Alle inzendingen, jaar 2009, week 13

Vandaag zou het dan echt moeten gebeuren De lente zingt, 'n lekker zonnetje erbij De zwoele zuidenwind is ook van de partij 'T is tijd om wapperend en waaiend langs te scheuren Ook Martin Bril schreef in de krant dat 't weer mag Dus dames,trek het u toch aan; 't is Rokjesdag !…

Nare herinneringen aan zeer vervelende dingen Ellende uit het verleden die je pijn doet tot op heden Rottige gebeurtenissen die je graag weg wilt wissen Het liefst wil je het allemaal vergeten Maar het laat je niet los Het zijn zware magneten Je raakt het maar niet kwijt Hoe erg je er ook onder lijdt Je zult ermee moeten leren…

ik zag je papavers veroveren aan het grote raam je liet het maanzaad zien om mij - blauw - uit schaduwpoëzie te bevrijden ik herkende je handen en het trage web dat in grote donkerte sliep alsof uit het zandig licht waarover je sprak, geen erfenis daalde…

Als een vlinder kijk ik naar de wereld om je heen via schatten en parels vind eenieder zijn weg. Als de nood aan de man is fladder ik een stukje met je mee dan luister ik meer dan dat ik praat maar open zijn is moeilijk zeker als je gelooft in verraad. De zon mag voor eenieder schijnen toch gun ik het de een meer dan de ander,…

Ik stond zo in gesprek glas wijn in de ene hand, parmant Andere quasi nochalant in mijn kontzak gestoken Had mijn grote bek thuisgelaten Stond me af te vragen, onzeker, of ik niet beter dat andere rokje had kunnen dragen…

Soms in alle drukte Zou ik je zomaar vergeten Maar dan zie ik je zus Met precies dezelfde kus Als toen jij er nog was Soms in alle eenvoud Ben ik je vergeten Maar dan duik je weer op Voor een trein of op zolder Eigenlijk is het niet te vergeten geweest…

ik laat niets achter wanneer ik wegga geen vrouw, geen kind geen boek waaruit men wijsheid kan putten in slechte tijden niet eens een spreuk die inspireert ik laat niets achter geen symfonie die een open hart tot tranen beweegt geen voltooid gedicht dat even doet stilstaan zelfs geen handig hebbedingetje, een flutding dat je cadeau kan geven…

Heimwee dikwijls krachtig als een ziekte die ons doet lijden; zijn echo is de weemoed met z’n treurnis te zacht voor verdriet In weemoed ligt de ontroering die als een traan schittert in ’n glimlach mens is gevoel en weemoed is een deel van z’n aard Heimwee hebben we naar mens en plaats zolang die bereikbaar zijn weemoed…

even leek het dat jij me kende jouw hand raakte mijn arm het was een herinnering die mij verwende…

Met de zon, die het vrouwvolk graag mag, is verdwenen de stralende lach: er wordt tweedracht gezaaid door de wind, die hard waait en zo wordt het een broekrokjesdag.…

Laten we gaan Een andere weg inslaan Samen hier weg van lopen Het steile het pad van de hoop omhooggekropen Uitgeput ten einde raad aangekomen op de berg waar de eewige liefde gevonden wordt De gitzwarte onweerswolken van pijn en verdriet worden opgelost door oneindig veel stralen van warmte en licht Liefde is ook werken, elkaar over…

Haar ogen boetseren een droombeeld geven het een hart zo onstuimig als de branding van de zee ogen als sterren een warme lach als een gouden horizon een haarkleur als golvend graan in het zomerse zonlicht mocht ze hopen ooit in deze droom te lopen dan zou ze onwankelbaar gaan in de vallei van de liefde heel zacht fluistert de wind…

je rolt het leven op slechts een touw geknoopt aan stokjes maakt vaart en gaat de hoogte in nog bibberend en losjes je landing is een kunst op zich waarbij de draad vaak wordt gemist dan rol je stuurloos weg door kant en wal gestopt het spel is uit jij bent gedropt maar zij die aan de touwtjes trekken oefenen het lussen en…

ik verschuil mezelf diep in zoutig zand, dat venijnig mijn brandende huid schuurt, een droge oostenwind beneemt me elke adem, mijn tong verdroogt, mijn keel voelt scherp, mijn liefste, liefste, mijn liefste! ik wil je roepen bij je lieve, blonde naam, ik wil, ik wil je tere, zachte huid strelen ik wil je kussen met mond, neus en lippen…

Vrienden zijn het, bomen die gesprekken met je voeren je gedachten laten gaan als hun bladeren het licht laten schommelen. Het zijn je vrienden, bomen. Hun schaduw leggen ze als een arm om je heen als je alleen wilt zijn en niet alleen wilt zijn. ------------------------------------- uit: Plint poëzie en beeldende kunst.…

