Alle inzendingen, jaar 2007, week 50

Sneeuwvlokken Dwarrelen zacht Haast donzig In mijn gezicht De wereld Om mij heen Kleurt wit Blij kijk ik omhoog Steeds meer Vlokjes vallen Stilletjes naar benee Met ontzag loop ik verder.…

dagenlang spreekt stilte in het keelgat van de dood zonder rust voor wie het hoort het raam naar binnen vogels hangen te drogen, samen met de handen van onbezeten minnaars winterlang dichtgenaaid rondom weke monden ik zit hier nog en niets ontwaakt of misschien ben ik vergeten waar…

Elk jaar weer geeft Voorwinter in december Hoop op witte kerst; Schaatsen in kerstvakanties In winterse landschappen In de laatste eeuw Hadden we slechts zeven keer Een witte kerst; Maar denkend aan kerst vroeger Zie ik ons spelen in de sneeuw…

verscheurd, verlamd, vermorzeld vanbinnen donkerzwart vermindert met de dagen ware marteling en smart ware het gepland een effectieve marteling zou t zijn ik sta op het punt mijn meest duistere geheimen in ruil voor pijnloosheid te spillen whiskey biedt het enige soelaas paracetamol en ibuprofen kijken werkloos toe…

In het lichtste maanlicht zingen koele druppels een hymne. Zinnen zijn langer dan mijn dromen. Ik benevel ze, strekkend tot dwaze taal. Druppels rollen van mijn tong. Beelden dansen op mijn iris. Ik omarm de kou en dompel mij onder in de sneeuw van het onbeschreven wit.…

al weken wacht ze op hem - in de stoel voor het raam van haar pc…

Zwoegende schimmen verdrinken in hun waanzin tot de morgen komt…

ik zie uit naar morgen waar het licht nog onbevlekt is alsof ik in de toekomst word geborgen een verwachting zonder gemis…

Een Arlequin in watergroen versleten roze draagt Colombine de hof is groot de bomen hoog het roodste rood van de ahorn op 't diepste groen van dennen wij stappen kleine stappen -hoe is de kiezel scherp aan uw satijnen schoen- het pak van Arlequin is watergroen opdat het passe bij 't versleten roze van uw rok en als de schaduw zij van uw assen…

op lippen kleven woorden door zwijgen belast dichten wij - soms jij soms ik in vrije verzen en tussen- zinnen overal stoutmoedige sporen aaneensluitende letters boren diepe wonden in borsten van lezers tot de laatste adem hun longen vult - eenzaam wenen wij soms jij - soms ik en denken terug aan die dagen tot een gedicht…

je voeten raakten me met winter maar in je ogen sneeuwde liefde al ik streelde stelen van ijsbloemen ademde met warmte jouw bloeien en jij smolt wat was is nu verwaterd klatert als een lentes eerst beginnen warm kom ik bij je binnen…

Ik verander niet echt Ik verander mijn gedachten Ik leef niet echt Ik wacht Dagen worden weken Leegte wordt lucht Schoonheid blijft achter Zucht Adem Rook kanker Peuken als anker Om in de tijd stil te blijven staan…

ik slaap vanavond op de bank relatieloos afstandsbediening onder handbereik oliegevulde radiator dichtbij en morgen ligt de kat er weer dik bovenop ondanks mijn glimlach bij het ontwaken want ik weet dat dat eerste kopje koffie mijn dag goed maakt…

Waar ik zoek vind ik de kou van het ontwaken. Van dromen die bevriezen en ogen die bedriegen. Het is geen vlucht maar een gebaar van de winter en zijn tijdloze geduld. Langzaam ontwaar ik zijn mantel en is de lucht weer het gordijn waarachter hij graag zijn roeping viert. En ik kijk toe en voel de kou…

een helder sterrenlicht twinkelde mij vannacht voor mijn ogen apathisch bleef ik kijken wandelde in gedachten mee in dit verblindende licht geen wanklank viel er te bespeuren ik was beland in de zevende hemel van een gelukzalig moment in een eindeloze stroom het wees mij een weg van warmte, liefde en licht die elkaar kruisen…

bedeesd voor een te grote toevoer blijf ik een blokje snoepgoed van eerst harde, dan taaie en zoetige substantie, veelal in een papiertje gewikkeld zoals een vlinderbloemige plant met de hand gewogen wordt is de beslissende vraag wat iemand doet ofwel men voost ofwel men vreet lieveling van een oogspiegelonderzoek…

zij staat op de voorjaarskermis wat onwennig puberaal met de armen om een grote beer die hij voor haar geschoten heeft erachter staat de kop-van-jut de beer kijkt toe wacht en lacht het laatst…

