Alle inzendingen, jaar 2006, week 5

De huizen zwijgen een halfverlichte straat donkere klokken breken het asfalt in twee. hij is in schril contrast naast een boom de zware steen in zijn trillende handen. de vleugel vliegt tegen de wachtende maan verliest zich later stervend op het trottoir. hij die met gebogen tranen knielt kent kwelling en geluk in gelijke mate…

Tergend langzaam blijven straten onbegaanbaar verbleekt de zwaluw in de tijd zwemt in deeltjes regenbogen purper kortdurend haar toevalligheid kwinkslagen schieten flarden luchtkastelen zinnen melken herinneringen zomaar alsuit het niets kan schaduw ruisend zijn?…

koud spillebeenden voeten over de striemen van gezwollen tepels naar de kille handen waarin ik heb gewoond met een handgebaar en enkel ogen schopten schoenen naar zeepbellen; leeg geblazen op ongehoorde windvlagen woorden werden gescalpeerd en tranen beschilderd met oorlogskleuren die in langgerekte jaren het knikken deden beven…

verstrengeld in scharlakenrood betreedt ze huiverend de hof van jouw geschreeuw geen woorden meer om weg te kijken stil steeds herinnering smeulende ogen zien in bevroren nachten alleen het levensteken van de nauwe wintergeest drijvend op het doodse water verlieten dromen haar…

het laddertje onder mijn arm heeft vijf sporten en ik ga er vaak mee op reis soms zet ik het tegen een zonnestraal klim vlug naar een windveer en reis zo verder naar de maan ik rust daar in een kratertje van precies vijf sporten diep ik klim ermee de gevel op de dakgoot in en krijg een traplift van de ooievaar naar een land waar…

hij vraagt niet langer wordt hij gehoord dan niet geeft hij er niet meer om zijn tijd is voorbij gegaan in de eenzaamheid van de ban beschouwt hij nog eenmaal al zijn roemruchte daden voor altijd te worden erkend hij bereidt zich voor in stilte, zonder koor van jaknikkers, belagers van zijn onbeschermde eer niet langer te heersen…

zandstralende schurende scherpte schrijnt in hoopjes tegen het glas hier veegt het oud papier in knispers over een voorbije zomer ritselt het vergeten verhaal over ondersteboven tafels opgewonden schermen en standjes niet te troosten parasols hebben hun rokken gestreken in zedigheid daarachter plaagt de zee de kust vleit en komt…

Ze heeft zeven levens, is in de eerste plaats zichzelf. De tweede plek is voor manlief. Gedeelde derde plaats voor de kinderen. De vierde veroverd door de kleinzoon. De vijfde laat zich raden, niet te versmaden, haar allerbeste vriendin. De zesde, altijd aanwezige vriend. De zevende wordt ingenomen door iedereen die dit verdiend. Zet…

Laat ik maar ongeboren blijven terugzakken in een zachte slaap ik deins terug voor de reusachtige taak van leven Laat mij het levenslicht maar niet aanschouwen zaaien maar niet oogsten geen glimlachend welkom In een proces van aanpassen ik ben bang om te leven laat mij maar staan op de drempel van het bestaan…

de eeuwige andere kant ineens sta je er midden in als je wandelt in de stad over land door dorpen zoals sommigen nog doen jij en ik vermoed ik steeds minder mensen ze gaan het uit de weg dan hoeven ze niet te denken over asielzoekers het waarom van een spuit een verlaten boterbriefje de betekenis van verlatenheid alleenstaande nauwelijks…

U heeft een misdaad begaan, sprak de rechter aangeklaagd voor ouderdom het vonnis luidde schuldig ik wankel claustrofobisch nu in hooguit drie bij drie tussen bed en enkele stoelen kijk door de geranium bezette ruit jeugdige bemoeials schrijven wetten voor vaste tijden schema’s en de wasbeurt, zó gênant hoe zalig is het zoemen dat…

mag ik je dromen bewonen in je herinnering komen je sussen in slaap liefde bedrijven en over je schouders wrijven als het even niet gaat de nacht met je delen tot morgen mag ik dit dromen vannacht…

Gistermiddag deed ik het nog, maar ik had onmiddellijk spijt, vreemd gaan die dingen toch: de gewoonte raak je niet kwijt. Ik wil het heus wel bedwingen, maar je verslapt daarbij zo snel en dan, ja zo gaan die dingen, ach, u begrijpt het zeker wel. Zult u mij betrappen op heterdaad, stoor u niet teveel aan mijn gedrag, weet dat het niet…

laat mij in je ogen kijken mijn Irakese vriendin zie ik er zeven kerken openspatten met jouw familie er midden in ? omfloersen je wimpers lang en zwart je levende inhoud het gouden kruisje op je hart ? omsluieren je dikke donkere haren de wanhoop in je hoofd ? de wereld is niet te verklaren als de lichten zijn uitgedoofd…

