Alle inzendingen, jaar 2005, week 18

Aarzelend accepteert zij het geschenk draait het om en om blaast zachte wolkjes langs een prachtige lila strik een glimlach verheldert haar getekend gezicht dansend gaan gekrulde lintjes over haar blauw geaderde handen nogmaals kijkt zij hem aan en vraagt heel zacht of het wel echt voor haar bestemd is terwijl zij bijna de verpakking…

Zittend, drinkend onder de arcade zie je twintig schilderijen van de straat. Groengeloken ramen. Maar je aandacht gaat naar het meisje met de chocolade- taart. Ze lepelt thee. Je wangen nemen schaamteloos de kleur aan van haar trui. Bonbons, bloemenwinkelgeur en marmeren frontons: alles is geluk. Je zoekt problemen. Je vindt de grote olifanten…

zij heeft eieren gelegd hij de grenzen verlegd meerkoet zijn gebied in de vijver met vaderlijke ijver een stille zwaan die in onzichtbaar wit zijn gangen wilde gaan wordt stevig opgeschrikt hij kwam te dicht bij werelds nieuwste wonder acht eieren in takjes verpakt op een drijvende vlonder…

Die man met die trompet bij de herdenking, die blijkt al jaren niet meer echt te spelen. Het waait te hard of ’t regent pijpenstelen. De doden voelen dat toch als een krenking. En Balkenende, zo is uitgelekt, heeft twee minuten stilte geplaybackt.…

De avond hangt in gele strepen boven de slapende huizenrij. Is de dag er zo tussenuit geknepen dat de avond nu hangt te dwepen in een kleedje van gele strepen boven de huizenrij ? Tenzij, tenzij de angst haar heeft aangegrepen bij 't zinken van al haar schepen in die zee van gele strepen boven de huizenrij ... Ach mij, ach mij, scheur…

Alziende leven in een stad die blind Het voorjaar reeds vermoedt en ziet gelijk Een slapend kind; slenteren door het grint En zand van een in aanbouw zijnde wijk Of door het centrum, samen met een vrind, Half dromend uitrusten langs de dijk En luisteren naar vogels, water, wind: Dat alles schuift langzaam buiten bereik En wij geraken enzaam…

Een gedicht schrijft een man. Het gedicht kijkt naar het vel. Zijn blik is somber, er valt geen woord te lezen. Littekens verzwijgen een verhaal. In de tweede strofe komen de woorden op gang: hand, die over het vel gaat, hoofd en hart. Voorzichtig krijgt de man vorm. Langzaam ontstaat poëzie. Met de pen leest het gedicht wat er niet…

Alziende leven in een stad die blind Het voorjaar reeds vermoedt en ziet gelijk Een slapend kind; slenteren door het grint En zand van een in aanbouw zijnde wijk Of door het centrum, samen met een vrind, Half dromend uitrusten langs de dijk En luisteren naar vogels, water, wind: Dat alles schuift langzaam buiten bereik En wij geraken enzaam…

En de zon scheen op het water, muggen dansten in het avondlicht. Ik dacht aan vroeger, aan later, en genoot van het vergezicht. Misschien wel 'n beetje dronken, dit door drank en door geluk, zat ik naar m'n vrouw te lonken en dacht: 'dit gaat nooit stuk'. Misschien wil ik hiermee zeggen: 'dit geldt niet alleen voor mij'. Liefde laat…

de grond is omgewoeld de keien zijn gebleven de aarde lijkt weer vruchtbaar voor het zaad van eens geweten het onkruid van herrinnering schiet op in onbewerkte bodem zij kent geen onderhoud, haar wildgroei is het niet vergeten ik heb mijn bloem de zon en maan gegeven haar kleur verbijstert het heelal ze neemt de tijd voor eeuwig leven…

mijn beide benen dragen niet zo ver halverwege de eindeloze tocht staken zij hun moeizame bezigheid trekken terug in de schoot van moeder aarde stuiterend vervolg ik mijn straffe route na korte tijd verlies ik abrupt mijn hoofd laat beide armen zowel de sterke als de lange slap hangen rol de steile helling af…

Schaamte maakt hem lelijk Getooid met spinsels van venijn Een poging tot stuntelig geluk Een gevel van laffe lach en domme schijn Dan vlucht hij zonder slag of stoot Sidderend van stroom De weerstand barst Zwier hem bij het schroot Zijn handen stotteren Loze uitsteeksels! De tong plooit dubbel Omsingel hem Hij heeft een leger tolken…

nee bang ben ik niet niet voor schimmige honden of de eindeloze gang naar ziekenboeg ik ken geen angst voor golven over de dijk of dood nee die vrees ken ik niet wel als vroeg in de nacht met een lichaam rusteloos en mijlenver van slaap ik uitkijk over landerijen en naast de jeneverbes jij daar weer staat schreeuwend zonder…

Kent u het conformisme? En de wet der vrije wil? Geschiedenis en erfenis? Het slot van elk geschil? Kent u het harde lijden? En uw wraakverlangen? Kent u het eind der einde? Of wilt u iemand hangen? Kent u het bloedige verwijt? Uw beurt uw zet te maken? Verslaat u dan uw vijand? Of kunt u toch ontwaken?…