De vuurwerkvordering is gehalveerd Dat wil dus zeggen dat het tegenvalt En dat het nieuwe jaar nóg harder knalt Te weinig voorraad is geconfisqueerd De opbergloods verschaft een nieuwe troef Die zijn nu omgekeerd Bokitoproof!…

Koning winter wanneer kom je met je betoverend witte winterkleed waar blijf je met je heldere nachten je fonkelende sterren waar we zo lang op moeten wachten waar blijf je met je maagdelijk wit besneeuwde takken die glinsteren in de gouden zon Oh, ik wou dat ik toveren kon waar blijf je met je winterse kou je serene stilte koning…

gedragen over jaren heen de lange versleten doeken licht verhullend onderweg naar een fundament wat randen blijven rafelen tot mini in het verschiet maar daaraan zie je niet waar de zoektocht eindigt draperieën vol betekenis worden pas ontsluierd na verstaanbaarheid van de intrinsieke taal niet langer beschermend wel draaglijk…

wat doe ik hier wie heeft mij hier geplant wat is dit ding onder mijn voeten dat vlak lijkt maar bol is beweegt maar stil lijkt te staan onzichtbare wortels houden me neer terwijl daarboven vleugels zweven en zwenken raken voeten niet los zijn armen krachteloze mensenwieken gevangen in onmacht gedetermineerd de blik op oneindig…

Tongen in elkaar verstrengeld, m’n hand op een warme plek. Lijven tegen elkaar aan gedrukt, je maakt me helemaal gek. Vingers strelend door je haren en over je rug. Nu is er echt geen weg meer terug. De wildste fantasieën lijken voor even waar. Maar het laatste wat ik voel is een plukje van je haar. Jammer genoeg is het allemaal niet echt…

laat het maar regenen een druppel per slag die achterbaks gegeven van baas tot onderdaan wat hiërarchie belichaamt al kan de klacht achteraf bij het vertrek van alweer een trouwe voetenknecht slechts onontvankelijk geen verklaar je nader maar vergeef me want ik was fout er waait wervelwind door werkend land waar de slavenhand minder…

Waar toekomst en dromen verstenen zonder bliksemschicht of regenboog domein van traan en gesloten oog overvol van 'zij gingen henen' Daar leeft slechts het gestage roesten zakt de steen door het vergane lijf waakt het opschrift over 't laatst bedrijf van hen die nog zoveel wilden, zoveel moesten Maar de dood wil niets, kent geen…

Kind van de zon zomaar gegeven uit welke verlichte bron? Kind van de maan op dié ene nacht geboren om een eigen weg te gaan. Kind uit onze dromen uit de nevelen gekomen om jouw wereld te bewonen. Kind van morgen om de aarde kleur te geven in alle goedheid te verzorgen maakt ons, al is het even, een klein beetje vrij.…

Laat je vallen in de diepte en kijk niet meer om...…

Mijn hart klopt elke minuut om gecast te worden door de ware liefde De rol die de hoofdrol bevat is maar moeilijk te krijgen Ik probeer het opnieuw als mijn hart wordt afgewezen Ik wacht dan nog steeds op de rol die liefde heet…

Het helder licht, de vrieskou op de ramen, de bomen nu herleid tot enkel silhouet en 't daagse werk waarvoor de klok werd stilgezet, de oude wensen die tot leven kwamen. Dit alles wordt bewust in 't late uur van deze middag zonder grote drukte waar nergens wind nog aan de bomen rukte en enkel nog vanbinnen brandt een vuur. Een vuur dat…

De ober dekt een tafel voor twee aan het raam met uitzicht op zee Een oudere heer schuift stilletjes bij legt een witte roos op het bord aan de overzij Hij heft het glas alsof hij wil klinken en leegt zijn hoofd door dubbel te drinken Telkens weer reikt zijn getaande hand naar de witte roos aan de overkant…

Driftige kikkers Protesteren tegen kou ‘Iedereen mag het!’…