Alle inzendingen, jaar 2006, week 14

Terwijl in tijd het koude lichaam stolt tot lijk, neem ik voor altijd afscheid van de dode. Naast de kist prijkt een oude foto welke lijkt; voor altijd levendiger dan de dode, van wie de vingers, blauw, gebogen zijn tot een misleidend vredig tafereel van vroom gevouwen handen die de dood omvatten alsof niet elke laatste…

Als mens word ik gediend door het gemak, Want ik hoef voortaan niet meer uit de broek: In plaats van ordinair toiletbezoek Gooi ik mijn blaas straks in de vuilniszak. Want als de oude blaas is volgeraakt Heb ik alweer een nieuwe aangemaakt.…

wat kan de ochtend soms donker lijken waar men licht vermeent als de nacht nog duidelijk weent bij het vroege opstaan van een verleden etmaal en onverteerde gedachten voortschrijdend worden uitgebeend tot een rusteloos verhaal dan schuif ik ze niet opzij die doeken voor de wereld het zal zeker niet helpen in mijn verwarring…

Verlangen is een missie met de heimwee naar vroeger maar door die gehechtheid problemen schept en het huidige moment als een vlucht wordt ontkend.…

je kijkt door de holle ramen van een gebannen toekomst ik drijf af uit jouw horizon verslonden in ogenblikken in een vingerafdruk van verdriet onuitwisbare liefde ik kon je niet meer troosten mijn woorden niet sterk genoeg jij was het gebroken wit wat verloren ging in het zintuig van vergeten door het zure heen…

wilden steeds dieper de wereld in dansten tango vierden fiesta gitana boorden ons in spagaatjes onderwijl steeds maffer tot de kromme van ricardo voor zichzelf sprak dieper kon niet het diepste punt was voor ons niet weg gelegd…

In de stille mijmering, aan de oever van het tranendal, vind ik mijn herinnering aan de dagen vóór het verval. De geestelijke gewaarwording, op een uitzichtloze vlakte, met de dagelijkse beslommering, waarmee ik in het niet zakte.…

bolletjes sneeuw hangen te drogen als de regen valt kou is onvermogen omdat kristal geen druppel trouwt om samen neer te vallen te smelten in een plas hoe het was hangende koppen naast de knoppen in groene lussen van de dood lente op steenworp afstand toen de maan het morgenrood verscheen de gele zon weer gloeide…

bevolking van het mooie ’s-Gravenhage mijn toekomstplannen vonden geen gehoor maar desondanks zet ik ze naarstig door want anders heeft uw stad geen kans van slagen jawel, we moeten aan wat bosjes zagen wat boompjes rooien voor een mooi kantoor de duinen ... ach ... wat stellen die nou voor gelooft u mij, u heeft straks niks te klagen mijn…

Blauwe lucht bedekt met wit. Met wolken waar verhaal in zit.. Mijn moeder daar die naar me lacht.. Vanaf de aarde zelf bedacht.. Mijn vader met z'n glaasje bier.. Het lijkt net echt zo vanaf hier.. Ik maak ervan wat er niet is. Dat wat ik hier beneden mis..…

Nog dekt de morgennevel Het grijs bedauwde veld, Schoon ’t purper in het Oosten Een held’re dag voorspelt. Daar glanst de toorts des hemels, De zwaluw klieft de lucht, En menig deur en venster Gaat open in ’t gehucht. Daar komt allengs meer leven: De mannen treden uit Met spa, houweel en hamer; De mijnklok wordt geluid. Daar gaan zij, kloek…

hij schrijft betekenis met onbestaande woorden, schildert uitzicht door het venster en het sleutelgat opent deuren zonder klinken, leest van letters tegelijk en zint op schoonheid vangt haar zingend vanbinnen met schrapende geluiden, in de nacht is hij een mysticus die dagelijks zwijgen moet te lezen is hij niet…

Treurende reus jouw rastatakken raken troebel water oude tak poreus windvlaag doet haar kraken eenden kwaken willen takken raken rimpels in het water lopende kring wordt groter cirkelding raakt de oever niet wel het wuivend gele riet knoppen verschijnen park wordt groen zon gaat schijnen.. ochtenddauw verdampt glinsterend…

Geef me je hand, en sluit de deur geef me je hand, loop mee naar de zon geef me je hand, en sluit het verleden geef me je hand, Straks heb je nog meer verdriet.…

Duistere Koningin Karbonkel ogen staren Een ijzig standbeeld Een grijnzend hoge klif De wind dreunt echo´s aan Zo luid, zo luid De onverzwakte weerklank van haar stem Zo luid, zo luid Een weergaloze aria op dreigende Orkestenwolken beukt de broze kust De bronzen golven breken. Staccato doornenkransen Rozen slingeren om ranke polsen…

