Alle inzendingen, jaar 2008, week 27

Ik wil weer leven mezelf ruimte geven Eindelijk rust creëren gevoelens evalueren Ik wil goed denken even flink bijtanken Voelen wat ik nu wil af die gekleurde bril Ik wil gelukkig zijn geen stress geen pijn Geen onnodige tranen niet hopen in wanen Ik wil nu ontspannen alle onrust verbannen Energie niet meer verspillen aan hoe anderen…

Verbieden, verboden, verbod ach ja, verboden te roken waarom dan niet gelijk verboden te eten voor de dikkerdjes onder ons waar ik mezelf onder schaar want las ik niet net bij therapie dat overgewicht hebben zoveel risico’s heeft als ik ze ga benoemen schrikt driekwart van Nederland zich het apezuur en krijgt subiet een hartaanval…

Waar stopt de grens van het filosoferen, met een rondtollend hoofd in een lichaam dat veroudert? Is het zinvol je hersenen te voeden, met de kronkels van een onbegrijpbare geest? Kunnen we echt nog diep nadenken, als het goed is en geen voldoening mee hebben?…

ze twinkelde maakte mijn stemming zacht hing aan het glas in loom verglijden knipoogde haar lach geurde begeerlijkheid bespeelde mijn papillen met scherpe eerlijkheid ik had haar vast wij warmden elkaar tot aan de eerste barst was haar slaaf zij mijn godin maar heb met haar gebroken mijn onafhankelijkheid heeft haar voor…

Zo herinner ik me de voddenkoopman van de overkant. Ik was in deze ontvolkte buurt zijn laatste klant. Zittend aan het raam zie ik nog zijn volle kar staan. Midden op de weg. Hoor zijn roep. Wat vrolijk en somber stemt, want als ik er niet meer ben, wie herinnert zich dan zijn stem? -------------------------------------------- uit: '…

Ze komen aan in Amsterdam als band of culturele groep uit Suriname. Met moeite knijpen ze hun billen samen. Justitie spreekt al van een nieuwe trend. Waarschijnlijk zijn ze niet zo muzikaal. Hun boodschap brengen zij vooral anaal.…

Zomergoud smelt in de kroes der korenzee; strelensziek ritselt ze om ons met listig spel, daar we nu 't kronkelend pad bestijgen, achtereen, naar de kruin. Daarbeneên rust, in zijn tent van donker groen, 't koele dal, even ontvlucht, en doet de blik weiflen in wisselend verlangen tussen stil genot, steiler vlucht! Hoger streeft…

Zus, hé zussie lief… kom laten we gaan waar naartoe? dat zie je zo in elk geval maar hier vandaan kom geef mij je handje nu ik laat niet los, beloof ’t je het is zo kil hier en verdrietig moet je blijven zeggen ze? kom ik weet een heel mooi plekje gewoon om even heen te gaan ‘t was van mij maar wordt ons stekje mocht jij straks niet…

Ik sta nu buiten Even lekker op het terras De wind gaat door mijn haar Ik denk aan vroeger, hoe het ooit was In zo'n korte tijd Kan er veel gebeuren Behalve ik, ik lijk vast te staan En ik laat mij niet door mijn emoties meesleuren Maar na al die jaren van stilte en zwijgen Wil ik schreeuwen zo hard als ik kan Geen woord komt uit mijn…

Een vogel o zo mooi Met een prachtig veren tooi Kleuren zo prachtig als de regenboog Zowel bij nat weer als bij droog Zingen als een tierelier Want ben je toch een lekker dier Een lichaam geschapen door God Wat ben ik daar op verzot Vele jaren waren we samen Maar eens klinkt het amen Wat is nu een vogel in een kooi Het…

De tijd heelt alle wonden, de tijd snelt voorbij de tijd heeft me gevonden, kwam uiteindelijk bij mij de tijd is onverwoestbaar, de tijd is supersnel de tijd is onaantastbaar, de tijd is soms een kwel De tijd is kort soms te lang als tijd van afscheid daar is de tijd nemen zoals hij komt, er niet te lang denken aan gemis de tijd is ons gegund…

Dom driest duifje dat al dagen dwaalt door drentse dreven in diezige nevel en duister gezang, langs dromen niet af te dwingen, waarmee de doem niet is te verdrijven, die als een dief in het dalende duister, post bij het braakliggend hart dat dorst als een dier na dorre dagen Ik maak vandaag voor jou en mijzelf, nog aarzelend,…

Ik zie de woorden die zingen in je ogen je gelaat dat weggaat en nooit weerkeert Jij bent het gras dat groeit over mijn sporen zij vervagen in de eeuwigheid die toekijkt … zonder ogen……

Ze had beelden fragmenten in haar hoofd foto’s in haar hand wonden die diep sneden pijnlijk op haar netvlies gebrand Afbeeldingen – zo vaak bekeken, bestreden gepuzzeld door reflecties aan de wand levend als spiegelbeelden gespijkerd aan onzekerheden de mooiste gelukkigste van het land? Aandachtig keek ze naar dat…

