Alle inzendingen, jaar 2006, week 5

Dit strand, in aanblik gevuld met leegte, verlaten ben ik, edoch niet allenig, vijfendertig miljard minuscule kiezeltjes, waarmee ik enkel mijn gedachten stenig, Geklapper langs mijn dichtgeknoopte warmte vesting, stormachtig geretourneerde asem van zilte geur, verstandsverduistering met een schreeuw vanuit de long, terwijl de zee me vraagt…

Ooit zal het mensen nog bekoren, dat het gras groen is, de bloemen bloeien, de lucht blauw, de zon warm. Eens zullen we nog eens wat anders horen dan oorlog, ruzie, honger kou, elkaar het licht in de ogen misgunnen. Echte vrede, we hopen erop, dromen ervan, maar dan, We léven toch op hoop?…

De pelikaan lonkt naar de vangst van een visser laat de tijd rijpen als het getij over het strand stormwind raast woester dan woest kille lucht waait de schelpen naar een nieuw getij als ooit op een dag vandaag is geworden en later ontluikt tot in het einde van de tijd…

Apetrots sneed ik met mijn messcherpe verstand in m'n eigen vlees.…

Schiet je pijlen! Vuur je wapens! Spuug je gal in mijn gezicht. Je raakt mij niet, noch mijn lichaam. Ik doe gewoon mijn ogen dicht. Ook mijn oren willen niet horen wat je op je lever hebt. Ik voel alleen nog diep van binnen; mijn hart dat bonst met groot geweld.…

Liefste, maak gauw een krant van me. Schenk mij het genoegen te ontwaken in jouw poezelige handjes. Special edition Ontbloot pagina voor pagina de letters van mijn zinloze ziel; Stille getuigen van wat was Caressing Brandt met die priemende kijkers een holte in de rubrieken van mijn borstkas, waarop je genoegzaam sliep Sweet desire…

berusting ebt langzaam in mij sijpelt het verdriet nog na de vloed aan emoties pijn nog slechts zichtbaar voor wie bekend is met dit tij…

je sprak van hardnekkig grijs te veel stofdeeltjes in de lucht kwam naast me zitten op de zetel kroop dicht tegen me aan handen en voeten zo koud zelfs door de wollen sokken heen jouw hele leven trok als een flits voorbij in het verhaal van een meisje gevangen in een volwassen vrouw hoe je het kijken van mij had gezien dat je er nu…

Het maagdelijk stof ons aller begin Verzamelde rest van miljarden sterren Geperst gebald tot blauwe planeet Gaf en geeft het leven van verre En gedreven willen wij geloven Altijd zoekend iets van daar boven Wat zich nimmer aan ons ontbloot Ontgaat ons 's nachts de moederschoot…

jouw ogen verwarmen mijn hart jouw adem verwarmt mijn gezicht de adrenaline gloeit verliefd haast zichtbaar in het kaarslicht gisteren wist ik nog niet wat ik vandaag zou gaan bereiken je opende de voordeur van jouw hart en liet me naar binnen kijken eindelijk zijn we hier samen gehurkt op de bank, tegenover elkaar gedachten en gevoelens…

Een stroom van licht en liefde trekt door de wereld voort, al is er haat en oorlog en armoe ongehoord, we zijn op weg naar Leven, naar meer verbondenheid al is veel nog niet zichtbaar en duurt het nog een tijd... We mogen samen bouwen aan vrede, met veel moed, voor al die lieve mensen, slechts dàn is alles goed. We krijgen kracht van…

een jonge vrouw zoekende tussen de vale keien van oudezijdskolk hart amsterdam tussen damrak geldersekade een passant vroeg zij sprak mijn onzelieveheersman is hier het laatst gezien het is zo'n schat ik wou dat ik hem vast had hij laat nooit weer los…

knijp schaduw tot duistere figuren laat ze sterven op muren in tegenlicht van zon als leuze in schreeuwende kleuren doen ze de waarheid geweld aan schrijf ze maar dood…

Zo! Holleeder zit in de bak Zelfs Moszkowicz is opgetogen want hij kan z’n tarief verhogen Wim kan het missen, met gemak! Het laat de raadsman onverschillig hoe Willem aan z’n centen kwam; het gaat hem om z’n boterham (de geest is zwak; het vlees is willig) Maar daar zit Moszkowicz niet mee Hij verdedigt Wims’ belangen en Barbertje gaat…

haar tenen raken amper het water van de kronkelige groenige loop alsof zij de stroom niet wil storen het heden niet wil kwetsen voor later de lange haren vallen over haar blanke schouderlijn in enkele resterende vlechten en waar glooiende heupen verborgen in het jonge gras haar aan de aarde doen hechten zo gaat zij verstild op in de…

je voelen zonder aanraking enkel een blik die mij met de kracht van een elektrische impuls meer liefde en warmte schenkt dan lichamelijke passie ooit je zachte stem die zingt van verlangen in een melodie van hunkering naar liefde elke vezel van mijn lichaam meer en dieper streelt dan een hand ooit reiken zal het houden van nooit…

hij schuilt in een spleet door bot noch wervel gehinderd een mantel van slijm met acht armen omkleed zuigt zich vol en perst zich leeg met een rasptong breekt hij de scharen van de kreeft…