(m'n krant heeft nu een nietje) en elke dag opnieuw hetzelfde liedje m’n dagtaak liep volkomen uit de hand een ambtenaar zoekt houvast bij z’n krant zo’n schuivend blad was knudde met een rietje het lezen werd een somber akkefietje de krantenkoppen zakten in het zand gelooft u mij, ik ben geen querulant maar langzaam groeide toch een soort…

Al mijn woorden geef ik je maar horen zul je ze niet al mijn zinnen geef ik je maar begrijpen wil je me niet waarom rust mijn woede niet daar waar jij zonder gedachten een mooie plek hebt gevonden en is mijn pijn ook niet de jouwe jij liet letters jaren schrijven in golvende taal maar ik lees niet ik wil je liefhebben en je haten…

wind blaast angstaanjagend beukt golven hoger op snijdend zand hapt stukken duin blaast straten leeg huilt in scheuren en kieren huizen koud meeuwen vluchten landinwaarts…

Ze vroeg me haar te helpen smekend keek ze mij aan haar wanhopige blik kon ik niet verdragen en ik heb haar laten gaan Ze is ziek, zo ziek en moe van al dat vechten ze heeft zo moeten knokken loslaten is een van haar rechten Zij keek me aan met grote ogen Ogen vol verdriet Ik heb haar wel los gelaten maar mij loslaten kan zij niet…

met open armen sta je in de ruime hemel je voeten in het zand ik kom naar je toe onze zielen smelten al samen?…

Pencelen golven in rivieren van Rijn landschappelijke levensaderen ambachtelijk gevoelsterrein etsen schetsen in roodkoperen plaat schilderijen in achtergalerijen nachten wachten in schitterend kaarsenlicht monumentale lichteffecten fluweelzacht penceel engelenrijn Rembrandt Harmenszoon van Rijn.…

De held beklimt een hoge rots. Hij is al bijna boven. 'Als ik erop ben,' denkt-ie trots, 'zal iedereen me loven.' Een steenklomp is net losgeraakt. Er is geen reddend touw, zodat de man zich zorgen maakt: bergafwaarts gaat-ie gauw. De zwaartekracht bestuurt meteen z'n vertikale tocht. Hij volgt de losgeraakte steen. Z'n weg vertoont geen…

Dit hart is glans en schaduw - vol tederheid en licht, maar ook soms aardedonker en met de ogen dicht. Dit hart moet levenslang dan het doen in vreugd en pijn, maar ook met licht en schaduw wil het voor jou er zijn.…

ik schreeuw mijn armen rond de geknotte wilg en laat tranen de kronkelige groeven volgen als lijdensbanen van verdriet in de avondstond mijn knieën knellen de stam opdat ik niet val vraag me af hoe het komt dat mijn menselijke vrijheid bijvoorbaat sneuvelt voor een diep geschapen dal alsnog zak ik traag en schreiend neer de nagels…

Verleidelijk maar ondoorgrondelijk. Mooi ogend zonder tastbaarheid. Verblindend zonder feeling, Eenzijdig, maar verdeeld onderling. Samenhangend zonder verbintenis, een struikelblok, in plaats van een hindernis. Toelaatbaar zonder meer, maar ongenaakbaar steeds weer. Verdoemd in ergernis, een leugen zonder betekenis.…

Twinkeling van hoop Verworven door een fragment De herinnering tot waar ik loop Een droom die men mij zend Voorgevoel tot reden en perfectie Wacht ik ongeduldig op kalme hartstocht Een gevoel van de volmaakte erectie Als metafoor voor het leven dat ik altijd zocht Een paarse sfeer om in te leven Het constante gevoel van euforie…

vogelsporen schreven stilte in de sneeuw ik was haar uit het oog verloren door de drukte om me heen uitgelaten waren mezen bezig met hun spel van tak tot tak en namen zo mijn stilte fluitend op de hak ik zag hun kleuren buitelen het duikelen in levenslust dat bracht de rust terug die ik zo nodig had…

loeiend en mekkerend galoppeert zij door de dag Bleerend hinnikend en blaffend brult zij haar gezag Ik spin lik en geef kopjes zolang het mag En dan nog niet dierlijk genoeg in mijn gedrag…

Ik dien het vaderland en trek ten strijde, ik doe mijn plicht daar in dat verre land. Het is beslist geen kolfje naar mijn hand, maar mijn beroep heeft ook zijn schaduwzijde. De Tweede Kamer vult zich met gekeuvel, maar wie begraaft me als ik ginder sneuvel?…

Gesteggel in het kabinet zitten maanden te debatteren troepen naar Afghanistan of de Navo de rug toe keren. Zijn ze wellicht vergeten dat wij ooit zijn bevrijd door de geallieerden velen gesneuveld in de strijd. Tussen het gesteggel door is hun verbijstering weer eens groot ministerie voor miljoenen opgelicht, staatsgeheimen liggen in…

Wat me van alles het meest verontrust is de eenzaamheid van het sterven. Ik geloof namelijk dat niemand in staat is je vast te houden boven die afgrond. Misschien een moment maar het leven roept de tijd dringt en dwingt mededogen bezwijkt. Stervend blik je vergeefs omhoog: de val is reeds je verplettering.…