Alle inzendingen, jaar 2010, week 20

wij moeten weer zoeken naar het zilveren lijntje van oorsprong en oneindig het al en het ene alles en niets verbinden moeten wij ons met de navelstreng aan de buik van het onuitputtelijke om weer te kunnen huilen als een ezel om liefde in liefs in schoonheid en kleur in vervoering van Bach's hemelse klanken die verhalen van eeuwigheid…

Mijn begin is start aan navelstreng een eerste breuk een eerste kreet de eerste stap mijn groei is hand in hand het moet alleen mijn eerste val ook weer een stap mijn onvolwassenheid geen hand, geen steun alweer alleen het lijkt een val een stap, een misstap ja, misschien mijn vader zijn mijn hand geeft steun kind niet alleen…

Gij hebt uw Geest, uw vuur gegeven, uw Adem en uw levenskracht, maar waar is nu zijn gloed gebleven, zijn laaien waar ons hart op wacht? Wij zijn vermoeid door zoveel zorgen - geblust, getemd, uiteengegaan, wij wachten op een nieuwe morgen waar Gij ons weer rechtop doet staan. Laat nu uw licht ons weer doorvaren en leg uw woorden in ons…

In lotus Het hoofd draaiend tergend langzaam Een oog openend troebele blik Het motief op de vloer lijkt te bewegen Een moment voor mezelf Even helemaal ZEN…

Zeg het maar gewoon hardop dat je struikelt over stenen eens gestapeld tot een muur versterkt met sentiment de tijd sleep lagen veel te traag naar jouw gevoel maar nu de mokerslagen zwijgen is het puin niet te ontwijken…

wij dronken van de jonge dagen en schiepen ons een beeldentuin met kindervoetjes, groen gazon nooit gedacht, verwacht altijd geloofd in wat je zei mijn liefste land ben jij dit land waar hevig werd gestreden verloor tenslotte haar juwelen aan het onvermijdelijk zwaard de laatste slag kwam loodgrijs aan in holle woorden, volle vaart…

de wind zucht het blad beweegt het hout kreunt een doffe klap de aarde schudt het blad draait vangt de wind waait zacht omhoog kust de tak de dauw valt voedt de grond een zaad ontkiemt een boom groeit het frisse blad ontmoet de wind de wind zucht danst haar finale: een wervelwind…

In een Amsterdams park waar ik graag kom ligt een vijvertje met in en rondom begroeiing van planten die water minnen en waterbewoners beschutten daarbinnen Lopende richting dit lieflijk geheel hoor ik helder gekwaak uit menige keel, en gelokt door dit monter orkestgeluid wil ik meteen op onderzoek uit Maar dichtbij het poeltje aangeland, voorzichtig…

in naar de hemel reiken dacht de mens met de toren van babel god te bereiken door verwarring in horen en spreken kwam men niet verder dan slechts halverwege god zag het falen liet in de pinkster zijn geest naar de aarde afdalen maakte met vuur alle tongen verstaanbaar zo werd zijn liefde door ieder gehoord en bezongen…

Je vindt mijn handen bijzonder. Je staart naar mijn glanzende ring om mijn vinger. Oh je vindt mij rijk want in die ring ligt een zwaar geslepen diamant. Ik vind je ook bekoorlijk met je varkensogen. Je door krankzinnigheid verloederde ogen. En toch schijnen ze mij waterig en week toe. Er is een schreeuw om hulp van jou naar mij in die ogen…

Ik ben zwart Zo word ik genoemd Ik ben er trots op Ik zou in geen enkele mogelijkheid bleker willen zijn Wel zou het voor mij zwarter kunnen Ik ben zwart, maar geen neger Zoals jij wit bent, maar geen bleekscheet!…

Ik heb verloren niet vergeten Heb gerouwd en veel gedacht Dat het op een dag toch goed zou komen Zelfs hier midden in de nacht Laat ik tranen zoek ik adem Hikkend hijgend hoestend snel Ben ik in diepe rouw om mij Hart gebroken hard verscheurd Diep van binnen voelt het Alsof het elke dag gebeurt Die paar woorden maar één blik Gewoon twee ogen…

Je treft het met me Je hebt mazzel Vandaag heb ik een goede dag Nu eens niet alles wat mij teveel is Geen opgejaagdheid, geen irritatie Zelfs geen zelfbeklag Bijna geen twijfels Veel minder zorgen Ik zit wat beter in mijn vel Pluk nu de vruchten Waardeer mijn vriendschap Wellicht wacht mij morgen weer een hel…

onrust giert, afgeleid, heen en weer schieten gedachten. In aandacht, accepteer, wat is. Aandacht voor wie ik ben, mag zijn Rust, in acceptatie. Hoop op beter, maar zijn in nu en sterk in mij groeit de hoop die rust gezaaid heeft en opkomt in mijn lente. Loop de berg op en rust wanneer, het mij te moede is. Bezoek mijn…

mijn moeder zong dat lied ik weet het nog van vroeger zoiets vergeet je niet terwijl ik hier geniet van het weidse vergezicht de omgeploegde velden het taluud met wilde bloemen de koeien in de wei moet ik daar weer aan denken echt ik voel me blij mijn blik is op het water gericht het water van de Lek en de Linge rijdend over de dijk…