Oorlogszone Meer vrouwen in het leger draagt zij een zonnebril de kleur van haar ogen onbestemd en vlammend Soldaten en politielui lopend heen en weer wachtend op een bevel behoefte aan gehoorzaamheid War Zone More women in the army She wears sunglasses it´s hard to see the colour of her sparkling eyes Soldiers…

hij sprak blauw zij zag blind hoorde nooit dat ene waan zinnige woord vond een hel schreef langs witte lijnen zachte wolken in venijn ontaard raakten voeten de grond net naast het kiezelpad zakte ze weg…

ik was bij je in het luiden van de klok we brandden samen fakkels de vogels floten nog volop zag je haren in de wind voelde kou van nooit vergeten wist in je de warmte van het kind dat dit nooit heeft geweten toch samen dit beleven het teruggaan in de tijd met hen die voor de vrijheid kozen in het aangaan van de strijd in drie minuten…

Haren rood Oorspronkelijk blond Benen lang Heupen rond Fraaie taille Mooie vorm Blauw-groene ogen Stralen enorm Haar stem zo zwoel Zo zalig zacht Haar lichaam bemind Onze nacht Woorden dansen Op een koord Aaneen tot zinnen Ons'hemels oord Zonder woorden Met geluid Passie beleven Strelen d'huid Minzaam delen 't Lichaam…

Precies een jaar geleden Gisteren, ging mijn moeder dood Wij, mijn jongste broer en ik Haalden een oudere zus op Lozerhof, ze zit daar goed. Afgesproken, op tijd weer terug Maar bij het graf Deed het er niet meer toe Ze praatte honderduit Herhaaldelijk. Ze beseft het waarschijnlijk niet Goed opgeborgen We hebben haar terug gebracht…

'Zóveel?' zei Lars. 'Dit kan toch niet? Echt waar? Voor twee liedjes zulk een schatkist vol gaan eisen?' 'En dat vond ze echt niet raar, Lars, want, zo zei ze Ik zing zelf ook al zo'n tweehonderd jaar.' 't Kan veel erger nog dan Spijkerman! Misschien Staat zoiets straks bekend als 'typisch Tien'…

Zij had haar liefde keurig aangeharkt hartstocht op de paden onmin in de schaduw jaloezie binnen de perken Maar het miste perspectief geen verdiepte dieptes met verzwolgen gevolgen De rozen bloeiden zo vroeg dit jaar zij keek met handen maar een doorn drong stekelig in haar vinger witte rozen rood Zij keek naar het pluisje het…

de zon schijnt regenbogen en de bui druppelt wat na het hoosde maar de wind zocht zijn verpozing in wat vlagen en dan gaan de zon schijnt randjes aan de grijze wolken streept banen met zijn licht ze geeft de dagen overzicht en doet op tijd de horizonnen dicht de zon schijnt haar verhaal tekent voor het leven als zij haar warmte heeft…

Ik lig stil en staar naar de wolken en wil met ze mee figuurtjes maken Tot mijn grote verbazing zie ik figuurtjes die ik daar maakte ook hier kan maken Er is geen verschil Plotseling overheerst een intens gevoel van vreugde en geluk mijn hart Want, ik was nooit echt weg geweest.…

Tussen de deuren Van ons begrip Zit het slot van onbegrip vast Zullen we samen Een nieuwe sleutel maken Om de deuren naar tolerantie Te openen En elkaar beter te begrijpen…

Vanavond sluit de zomertijd Met winst vóór maanden ingeboet: Een vol uur nachtrust komt tegoed Aan wie zich braaf te slapen leit, En zonder erg de morgen beidt. Maar slaaploos blijven wel wij twee: Ik zelf door zoveel leed bezocht Dat ik de kracht niet winnen mocht U uit te leiden tot de steê Waar men in de aarde u onderbrocht. .…

de agenda steeds correcter politici gelikter en ontkerkter alles lekt en rekt riekt en kliekt zalm nederwietse walm duur betaald de tong allang weer aangenaaid mensen historisch gepaaid gehaaid babylonisch vertaald de vertolking de riem moet steeds aangehaald verpoldering is nu verkolking geluk de sla gelukt nog steeds in tuinen elk thuisje…

Houten pop neemt u plaats op het lege bureau in de kamer mag u best een tijdje staan. Ik kan u buigen in alle standen, commentaar geven zult u niet. Houten model: anatomisch correct Uw kennis blijft toch zeer beperkt, van inwendige zaken geen verstand. Waar mijn hart zich nu bevindt, zal ik van u niet kunnen leren. Blijf gerust staan…

Verwoestende hagel, sloeg hard tegen het jaargetijde in. Mijn tuin met de glimlachende scheutjes, verdronken in de modder. Bladeren van struiken, doorpriemt met gaten. Het ijsballenspel vernietigde alles wat het tegen kwam. De aarde sleepte zich tot aan de afvoer, om daar zijn verstoppend werk uit te voeren. De regen vond genoegen…

Hoor de wind waaien gieren door de bomen elke stem verstomd en telkens die angst grote ogen kleine mond weer die vragen hoe het is en of het ooit stopt je wil wat doen maar je bent machteloos angst ik leef vandaag met stilte in mijn hart respect door verlies te delen en de pijn te voelen want ook ik sta machteloos…

de witte stilte kraakt en raakt het lichaam van mensen in de mist vochtig klam in koude pijn huivert het onzichtbaar zijn…