Alle inzendingen, jaar 2010, week 12

trieste berichten omvouwen deze morgen zo vrolijk als de zon schijnt doen de grijze wolken toch anders vermoeden zo naar buiten kijkend rollen tranen langzaam in een koud kopje thee…

geel wiegt met oranje harten in de lichte lentewind blauwwit kriekt de krokuspol naar de warme zonnebol er hangt iets onbestendigs in de eerste voorjaarslucht vogels die al vroeg ontwaken fluiten in een lieve lust na de lange winterrust neemt lente eindelijk zijn vlucht…

In duizend stukken versplinterd ligt precies wat er was uitgemoord in één oogopslag, gesmoord het land van herkomst verwoest de verstikking van de bloeddorstige wreedheid, opmars in veel steden een dichtgeknepen keel pijn bij het slikken vult met vorming, de vooruitgang.. kanker ergens in het strottenhoofd lijkt een ingewikkelde…

Lieve liefste, mijn gedicht aan jou Is eigenlijk meer een kreet, een schreeuw, een gebaar Iets wat mijn emotie uitschreeuwt, wat heter is dan het heetste vuur Het hellevuur, zullen de katholieken zeggen Want o, wat hebben wij gezondigd wat hebben wij gedaan Met jouw perfecte lichaam, met die mooie grote ogen Mijn mooie dondersteen…

zo goed zo eerlijk zo gevaarlijk niet te begrijpen gaat over lijken trapt iedereen naar beneden heeft nooit echt geleden kan niet met anderen delen want zij is de beste zij is het antwoord op al die vragen die iedereen bezig houden zij is niet van zilver zij is goud zij heeft geschreven zij is de hemel en ik schrijf je dit je foto brengt…

troepen sneeuwganzen kruisen spierwitte wolken versmeltend tot een…

De zon die ‘s ochtends opkomt, de regen die neervalt, Aan alles komt een einde, Ook als het even tegenvalt. Na het einde komt een nieuw begin, Een nieuwe ochtend een nieuwe dag, Aan alles komt een einde, Dus leef je leven van dag tot dag. Lach als het kan, Geniet van het leven, Aan alles komt een einde, Hopelijk duurt dat nog…

Opnieuw vraagt men zich af waarheen dat gaat Met Alexander, op zijn wereldreis Waarheen, waarvoor, en tegen welke prijs? Maar de premier weet van de prins geen kwaad Zo komt aan ´t balken vooralsnog geen ende Toch dacht ik dat hij deze steen al kende…

Klein handje klopt in diepe nacht Aan 't venster zacht, Aan 't venster zacht, Vraagt: ‘Mag ik binnenkomen?’ Legt bei zijn vleugeltjes buiten af, En heeft het plaatsje dat men hem gaf Gauw ingenomen. Moe zwervertje - na reize - ligt Met ogen dicht, Met ogen dicht In vaste slaap gevangen, Maar, glanzend door de nêer oogelêen…

Zijn is het bezweren van de leegte die het wekken van de dansende slang belooft het leven dat geen tijd kent, slechts beweging draagt wervelt tot de strelende zinnen van het binnen vandaar begint het ontginnen van de toortsen van verlangens slechts getuigen zijn zij, afspiegelingen van het grote inferno tot het laatste uur van het laatste…

In dit land struikel ik niet maar zie de stenen zingen in de zon handenvol juwelen eeuwenoude wijsheid binnenin de ziel van het zijn ontstaan door stralen van warmte lichtjaren ver hier vandaan gekleurd en gevormd van vroeger tot nu en later door zon, lucht, water zand en zout het hart van een steen is niet koud maar een baken van licht…

Uit prachtig batik knipt je moeder een sierlijk rank patroon een strikje en een beetje poeder maken jou mooi tot haar icoon uit een feestfles schiet een kurk tot ver over het water je draagt de kleuren van haar jurk als levensles voor later je drinkt tot in de kleine uren en verliest stilaan de greep dat je dit eens moest bezuren lezen…

en het lentelicht stroomt krappe ruimte binnen dwars door het strak patroon van monotoon geluid verstokte woorden lopen uit geneigd naar zon, gekeerd tot een belofte die wellicht tot niets leidt maar ik lucht mijn hart en klop mijn wezen uit…