Zoek me Vind me Verscheur me Verknip me En blaas me uit Zie me vallen Zwaai me uit Maar raap me op Plak me Verbind me Zie me Herken mijn blik Maak mij jouw plan En vind me dan Jouw tweede ik…

ik hou van het leven ik hou van de zon ik open mijn deuren en val van het balkon…

aan de arm van inspiratie liggen woorden geknoopt later op papier staat er zomerzotheid ondersteboven in iedere vezel ontwart de knoop tot enkel jij…

’s nachts in schaduw der aarde als mens en machine zwijgen slaat nevel stof der dag neer wast douw Gaya’s groene kleed wordt de wereld weer als nieuw in zonnegloren herboren ze komt als maagd in een zetel van licht in magische stilte uit het oosten aangereden even ‘n aards paradijs ervaren al gauw gaan mens en machine m’n dagdromen…

Mijn gedachten ploeteren maar voort in de modderpoel van wat eens mijn verstand was emoties hebben de controle overgenomen en fladderen vrolijk rond in het mulle zand dat zachtjes kraakt onder mijn gevoelens Waar komen zand en modder elkaar weer tegen?…

beeldschoon haar naam Charlot haar fruitige vormen verlinken dat mijn tanden in water verdrinken de spieren verstramd door genot siddering door streling van haar bleef bij haar komen zij speelde het klaar alles wat ik beleef in dromen ach ware dit terrein ongewonnen dan was die droom zeker niet verzonnen…

de man aan de zelfkant voorbij alle sprookjes wil voor zijn arme donder nog wel in een vallende ster uit de ruimte geloven, zonder poespas de hemel als strohalm, redding misschien in de ster die eraf waait, suizend het firmament achter zich laat gloedvol repeteert hij zijn wens en staart in een leegte voortdurend…

als vluchtig passant door verleden en heden wenkt mij de toekomst... zo is er nauwelijks een moment voor een pas op de plaats blijkt de tijd een uurwerk met een voorkeur voor haast…

jij zweet mijn lief in ‘t licht van jonge morgen die nu al zomerheet ademt op ronde tafel in de keuken gaan zonnevlekken wandelen jij proeft plots zoutig nat je huid en haar en in jouw lenden stroomt mijn lid en ‘k wacht tot in de avond ik mij weer verzamel onze leden, streel het vel en alle haartjes zachtbloeiend onder diep liggende…

Ooit vol van groene pracht valt het oude blad tenslotte, gekneusd door een late najaarsstorm, neer in de donkere en verlaten gracht. Met nerven diep gegroefd sterft het blad, verweerd gelijk een oude huid, in slagregens en barre winterkou. Dit eenzame verval, zo ver van mij. Zo gaat het ons ooit eender af: eens vol overmoed en tomeloos…

soms blinkt de straat lijken kleuren uit de lucht zonder parkeren te drijven op hun vlucht in tegendraads verkeren zijn weg en stoep de hemel waar de mens zijn kringen loopt de wolken uit laat waaien en een huismuur zacht de golfjes dood als licht en lucht in water spiegelen en de mens dat beeld in scherven stapt is een nat pak het…

beschadigd ben ik getekend voor het leven ontzettend teleurgesteld is mijn hart zal ik ooit weer oprecht kunnen geven geven doe ik al heel mijn leven blijf het gelukkig ook steeds weer doen maar oh, hoe graag zou ik het weer willen doen met het vertrouwen van toen durven nemen daar zit 'm het probleem ik kan met mijn wantrouwen die…

De zuurverdiende bergtrui van Voeckler Die hij bevechten zal op dood en leven Is hem zo graag gegund en graag gegeven Maar tot Parijs toe is een brug te ver Vertederend vergeefs kan heroïek zijn En zo moet ware wielerromantiek zijn…

maandag, zilverlicht dinsdag, goud schemert de zee woensdag, gehakt donderdag en bliksem vrijdag, vis moet zwemmen zaterdag, het moet nu gebeuren zondag, een antwoord schuldig ergens tikt een klok mijn houdbaarheidsdatum houdt eens op midden in de week maar zondags niet ik ben zomaar net als u een mens…

'Van binnen' is hij schilder Met penselen,verf en schilderslinnen Hij zet het landschap naar zijn hand Van luchten... raakt hij buiten zinnen Ruwe rauwe strepen het zwerk...donkerblauw en zwart Hij valt niet te stuiten Herkent de smart van zotte zomerdagen Van binnen is hij schilder Soms... komt het naar buiten.…

Soms wordt het gewoon teveel Stapelen de emoties zich op En kunnen ze er niet uit Je verandert in een bom En die laatste druppel Kan hem af laten gaan Ik wil niet wachten tot ik ontplof Ik wil niet wachten tot ik er een eind aan maak Ik wil er nu wat aan doen Maar wie kan mij nu helpen Als ik niet geholpen wil worden Niet door vreemden…