14 februari 2006 staat in het teken van Valentijn, zoals elk jaar, staat de liefde alsook de bijbehorende hartjes centraal, zeg maar, net als 5 december en de Kerst een terugkerend fenomeen, daar kan geen enkel verliefd persoon omheen. Rode rozen, verliefde blikken, intieme dineetjes een ansichtkaart of een hamburger bij de Mac, op 14 februari…

Uiterlijk vertoon stuitend schoon weinig verhuld geen geduld lagen make-up te grote cup loeihoge hakken zou ze niet snappen dat uiterlijk schoon in wezen niet telt? Want na een schrobbeurt in de douche is ze net als elk ander gewoon een spinnende poes die op tijd geknuffeld wil. Met haar berennachtpon aan ’t Liefst nog voor het slapen…

Slechts een herinnering blijft rusten in mijn ziel het besef van sterven daarvan is jouw lichaam al bewust.…

Ergens in het onbekende schuilt een terugkerend verlangen dat niet verborgen kan blijven. Ver weg tussen alle hersencellen schijnt een ster vol schittering te wachten op haar beurt. Droom maar, doe maar, ga maar alles kan 'het' nu nog gestolen worden het komt toch wel aan de beurt. Onbekend, soms bevreesd en in schemer weet dat er…

Voel je je niet zo lekker? Voel je je een beetje ziekjes? Een rot gevoel ik ken het, je eet je bord niet leeg, je probeert te genieten, van enkel wat kliekjes, en zelfs dat blijkt teveel, het komt over je heen, als een lichte wind die optrekt, en als het je te pakken heeft, krijg je je deel, Voel je je niet zo lekker? Voel je je…

Fortuin en liefde ten kwade gekeerd 't zwervend bestaan nimmer begeerd huis en haard verloren; in't park wacht de bank met kranten en de koude nacht. Vraag ik u om verlichting van mijn last staat uw oordeel bij voorbaat al vast: eigen schuld dat je bent zoals je bent ga maar werken, van mij geen rooie cent. U heeft ongetwijfeld reden tot…

hoe de tijd vliegt is het alweer februari als mijn kalender niet liegt ik heb allang kaarten in huis die ééne voor Val en d'ander voor Tijn kijk hier naar uit al maandenlang Val houdt van muziek daar kunnen wij intens van genieten samen stijldansen zo klassiek Tijn spreekt een andere taal die van de blues en rock in rokerige…

als geluidloos denken te horen was dan stormde de herrie naar buiten als een horde wilde paarden over de open weide als mijn hart luidop spreken kon dan deden je oren nu pijn want het zou gillen en tieren om zoveel ongeloof maar zoals gewoonlijk blijf je onbewogen in bewuste onwetendheid al is het dan uit zelfbescherming ondertussen…

het is jouw stilte die de chaos in mij schreeuwen laat oorverdovend malen mijn gedachten kakofonisch door elkaar ik zie geluiden vallen met een gierend hels kabaal ze versplinteren mijn beelden ik beleef het laatste avondmaal ik geef me over aan mijn lijden ze kruisigen mij allemaal kom maar in mijn wonden…

er staat nog niets als ik dit kille, witte vlak betreed en toch verwacht men iets dus kleur ik met verve mijn boetekleed ik wil snel, vlakkenvullend met een roller, kleurensmullend invullend wat men ook zoekt vond slechts lallend, lullend, een afgod ingelijst, opgedoekt.…

laat mij verblijven enkel en alleen op de zachte toppen van je vingers laat me niet stijgen noch dalen in dromen licht van toon ik wil ontwaken in de rust van je morgen in mooie woorden zonder schroom laat mij je handen vullen met alles wat vleugels heeft in lage en hoge wolken waar vertrouwen wordt gestreeld ik wil verlangen…

Een duif had in 't begin een simpel baantje Hij nam gewoon een twijgje in de bek Begon zijn grote wereldvredetrek En als-ie oud was streek-ie stil het vaantje Nu doemt de rugzakduif op uit de mist Als was hij luchtvervuilingsterrorist…

van mij mag de hemel komen zei hij en ik begon aan mijn derde taartje ik zag hem dromen van een bestaan zonder aardse pijn het huisorgel speelde als automaat klanken van bach zijn vingers toonden het verraad van vergankelijk bestaan die hij reeds bij aanvang van 't leven zag toch was zijn engel nog volledig aards en gastvrij…