Wanneer ogenblikken kilte ijzig stil warme lentestralen willen omarmen spreekt jouw laatste woord nog geen zonnentaal haperend vormen zinnen een klein lint van ontwaken trosselen de eerste uren na gisteren toen licht nog niet zo duister was…

Wanneer jij de laatste traan veilig wegstopt in je jaszak koud en kil tussen de grote bos sleutels voor die ene deur en het laatste boodschappenlijstje waar op staat dat je vooral de koffie niet moet vergeten pakken kromme vingers dat andere briefje waar op staat geschreven ik weet niet hoe laat ik thuis ben wacht maar niet…

ik draag je over aan de wind met warme handen zomaar moet ik je verlaten je blijft het speelse kind dat bij vlagen zijn vreugde en verdriet weer vindt ik geef je zon om mee te spelen en weet vanaf het verre strand dat jij je geen seconde zult vervelen want de zee die we gaan delen is altijd bij de hand mijn spaans en italiaans…

Jouw overtuiging overtuigde mij twijfelen mocht niet meer Daarmee zou ik je tekort doen en doe ik je lieve hartje zeer Ik zag de beperkingen voor me en negeerde constant mijn gevoel Alles beter dan jou mis te lopen dan maar liever "op mijn smoel" Nu alweer enige weken later voelt het echt zo vreselijk goed Weet nu ineens weer hoe het…

Al eeuwen stond hij negatief model Met zijn verraad voor dertig zilverlingen Maar daar lijkt nu wel wat op af te dingen Wellicht krijgt hij zelfs ook nog eerherstel. Eerst werd de negerzoen al gesaneerd Is straks dan ook de ‘Judaskus’ verkeerd?…

een open einde in stille ontroering en gewijde stilte nemen wij afscheid voor het ontwaken is er een zachte en zoete rust het laatste zingen is een poort die langzaam dichtgaat in de doodse stilte is het nieuwe leven…

Ik voel me niet geliefd niet fijn en toch ervaren het voelt zoals je hoopt je nooit te hoeven voelen. Pijn trekt door de aders en mijn hart klopt hard het is als was het nooit ik weet niet meer dan toen.…

De olijfboom gespleten door ervaringen zware stormen en meedogenloze zon en kinderachtig zou je denken daar kan ik voor het onweer schuilen maar in die ene wonde niet zichzelf voor zichzelf verstoppen, mijn vader. De vroege appelboom met meer gewicht dan fruit een kroon die naar de hemel reikt even diep als zijn wortels de gronden doorgronden…

achter berken klimop en rozen grazen schotse hooglanders hun liefde uit het dorre gras ze meten hun krachten met de natuur die bollenland was koesteren hun kalveren steken de koperen zon af van de noordzeeplas ineengehurkt in de verkoeling van het meer van eigen tranen sombert de man verdord in het gras rimpelend komt de zon uit…

Roerloos staat de magnolia vogels vliegen over hoe ook mijn hart slaat rustig, onrustig, de dagen gaan door...…

Een pril viooltje leunt tegen haar fiets, King size-sigaret losjes tussen de vingers. Ze zuigt een ellenlange teug van hete, koele mist naar binnen die dronken door de neusgaten glijdt. De bovenlip kleeft aan ’t filterpapier. Haar roze huid, een bloesem zo teer, zo teer als gerookte zalm. Een afgebladderde vioolkist steunt tegen de muur.…

in verbaasde ogenblikken kwam jij in ons leven verwonderd door het wonder toch werd jij aan ons gegeven jij gaf ons iets dat niet bestond totdat jij werd geboren wie waren wij dat jij zo lief en klein bij ons wilde horen.…

de middag reed mee in vallende sneeuw je stem in het wegdek vertelde uren van sturen je lach bracht me thuis je sms'te plezier schreef files naar hier ik wilde je horen maar het geluid ging verloren in verlangen naar jou je proefde de sfeer smaakte het spel met het rood van je lippen danste tussen mijn blikken het decor voor je…

Hij ligt er moerassig bij, slijk, water een vuile brei. De jeugd lijkt uit zijn lijf verdwenen, de hemel is zelfs aan het wenen. Moeder, waarom doe je mij dan aan. van jou komt toch mijn bestaan. Laat me weer even bloeien, laat bloemen op mij groeien. Ik word vruchtbaar door het zaad, van duizenden gewassen, gans mijn lijf is nu doorweekt…

als woorden knellen net als te kleine schoenen kan een glimlach of een knipoog zo mooi blootsvoets lopen…