Door het station weerklinkt slechts dof gemurmel in vale schemer; ergens branden -stekend rood- twee locomotieflampen. De schouwburgzalen zijn zonder enig leven, duister, drukkend, stil; gangen en hallen dreunen van krioelende mensen. Hangt daar helemaal achterin de winkelstraat een oranje maan? Het Antwerpse station heeft een hel…

Het is nooit te laat Om je toekomst in te halen Al lijkt die soms Voor altijd gewist Roep heel hard Dit is mijn eigen leven! En voor je het weet Is je toekomst Weer terug.…

Het wijd habijt verbergt de stanken van bekrompenheid zijn oordeel is geducht menigeen, die hierdoor zucht kortzichtig buiten het leven staan nooit met de mens begaan zo werd hij priester kardinaal en paus reist vaak de wereld rond kust waar hij komt de grond vergeet de mens, die er op loopt vliegt weg, al weer een land gesloopt…

Twijfelend blaadje Ontsluit roze schatkamers Lentebloesem valt…

De nacht ademt het licht van de maanzee En met zachte stem zingt de eenzame dichter zijn weemoed uit Voor geen god geen schoonheid die danst tussen de heuvels maar voor haar schrijft hij zijn woorden Verder dan de engelen verder dan de rand van de leegte zoekt hij haar ogen En de wind van verlangen fluistert : Ras komt de dageraad…

de rozen moeten gesnoeid, de heg geknipt de houten schutting mist zes planken het hoenderhok schrankt, naast verstokte druivenranken bij de vijver waaruit het water ontglipt ik zal de hemel op mijn schrale knieën danken wanneer Azraël mijn naam aanstipt…

Er is een onrust, een beven in het water ontembare onrust Er wordt gefladderd, geflaneerd buigingen gemaakt en dansen Mannetjes en vrouwtjes zoeken en bieden kansen 'de ware' te worden 'de ware' te zijn Ze zwemmen dadelijk in lijn want zwemmen... staat voor overleven.…

‘k Leg aan uw hart mijn koppeke Schreef Liezeke daags na de nacht Die ze met Jef had doorgebracht ’t Kleine, Vlaamse poppeke Voor het publiek een engeltje Zo zuiver en zo dicht bij God Hoe schikte zij zich in haar lot Niemand wist van het bengeltje Dat zich buiten het hospitaal Te goed deed aan het mannenvlees Flemende bedelbrieven stuurde…

Een prachtig leven is me ooit geschonken. Vol enthousiasme pluk ik elke dag. De mooiste vrouwen tonen mij hun lach. Het lijkt wel, of ze allen naar me lonken! Voortdurend wordt me zo geluk gegeven, al leidt m'n levensweg ook naar de dood... Het reisgenot erlangs is echter groot, hetgeen voor mij de zin is van het leven. U merkt het al: het…

Ons leven zit vol samengeperste liefde, wachtend op de knal.…

Lang gerepeteerd om zoiets fouts te zeggen we wisten het niet (uitspraak Simonis)…

uitgelaten de duinen door banjeren mijn weidegang…

in teder zonlicht wolkt jouw prille lentelach naar verre einders…

Wie goed doet, goed ontmoet. En de mensen dan die dat willen maar niet kunnen uit angst voor falen? Ze botsen tegen kwaad en zitten thuis te balen.…

in vele talen hebben we getekend langs velen manen vielen er genoeg sterren zonnestralen droogden onze vreugdetranen eindeloos de nachten waarin we mijmerden rennend door de duinen alwaar het helmgras wuifde maakten konijnen dat ze wegkwamen door 't zand bonkten onze harten als één, ogen die in elkaar opgingen jouw gedachten werden de mijne…

ruig en kolkend is het water waarin ze tot haar heupen waadt net als in haar echte leven moet ze zien een koers te vinden aleer ze te pletter zal slaan tegen de rotsen even is ze stuurloos dan luistert ze naar de wind die haar als immer weer een uitweg biedt troostend haar tranen droogt en haar optilt en meevoert naar stillere wateren…

ruig en kolkend is het water waarin ze tot haar heupen waadt net als in haar echte leven moet ze zien een koers te vinden aleer ze te pletter zal slaan tegen de rotsen even is ze stuurloos dan luistert ze naar de wind die haar als immer weer een uitweg biedt troostend haar tranen droogt en haar optilt en meevoert naar stillere wateren…