Alle inzendingen, jaar 2006, week 7

Waren wij dat... die in een boog van verrukking elkaar herkenden de welving van je lippen deed me blozen als een puber je hand zocht die van mij een sensueel spel van vingers erogene zône hypnotiserende blik laat me niet los dichter, nog dichterbij hartstocht bedwelmend proevend van elkaar hongerend naar meer voerden onze lijven…

Om jou zal ik mij baden in de geuren van oranjebloesem en zingen zacht begerend als de klanken van een harp. Om jou dans ik de zoete dans van strelen en behagen en sterf ik nachten lang bij zacht gekreun. Maar ook om jou drink ik het water en de wijn van de bedroefden en ril ik hard als ik de angst en pijnen van je wegen raad.…

ik zocht een meisjeshart in jaren die vergaten hoe het leven was nu speel ik pas weet je blonde haar je ogen zo apart dat twee keer kijken nodig was je wereldje verdween die koude nacht toen je vertrouwen werd geknakt je hield je handen op je hoofd het water tot de lippen in emoties kon je zomaar stikken we zochten bloemen…

Gepaste eerbied begrensde ideeen geloof in grieven religie van dieven genoten aanzien, gewag vooraf geeft aanstonds in de media verdorven waarheid achteraf actie, gepleegd verzet uit gewetensnoodbevrijding en op een hoek van de wereld een krachtig woord vooraf over verbrande zielen onwil, beloofde politiek verkrachtingsretoriek…

wandering about with almost closed eyes half seeing over her vulnerable body she has inevitably sucked me down into her remaining existence wrapped into a white layered gown…

Kijk in een kier van dit Stoicijns hart hoor de sponningen van het hout kraken, ik stop je woorden met de hars in hun oren, met het kracht van hun plenzende spanen, ooit waren wij samen nooit kan de wind in dit zeil dat beamen.…

framboosbonbon, likeur, chocola en suikerspin zoete kermis, droomvriendin laat mij slapen, zonder tellen van duizend wollen schapen in huwelijksbed van droomgodinnen vorstelijk slapen en dromen, proeven, zoet beminnen…

De vroege morgenstilte breekt en sluit. In die korte spanne slaat de specht.…

geen verdienste doch louter tijd van leven zoals men dat nu eenmaal van je verwacht bij 't spoor als spoorman echter op de hielen gezeten door de klok weet ik mij gehaast door telkens weer een andere trein zo gingen de jaren als stations aan mij voorbij waarbij de vertraagde tijd geen naam mocht hebben... morgen gaat er immers weer een…

Overal bonkt hetzelfde hart, het ene van liefde, het andere van ellende en smart. Ongeloof, maakt plaats voor haat, haat draait uit op geweld, daar worden mensen in hun innerlijke door geveld. Laten we hopen, dat er een betere tijd komt, want zoals het nu gaat, is het een bom, met een brandende lont.…

ich, herumirrend mit beinah geschlossenen augen halb sehend, über ihren verletzbaren leib hat sie unweigerlich mich aufgesogen mit ihrem verbliebenen sein umhüllt von weissen gelegten roben…

Oceaan, broedplaats, moederschoot, woonplaats van de dorenhaai, de hamerhaai, de franjehaai, de mensenhaai. Speelplaats van de zuigervis, de ombervis, de vleermuisvis, de dwergwalvis. Vloeibaar paradijs. Zware olie doet je tranen, doet je huilen, doet je sterven. Daar is het verdriet: de pijn, om wat je bent en straks zult zijn…

ik bloem je vol kleuren met jou kan ik geuren pak zon voor je hemel maan voor je nachten jij bent de ster van mijn lange verwachten geef me je dagen uren seconden liefde die blijft omdat anderen nooit echt bestonden samen de schepping opnieuw beleven als Adam en Eva zo wil ik ooit met jou leven…

In het land van gebroken harten Het gif nog steeds in mijn hoofd Mijn geloof in de illusies Ervaringen van een onbekende Leidraad per decreet Ben ik op zoek naar mezelf Wakkergeschud door moeders van amper tien Zoek ik naar mijn echte ik Dreigementen kunnen mij niet langer leiden Belofte en schuld laat ik achter me Mijn God maakt deel…

Wij namen deel aan het verhaal als fasen en facetten en smeedden ons de wetten met trouw als eender ideaal dat het verlies verzette. Jij gaf de namen aan verraad, benoemde lust en moed waar loom hetzelfde bloed dat door dezelfde ader gaat rondom de tafel broedt. Verzworven uit de oude stad naar ongeweten landen, het zuiver zwaard in…

Lente zit in de lucht Wolken lijken blijer De wind waait met een zachte zucht Lente zit in de dieren De dagen worden langer Vogels vliegen samen hun vlucht Lente zit in de bomen De zon wil vaker schijnen Knoppen springen open in de laatste koude nacht Lente zit in de grond Wortels gaan weer groeien Voelen het water dat weer stromen…

