Alle inzendingen, jaar 2008, week 27

Er was lef voor nodig Om te zeggen “Stop!” Met een pijnlijke maag en parelend zweet Alsnog het woord laten vallen Spijt is nergens te vinden Geluk is nu de baas…

Vandaag zou er geen zon meer zijn Voorspeld werd Wind en regen Toen onvoorspeld de zon toch kwam Kwam het mij goed gelegen…

Kleine hand gebald tot grote vuist verdeeld kind kwetsbaar speels als mens te klein als kind te groot overdeeld dit kind, die mens lijkt uitgespeeld. Mens en kind bleef kind en mens bleef achter verscholen in dat kind. Kind onverhuld wenst niet te huilen door de ogen van een mens. Mens bleef achter zonder kind, kind bleef achter…

Weet je, liefste dromen zijn de herinnering aan een oord, verder dan ver verborgen achter een horizon van nooit vervuld verlangen Vaar er heen in je wolkenschip zweef over raadselachtige valleien zilveren stromen dwaal langs winde en langs rozen door een blij en zonnig land mijmer in het satijnen maanlicht over de koele schoonheid…

’s nachts als ze me kuste legde ze woorden op mijn lippen die ik ’s morgens als ontbijt genoot en met liefde toevertrouwde aan mijn maagdelijk witte servet nee, ik had nooit honger mijn enige trek werd gevoed door de zinnen van een vrijgevige muzische schone die mijn lakens deelde en daarna vernevelde om de volgende nacht weer verfrissend…

Jij altijd jouw ondoorgrondelijke ogenblikken Wil je inhalen tegenhouden zodat je me niet steeds ongezien passeert Je in de hand houden om gelijk op te gaan zonder je te verliezen aan de eeuwigheid…

de man op de hei was niet belangrijk toen ik je kuste maar nu zonder jou zie ik die man toen ik je kuste omdat jij me niet niet meer kussen kan…

Verslagen bracht ik dagen door met niemand op de bres op velden van mijn ganzenbord in putten zonder les Ik wachtte toen de winter vroor als scheepje in de fles op vleugels die ik dragen kon maar niemand gooide zes…

. en de dichteres zei met kinderen om je heen kan je haast nooit een pen vinden en de man zei dan gaan er veel gedichten verloren daarop zei ze niets ze dacht dat hij gelijk had anders kon ze niet ze was eerst moeder .…

Alweer een jaar Ben jij in mijn leven Terugspoelen, opnieuw afspelen Daarvoor zou ik alles willen geven Jou opnieuw Het leven mogen schenken Iets mooiers Kan ik gewoon niet bedenken De eerste keer dat we elkaar aankeken Ik jou eindelijk kon aanraken Waarom mag ik dat moment Niet nog 1 keertje meemaken Het zijn herinneringen geworden…

je kon wel vlinders vangen maar bleef hangen in die bruine schoen van een verkeerde leest lopen ging toen eindeloos je koos haar vlucht volgde met je netje het kleuren van de lucht struikelde over je eigen klucht het net had jou gevangen de schoenmaker gaf jouw verlopen geld helaas niet terug…

Op een dag liep ik dromend langs het strand keek uit over de koppen van de golven in zee. Ik voelde iemand naast mij die pakte mijn hand zo liep jij dromend heerlijk met mij mee. Er fluisterde Iemand woorden in mijn oor goed moest ik mijn best doen om wat te horen. "Het is een droom vriend, een droom hoor. Ik moet je nu toch echt in deze droom…

Ik ben een eiland in de stille oceaan gevangen in haar golvenstromen laat ik mijn gedachten gaan. Mijn vele levens verzamel ik als korrels zand. De nacht bewaar ik in mijn maanvaste handen, de tijd versnipperd in mijn dromen. Overdag breng ik mijn woorden naar de zee, ze neemt ze aan geheimen van een eenzaam bestaan deelt ze en laat ze…

in nog koele ochtend toebereidselen op komst traag verbleekt de maan als ceremoniemeester als waren zij kantjes van het bruiloftskleed verkennen witte golfjes aarzelend het zand lichtruisend het bruiloftslied kakofonisch begeleid door talrijke meeuwen als de getuigen gereed ligt nog maagdelijk strand uitnodigend voor de bruiloftsdans…

Er ligt zomaar een vrouw voor de oude pagode. Ze blokkeert de oprit heel stil op haar zij. Het lokale verkeer rijdt er snel aan voorbij. Da’s in de commune hier blijkbaar de code. Er ligt zomaar een vrouw voor de oude pagode, Zo keurig gekleed volgens plaats’lijke mode. Maar het grauwe gezicht doet de ogen snel wijken. Men loopt om haar heen…

ik verlang intens naar een teken van jouw liefde maar zie enkel je ontkennend gezicht de woorden die ik wil vergeten doorklieven mijn gedachten de woorden die jij vaak sprak waar ik van hield vervagen als in een niet beleefde nacht mijn liefde voelt als een eiland zonder aders naar je hart voor jou was het voorbij ik heb je ogen…

