig te zijn of er geen einde aan kwam het maakt niet uit waar ik ook ben te moeilijk is het gevecht als je het moet stellen zonder kracht nooit genomen steeds gegeven ik heb het nooit verleerd rust ik peinzend aan de waterkant niets meer wat ik nog verlang.…

een pijl zonder woorden met veel gevoel suist door de wind met mij als doel hij raakt me het doet geen pijn het geeft warmte af alles om me heen wordt rood niet van bloed maar van liefde…