Alle inzendingen, jaar 2005, week 51

Luister goed lieve jongen zei mama konijn mensen houden altijd veel van ons weet je we zijn aaibaar dus in deze tijd vergeet je dat we opgevreten bij Kerst het haasje zijn…

wanneer het jaar zijn laatste dagen slijt en nevelsluiers zelfs mijn geest behangen kan mij een vreemd vertrouwde pijn bevangen die ik aan de vervlogen jaren wijt ik raakte veel van mijn illusies kwijt met stille weemoed en een vaag verlangen zou ik nu alle tranen willen vangen die in het leven door mij zijn geschreid maar als de lange nachten…

mysterieus, tot de verbeelding onbereikbaar virtueel bezetenheid, een geestesspeelding onbegrensd obsessioneel een kweeste voor de desperado wanhopig zevend naar karaat verdwalend in zijn eldorado graaigrijpend in het zand en zaad over zijn vuiggewreven armen begaaid, behaard als een primaat strelen vrouwenhanden met erbarmen tot banvloek…

de kerst is opgetuigd het parelhoen loopt door het huis te watertanden het is er weer de sfeer van toen en het menu is dit jaar allerhande het kind vindt zich als altijd vredig in de kribbe, het onbevlekt ontvangen staat met Jozef stil te bidden de os zijn tanden zijn gepoetst en dat maakt het salaris van de dierenarts weer…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…

de toorts brandt al laag, vandaag wordt nooit meer lichter komt niet verder dan wat een hart verzucht kijk, snel naar de einder, het goud blinkt nog maar even…

Een hoofddoek of een sluier kan nog net, maar met een bivakmuts op ben je strafbaar, want daarmee ben je praktisch onherkenbaar. Dat geldt niet bij het dragen van een pet. De vraag is: draagt een moslima een burqa, of draagt een moslimterrorist een boerka?…

het schemert al als ik slenter door smalle stille straten dat doe ik wel vaker dan hoef ik even niet te praten ben dan in mijzelf ik ben dan genoeg vertoef zo in mijn wereld het is mijn hart dat daar naar vroeg niet dat ik zo diep ga of iets moet beslissen het is gewoon de rust die ik heb moeten missen zo maar alleen zijn…

Een man rochelt De voorbije nacht Goudgeel en glimmend Het zuigende asfalt Dynamo’s Schurken langs banden In haar geen wrijving Na jaren moed vergaren In haar nopjes, Miss Liberty…

Er heerst een doodse stilte bloemen pronken op de graven stilletjes vraag ik me af Hoe ze de stilte kunnen verdragen Het gedempte geknars van het grind een blad valt zwijgend neer een traan geruisloos langs mijn wang In stilte lijden doet zo zeer rustig loop ik langs de rijen graven De stenen met namen, ze staren me aan alsof ze…

ik versneed jou op wak hout streek sap en snippers langs ogen en lippen te koud na jouw grage storm ik vermaal jou in de vijzel van morgen vermengd met azijn, suiker, zout ik smeer jou onder de oksel het schroeit en wekt de klieren een rode roes in grijze kwabben het ontwent trager dan ik wens mijn tong smeult van gisteren je zit…

onderhuids doet de ziekte haar werk en ondermijnt ondergraaft verminkt nog onzichtbaar voor het oog maar vaag voelbaar er klopt iets niet meer een vijand is binnengeslopen in het geniep terwijl de buitenkant nog glimlacht stromen binnen de tranen om wat wegvloeit onherroepelijk zoals een uitgesproken tekst die nog even blijft hangen…

De heldere maan maakt van het meer een spiegel een wolk breekt het glas…

groter gaapt het gat tussen trein en perron roepen wij bij vertrek nog woorden die flarden in de wind weldra door de wissels is het gaan een feit rest jij ginds op het door mij verlaten station en ik hier in het late uur treinen zijn er voor het vertrek de leemte tussen trein en perron voor de tranen…

iemand zegt ik zie het leven als een reis door de tijd... nee zegt de dichter ik zie het leven als een reis door de seizoenen waarbij oponthoud soms onontbeerlijk is…

op een dag als deze zou de zee je zomaar terug kunnen geven aan het meisje met de droeve ogen zij wacht en weent je zou er zomaar kunnen zijn met geroffel op de deur zij zal je omarmen noch jouw hart kunnen verwarmen om genade schreeuwen zeeman, o zeeman het is beter dat u rust, keer nimmer, nimmer meer terug naar Hollands kust…