10 jaar werkte Driek van Wissen enthousiast mee aan onze site. In de nacht van donderdag op vrijdag is Driek onverwacht overleden. Wij zullen hem en zijn snelsonnetten missen. Wij wensen zijn vrouw, familie en vrienden sterkte toe met dit verlies. De komende periode zullen we op zaterdag een snelsonnet op de site plaatsen waarbij we een…

'k Wou laten wat me aan leven rest uitvloeien in melodie zo teer als 't zacht geklater der spelensmoede bron, in 't grote water, na schuimend stortgedruis of kronklend stoeien, haar laatste leven lozend... Want wat baat er mijn harte nog, nu al zijn edel gloeien een niet is en géén hoop het meer kan boeien dan zoete dood wat vroeger of wat…

het mooiste meisje van de klas veegt triest de tranen uit haar ogen wat was u aardig en bevlogen dag meester met de vlinderdas het valt haar zwaar, het lieve kind ze had hem heimelijk bemind (Een laatste snelsonnet voor Driek van Wissen)…

Het was bij hem niet nodig om te gissen Naar wat hij had bedoeld met een gedicht, Je vroeg je ook niet af wat hij wellicht Verstopt had achter woordbetekenissen. Een metrum, rijm, voor velen hindernissen, Zag hij juist als een doel, een soort van plicht. Met vaste vorm hield hij zijn verzen licht En wist zo onze blik vaak te verfrissen.…

zoals ik het gewend was bij Den Haag riep ik van de tribune luidkeels ‘boeren!’ gewoonweg om de opponent te voeren die geef ik graag verbaal de volle laag nu greep een harde hand me bij de kraag en zou een onverwachte slag mij vloeren agenten poogden mij de mond te snoeren een pijnscheut teisterde mijn kruis en maag ik wou nog schreeuwen…

Met het slechte nieuws van heden Dat Driek van Wissen is overleden Kijk ik terug op de tijd dat ik nog spoorde En mij met een ochtendhumeur nogal eens stoorde Aan het gedrag van velen, ongemanierdheid ten top Denkend aan Driek van Wissen fleurde ik meestal snel weer op Behalve vandaag, nu heerst hier droefenis Met welgemeende dank voor de taalkundige…

Lieve pappa, De dag dat je me in de steek liet, Ik dacht dat je niet meer van me hield, Maar dat is wel zo dat weet ik zeker, Ik heb je nu al 3 jaar niet meer gezien, En ik mis je. Het komt allemaal door dat verschrikkelijke wijf, Ik weet dat ik je nu niet meer kan zien, Maar ooit op een dag zullen we weer samen zijn. x…

Voeten geaard Opzwepende klanken Armen wild zwaaiend De kaken ontspannen Ogen gesloten De angst om te vallen Wankelende benen Steeds weer de controle Fases van trance Het ontstaan van extase De muziek stopt Als een beest ga ik neer Mijn schokkende lichaam Het totale genieten…

Het eiland zover weg in een uithoek. In een verre uithoek. Geboren uit twee ouders die elkaar zo goed vasthielden. Want ze wilden alleen bij elkaar en voor elkaar zijn. Volgens de Maori dan. Het is een schemeravondland. Begroeid met varens. Het eiland is bleek en zeepgroen. Groen als zeep van de varens. En hier zijn enkel en alleen vogels…

Hij is niet meer, Driek van Wissen eens dichter van het vaderland met zijn schrijven elke zaterdag in de krant grote dichter, we zullen je missen Nooit meer in het Dagblad van het Noorden nooit meer: Driek van Wissen zijn woorden. Vaarwel Driek…

ik wil nog één keer uitleggen het nut van gedichten maar tik tegen het whiskeyglas dat omvalt en in de bar wordt het onmiddellijk stil en wijst het publiek met de spotlight op mij gericht naar mij en even later loop ik buiten dronken en leg ik uit aan de sterren, schreeuw ik naar de sterren, die ik ook vraag om de juiste weg naar huis…

vandaag is het zo'n dag dan is het mij te moede een tijdgenoot is uit de tijd het bange en de twijfel ontneemt je, zij het even, de dagelijkse moed…

Niet meer van deze wereld verankerde hart en nieren in een levende weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een onverwachte dood, een talent in een tijd, zichzelf de niches aanbood waar die creativiteit in wordt herkent, niets te verliezen, om alleen te kunnen winnen…

Tot last te zijn van jou mijn edele minnaar is te veel, te snel en daarom tot gauw de rest weet je wel.…

Het laatste nieuws druppelt langzaam binnen: Wie schrijft, die blijft, maar alleen in woorden Zelfs Dichters voor 't Vaderland en 't Noorden Kunnen van de Dood de strijd niet winnen De diagnose - voor wie het niet snapt: In Drieks hoofd is de dichtader geknapt…