Geen tijd om naar de apotheek te gaan. Je kunt bij de drogist haast niet parkeren. En anders is het wel de Dag des Heren. Mijn god, wat moet ik met die koppijn aan? Dus, doe me maar een Paracetamol. En gooi ook de benzinetank maar vol.…

En zo verglijdt de tijd. Vrienden worden ouder. Lovers, die je nu maar mijdt, het bloed een beetje kouder. Als troost komt dan 't besef: de tijd heelt alle wonden. Dus met nog ietsje lef, worden we steeds gezonder.…

durf jij mij jouw naaktheid te tonen ontdaan van kleed, van alle beschermende lagen laat jij mij zien wat jij heel je leven afgeschermd hebt meegedragen zie ik dan jouw borsten zoals ze werkelijk zijn ontwaar ik dan jouw verjaarde buik na het baren of het verborgen zachte van glanzende venusharen durf je mij je ziel te tonen…

En ook nog eens de verkeerde naam... ik heet geen Jan, laat staan Ter Vaal! meestal begint de drek pas bij 'maar' en schoppen ze je na 'helaas' met een fluwelen trap in elkaar iemand die het weten kon zei ooit: hoe groot je ellende ook is, bedenk dat het altijd erger kan – en zo bedenk ik nu dat dictator Franco dódenlijsten bij de koffie…

stil blikt hij terug op zijn wilde jaren vechten met de wereld betogen tegen onrecht weer een dode voor vrede het wandelen in de bossen met aan elke hand een lief zorgeloos proevend van alles morgen net zo min in zicht als overmorgen al kon bestaan de examens aan het meer waar gulzig de zon werd genoten het hoofd op een bed van boeken…

Het leek zo simpel maar de weg was stijl zelfs voor een waaghals een diep ravijn je kan je verstoppen en de pijn laten maar het gaat zoals het gaat was er een kans voor deze koortsachtige dans de muur te breken die ons gevangen houdt dus ga nu maar liefste ga…

Het begon Met zoeken naar woorden Van ik was En jij zou Hoe ik daarna En jij kon... En later iets drinken Maar even Voor de kou. Deur op een kier het tochtte van verleden. En hoe nog later Alleen maar nu Niet meer moeten, alleen mogen Tot jij te laat voor de trein van zeven Misschien nog net die van acht. O mocht je nog eens…

Er ligt een rimpeldoek over je verweerde huid poreus door de tijd beschreven blad. Kluwens bloedvaten hebben zich gedraaid in weefsels van spieren als nesten van verzet. Woekeringen van het lijf eens jong en ongeschonden maar zich nu verzoenend met de ruwing van de dood. Oude en nieuwe trekken verliezen de gewone weg ongeleid zwerven…

Naamloze straten door waterlelies van de waarheid gemaakt geduldig rijden. Lijnen ongeschreven en schuldig ogen van zout en water ontmoeten in het oneindige spel tussen zwarte-witte strippen van gedachtenis en vergetelheid. De tijd wordt moeiteloos door de goden vertaald in een zelf-gesteund toog van strafheid. Schaduwen van het verleden…

Acht is één meer dan zeven, zeven en één is acht, tien min twee is acht, acht en acht maakt zestien. Acht mooie mannen, acht dagen van de week, een vakantie van acht dagen, in een discotheek.…

alles reed voorbij en jij zat weer een stoel te ver bij me vandaan ik zag je lippen gaan en hoorde vaag je woorden in een zacht geroezemoes je vroeg me met je ogen, ik zag nog dat je handen mee bewogen je maakt me gek met je verlangen dat me brandt en spant tot ik verrek ik ga me wreken zacht zal ik je breken mijn…

in de muren van mijn tuin zijn zichtbare penanten als waren zij de lijsten van stenen beelden uitpuilend aan weerskanten tussen deze staande pilaren uit bakstenen opgetrokken zie ik strakke ogen staren uit groen verweerde betonnen koppen elk hun eigen wereld verklaren het verre oosten en mijn westen zijn er te vinden bezinning…

Een virus had me van de week te pakken het griepte me hardnekkig bij de keel en liet zich daarna langs de luchtpijp zakken tot in het vochtig-warme longstruweel Daar ging het met de blaasjes bellenblazen van zich vermenigvuldigend taai slijm zo'n virus kweekt een golf van metastasen en wiegt daarmee de hoestpatient in zwijm Daar lag ik…

Voor mijn geliefde speel ik, zing ik, zoek ik, vorm ik de zoetste tonen tot een melodie, die door mijn adem haar ontroert en mij de adem weer beneemt als ik haar tranen zie.…