Was ik je 10.000 jaar eerder tegengekomen Dan had ik het wel geweten Dan had ik je naar mijn grot gesleept Om Sabelpoot te eten Dan had ik voor je vuur gemaakt Om je op Mammoetvel te verwarmen Knuppelde ik je zacht in slaap Met allebei mijn armen Maar helaas leven we nu En ben ik vergeten Waar mijn grot ooit was Joost mag het weten…

Er zijn vogels die je niet gevangen moet zetten in een kooi vanwege de schoonheid van hun verentooi…

er bloeien kinderen in mijn tuin tussen rozen en margrieten ogen stralen als duizendschoon blond wiegt mee met groene sprieten langs zonnebloem en hazelaar drijven ijle stemmen op de wind en mijn geluk groeit in klein genieten van een zomer bloeiend kind…

Hij zag haar op straat voor een winkelruit staan. Gelijk een gazelle, heel rank op de poten. En voor hij het wist had-ie zachtjes gefloten. Want zoiets moois liet geen mens zich ontgaan. Zij draaide zich om en hij kreeg het benauwd. Hij wist niet zo goed aan haar blik te ontkomen. Een ruw wakker worden uit hemelse dromen. Wat van achter zo…

de boom is hoog en dik al menig jaar oud een prachtig stukje hout kappen dus de botte bijl gaat erin scherp als een mes het woud huilt in bes een geldklus na ons de zondvloed zo wordt er gedacht verloren gaat de pracht onder een stille zucht kale plekken in het woud bomen met wonden macht is niet gebonden ze stelen onze lucht…

Een zomer halverwege een zomer die niet lukt een zomer die mislukt begiftigd met veel regen veel groen veel gras een zomer waar de wolken weergaloos in spelen een zomer die er is een zomer een zomer lang een zomer met een o een zomer zo rond als lang zo gaat het als het regent een zomer en al halverwege…

Herman valt als 'n steen ik kan helemaal niet vliegen roept hij verbaasd; die stufvogel in m’n kop liegt als ik dat beest tegenkom.....…

Een moedig besluit Beslist in harmonie Genomen uit liefde Doorweekt van verdriet Maar gedragen met respect. Geven Door juist te nemen Vasthouden Door juist los te laten Dat is de kunst Van het dragen Van verdriet.…

gevangen ben ik in de vuist van je hart bouw je een brug naar mijn ogen beantwoord ons het hoofd in de wolken en linkervoet in de hemel ik ruik je bloed ben hongerig naar je zijn vol littekens je huid die ‘k lik en ‘k laat niets toe anders dan liefde jij weent en lacht alles wordt lichter enkel wat zomervogels zijn nog gekwetst…

Je moet me niet zo ophemelen, dat hoeft niet. Jij hoeft bij mij niets, dat mag je niet. Jij mag alles, maar je hoeft niks. Zijn, vragen, doen. Ik ben maar heel gewoon, Ik vraag niks van je en wat ik doe is niks bijzonders. Aardig, aarde, waardig. Jij bent heel erg aardig, dus ben je ook, net als ik, van deze aarde, en hopelijk…

Leven Altijd onderweg De weg Somtijds te kort Te lang misschien Doodlopend zeker Vaststaand feit Geen ontkomen Hoop Geoorloofd Onmisbaar ideaal Hij Vol verwachting Jij Welkom Leef Leven…

Door mijn nog wat Amsterdamse ogen loop ik zo de verbazing binnen Oud bos in de stad Hond D weer eens mee die vanzelf doet wat een hond zoal doet in een bos. De armen van reuzen met handenvol groen wuiven boven ons naar de stad en de zee.…

Zal als geen tijd meer is gebleven En het meest wel is gezegd Het diepst tenslotte zijn betreden En het hoogst alsnog geslecht Het minst dan toch: bemind gebleven Wat krom leek, wellicht toch recht En misschien, wat bleef verzwegen Ongezegd dan toch gezegd Zal dan de steen toch zijn geslepen En door de bouwer neergelegd Als dan het meest…

Dat ik nu vijfenzestig lentes tel Vind ik voor een gelukwens wat voorbarig: Als je zo oud wordt, ben je nog niet jarig; Dan sta je in het leven buitenspel. Alleen een dichter gaat nooit met pensioen. U moet het dus nog heel lang met mij doen.…