Wild-west in Meppel: er komt een bandiet met veel bravour een bakkerswinkel binnen om daar misdadig heel veel geld te innen en roept: “Geef al je centen of ik schiet!” Maar de verkoopster heeft haar goede dag en schiet als eerste. Ze schiet in de lach.…

Er stond op het gewelf: Je grootste tegenstander zit meestal in jezelf…

Ik kijk me aan en glimlach niet, zou niet weten naar wie. Ik weet alleen wat ik hier in de spiegel zie. Mijn spiegelbeeld lijkt voor altijd het enkelvoud van eenzaamheid.…

Languit op het grasperk Jij en ik Sprietjes grasgroen in je neus Hoog boven ons Filtert het jonge lover van de oude linde, ragfijn Streepjes zonnegoud op je wang Stralend Zoals je naast me ligt Nog steeds, na al die jaren En ginds Geduldig traag sluipend, dagenlang al Sluipend traag Geduldige kater vol krolsheid Je kijkt me aan, één ogenblik…

Agnost ben ik, maar dat is vooral een strijdkreet die ik aanhef als mensen opdringerig zijn en willen weten of ik nog geloof. Ik geloof dat ik ongeneeslijk religieus ben en daarom begeef ik me een enkele keer toch maar weer ter kerke. Niet om een fonkelende preek te horen die toch immer uitblijft maar om simpelweg in de bank te zitten en geroerd…

* Zon doordrongen evolutie van de geest zomaar een uurtje in de tuin geweest waar het oude grut weer plaats moet maken voor jonger groen en nieuwe taken. *…

Ongelukkig zijn Energie uit je lichaam voelen lopen Warmte liefde uit het hart gedropen De hele dag in pijn Hoelang het kunnen verdragen Het nog kunnen uithouden met haar Terwijl ik peinzend naar buiten staar Steeds jezelf dit af blijven vragen Echte gevoelens niet kunnen delen Blijven proberen óf het nu opgeven Hoelang kun je zo leven…

soms als de nacht fluistert in ’t duister aarzelt worstelt met het licht de zon verduistert staan maan en sterren stil en wachten tot het woord de ruimte klieft in echo’s duizendvoudig verder verder oude verhalen ontwakend dreunend van ver en van toen en van heel dichtbij nu in dit ene tijdloze moment horen de eb en vloed de dag…

De zon is ‘s morgens weer mijn wekker, ze roept me voor een nieuwe dag waarin van alles kan en mag. Ik ben er klaar voor, voel me lekker. De lente maakt het leven lichter want met de zon verschijnt een lach, die mij, zo lijkt, bij toverslag met veel meer levenslust laat dichten. Nu is het zaak dit vast te houden, verdringen dat er herfst…

Kabbelende beekjes, de natuur zo wild ik brul en ik hoor de echo die gilt. De stenen storm is weggedreven, ik val terug naar waar ik was gebleven. De droom die ik vorige week nog had verbleekt en verdwenen in een zwart gat. Ik denk en pieker over de zinnen, verzonnen, ik weet niet eens meer hoe ze begonnen. Iets met vlinders en een rimpel…

De hemel smelt in zuurstokroze dampen uiteen. Het meisje aan de waterkant, moederziel alleen Aeolus speelt zachtjes met haar ravenzwarte haren maar wie brengt haar woeste geest tot bedaren? Wie temt in haar het wilde dier? Wie brengt haar terug tot essentie, hier bij de rivier? De zon zakte zojuist achter de bomen van het woud het meisje krijgt…

in het dal van onze liefde de pijn ons geriefelijk ongezond bewonderd vanaf de grond waar je op mijn hart stond ik op de jouwe sprong verdomd verlamd geen angst slechts bang voor de zin die zomaar ontstaan kan een tongval van woorden die snijdend door de oren door trommen verstommen het hart versprongen maar voor alsnog overnieuw…

Even voelt het leven mooi De warme zonnestralen over het verlichte land De groene bruine bomen in het bemoste bos De vrije vogels vliegend in de vredige lucht De zwierige zwanen zwemmend op het schitterende water De wollige witte wolken in de hemelsblauwe hemel De bloeiende bonte bloemen in de wonderschone wereld…

Dichten is vrijen met taal kussen en strelen van woorden gedreven door passie vooral niet te snel. Omhels en bemin je verhaal laat klanken van liefde klinken met zoete en zachte akkoorden. dichten is vrijen met voorspel…

Z'n 'Dít is een overval, weet je!' beantwoordt de dame met 'Jeetje! - En dit doet u míj aan! Ga toch in de rij staan, want u overvalt me een beetje.' Aan 't verzoek geeft de rover gehoor. Ze is niet voor de poes, krijgt-ie door. Als hij vraagt om de poen, zegt ze: 'Kan ik niet doen: een collega van u was u voor.'…