in deze tijd van 't jaar kies ik voor warme woorden "chaleur" zeggen ze in Frankrijk in een taal die zoveel rijker is maar klagen doe ik niet ik zoek in mijn moerstaal naar een passepartout en als het eens een keertje niet zo wil lukken maak ik desnoods mijn eigen woorden…

mama uw stilzwijgen uw verschijning zo grijs als vitrages ik heb u nodig, meer dan de begonia water was ik niet die kleine jongen die aan uw hand geluk zou brengen ik heb pindarotsjes meegebracht proef toch mama hoe het was doch uw neen schudden en wuivende stofdoek zien mij liever gaan…

Ik weet de tijd van protesteren voor een vrije zaterdag Ik zag het bloed van hooge heeren op mijn rooie vara vlag Ik had makkers en kornuiten met een vierkante kaaklijn Vuisten gebald naar de hemel dat we socialisten zijn Nu vliegen wij naar Turkije niets dan liggen in de zon 's avonds sluiten wij de rijen gewapend met consumptiebon…

de wind is dun zo ook mijn jas ik volg mijn lust met ferme pas ik ga naar haar in het portiek zij fluistert woorden in muziek mijn lid is hard haar huid is zacht ik kom bij haar stil in de nacht dan ga ‘k naar huis voldane tred kruip terug bij moeders in het bed…

we liepen in het wit spraken zonder woorden schreven zonder inkt de tijd stond stil ik raakte je er viel een schaduw uit je antwoord in stilte op de grond opeens is er die lach die op minuten jaagt de uren vraagt wat langer te gaan duren dan stroomt het bloed en tintelt weer het leven vergeten we voor even hoe dood het witte…

.orde in top tip rit de van eind het aan gedicht het bleek werkelijkheid in maar, chaos leek Alles. huis naar weg op vrachtauto lege een: resultaat Het. uitlaadt één voor één weer vers van het loop in de hij die, in interpuncties en woorden de hij laadt één voor Eén. gedicht zijn met werk te dichter de gaat zo, op maar het noem, pakjes, dozen…

laat me maar ik zal je wel vergeten dat jij een levend droombeeld was verwerk ik schrijvende in hartenkreten lees me maar de woorden van mijn lippen die droomden van jouw aanraking zijn niet meer te remmen en slippen ik gleed uit op jouw gladde alter-ego waarmee jij je dagelijkse brood verdient ik was client van een soort bordspel…

in alles zocht ik slechts kwetsbaarheid de eerste gewaarwording het heeft me eeuwig jong vroeg oud gemaakt als een farao in een sacrale slaap…

dichtbij de roos verbind ik wat ongebonden is niet dat ik daarvoor zelf koos het bleek de adem van stil gemis dichtbij de roos komt vreugde binnen zuivere tinten van genade kleuren die als vanzelve echtheid beminnen de snaar raakt van een trillend doorgaand gebeuren dichtbij de roos word ik gezien zonder ogen word…

ja, ik ben nog teruggegaan maar je geur was reeds vervlogen wat een open deur al niet kan doen ons bed bleef onbeslapen voor mij de bank tot 's morgens vroeg daarna een lange, geselwarme douche pijn en water door het putje tot de spiegel er van besloeg daar was jouw smiley weer, met traan ik heb hem met mijn vinger nog één keer overgedaan…

wat mij opviel bij de belgische menu's op kaartjes was niet de clitteur op de croq-monsieur nee dat waren de slagroomkraantjes op de taartjes…

De tijd staat even stil het is alsof jij weet wat ik eigenlijk van jou wil maar jij deed alsof het jou niet interesseerde gewoonweg niet raakte en ik, ik ben de geblesseerde die er weer eens niets van maakte.…

Is het kunst als ik wegloop maar toch blijf waar ik ben. Is het kunst als ik vragen stel maar geen antwoorden wil horen. Is het kunst als ik een lege kamer overhoop kan halen. Is het kunst als ik nee zeg en ja bedoel. Is het kunst als ik een mooie vrouw beschrijf alleen maar met wat ik voel. Is het kunst waarvan men zegt…

Laat mij zweven laat mij vrij ik trek nu verder en gedraag mij als een engel het is kerst en laat je zweven laat je vrij -en toch- wil ik gewoon bij je zijn.…