Alle inzendingen, jaar 2010, week 8

Simpele woorden niet de bloemrijke zinnen maken de haiku…

Na Duitsland gaat ook hier de beerput open Want ook bij ónze paters broeide indertijd Veel foute hartstocht onder het habijt Men liet Gods water over jonge jongens lopen Nu loopt die Kerk haar láátste schapen te verspelen Door aan geen homo meer een hostie uit te delen. ---- HILVERSUM/ROTTERDAM - Paters in een rooms-katholiek internaat…

als ik voel denk goed of kwaad alles niets gedachten negeren gevoelens begeren het is te laat als ik kies dan verlies verlies ik jou inspired by: Frank Boeijen – zonder woorden http://www.youtube.com/watch?v=EAxa9SU0ov8…

Zo ver het oog straalt, weg van elke weg, wij als mensheid zoeken hulpeloos een oordeelsvrije, liefdevolle plek aarzelend en gekwetst stromen de sprankelende watervallen als woelige rivieren in tranendalen over onze ziel een constante observatie van de geest onveilig en opgejaagd, met een toenemend gevoel van liefde, verkwikken ze…

het heelt pas nu ik weet hoe jij de vrouwen zag of wat je voor hen voelde het paste pas na een paar jaar toen ik bij anderen dezelfde blikken zag nu ik tot in detail heb leren kijken door jouw ogen begrijp ik wat verleiding was…

Wonderkracht sluimert in het oude fabrieksspoor: staven en bielzen liggen fier, overwoekerd door struikgewas vol bloemen. Dicht opeen bloeien wilgenroos en duizendblad waar het slachthuis stond: wild leven ontluikt geurig na de zakelijke dood. Naast de autoweg ligt een grote tros bloemen, vol gonzend leven, zingend voor mensen vol…

Pas toen wij daar aankwamen besefte ik bij de oever van de rivier van spijt dat de tijd nooit meer kan goedmaken wat er is gebeurd wij stierven daar gezamenlijk alsof wij beiden te ver gingen in onze haat en nijd geen grens kon ik bereiken geen kus kon of kan mij ooit nog bevrijden omdat de tijd geen wonden heelt daarom zijn wij het liefhebben…

Ze bliezen het stuk bos weg alsof dat zomaar mocht De bomen liggen nu in een rij klaar om plank te worden daar even om de bocht…

Rollen golven aan huizenhoge golven Rollen wolken aan regenrijke wolken Wind gaat met water te keer hevig te keer een schuimen en een kolken Blijft het baken voor visser en stuurman voor ketelbinkie en bootsman blijft het waken met de cirkels van het licht.…

Een Haarlemmer maakte zich van kant: De man was levensmoe. Maar een Haarlemmermeer of minder Dat doet er ook niet toe. (Dit gedicht is ook toepasbaar voor inwoners van Alkmaar, Sloten, Wieringen enz.)…

slechter of beter de dobbelsteen wordt gerold door eigen ego als je bent in wat er is valt al het oordelen weg Tanka…

hier slaapt een dichter dromen woorden verzen verzuchten regels stilte buiten jakkeren de beelden daar gutsen buien ideeën stormen emoties aan zee gieren zenuwen het land hier rust een dichter lijmen gedachten zinnen bindt poëzie het papier…

Hoe gekker mensen in elkaar zitten, hoe eerder ze de voorpagina halen, het zal me altijd blijven verbazen, hoe raar de wereld tegenwoordig in elkaar steekt. Hoe luguberder de daad, hoe groter het kwadraat.…

Hoe maak ik zelf een telegraaftoestel ik verlang naar gezette tijden naar de elementen en naar regels over het voorjaar. Naar een vonkeninducator en stokrozen. Waar dien ik toe als beoefenaar van huisvlijt. De winter had zo nu een dan een vrolijk gezicht van al vroeg in de herfst begonnen grondbewerking bemesting en aanleg van het beschutte…

Naar woorden zoekend worden zinnen geprikkeld en liefde vertaald…

Je raakt me, maar je hebt geen stem of tederheid in droom verloren je kent me, weet nu wie ik ben er is in mijn hart geloof geboren je kust me, maar jouw hart is doof voor liefde, in de nacht bevroren met alle ernst, in mijn geloof en hoop die ooit mijn stem laat horen zwijg ik in stilte, mijn beide ogen dicht ik heb je lief, mijn lief,…

in ‘t stille begin was daar duisternis in de oerstilte klonk het woord het woord schiep zijn gelijkenis die kan geloven hopen liefhebben herzien…

je naam verstomt in mijn mond gelijk je beeld verstilt in mijn ogen ik zal slikken en mijn tranen drogen vergeten hoe je in mij geschreven stond…

strakker de huid rondom het hoofd dat bijna dreigt uiteen te barsten als het niet omvalt door teveel gewicht ogen knijpen afwezig verzwaard met lood alles klinkt te luid vervuild door echo’s en iemand snoert de riem nog aan…

Voetstappen in het zand vervaagd door de tijd zoals zij werd van meisje naar nu een vrouw. Lopend aan het strand stromen de tranen over haar gezicht vallen in water en zand. Golven voeren haar tranen met zich mee bevrijden haar nemen ze mee naar de horizon. Gedragen door de wind nemen de golven ook mee het verleden van het kind…

Bedek het met je sluier, je gezicht. Bewaar het, koester de kleur van je haar, onthoud je tere huid de aanraking van zon, wind en blikken. Doe het voor hem die van je houdt. Hij is het waard, je trouw, bovendien heb je het zo geleerd en doen ze het allemaal, je vriendinnen, de jouwen. Wees trouw aan je geloof, bewaar je schoonheid voor…

Altijd onwennig sta ik naakt als je woorden mijn wil masseren, langzaam inwerken op mijn lichaam, ik laat het toe De integriteit van je begeerte kapselt mijn geweten in, deze warmte laat geen ruimte voor het verderf, dat je in mij zaait Ik geef mij, samen betreden wij onze besloten werkelijkheid van liefde, zo denk ik, terwijl je mijn…

als zij na lange tijd weer een jurk aantrekt en haar benen toont daarna de dagen als bloemen draagt dan weet je dat het weldra lente wordt…

In het voorjaar schuilt haar vrouwelijkheid, winter's lonken alleen vermoeide mannen, zomer's lonken kinderen onbevangen, ben in het najaar in alles bereid, dan bestaat géén verlies aan tijd, komen we elkaar vervangen, wordt de hengst van passie schrijlings bereden, beteugeld, gevleugeld van verlangen, verschuiven dekens van de evenaar,…

voor Ton Luiting Ton misschien vertellen de destijds verzwegen verzen mij wel meer dan je lief is doch wat ooit begon als grap bleek later een ware passie... in dit aardse weet je maar nooit wanneer men jou eronder krijgt dus geven wij woorden gehaast zin en hopen intens op verzen met iets van levensvatbaarheid…

het zonlicht zinspeelt op Lente als verstokenen van rennen we massaal naar buiten om van elke straal driedubbel en dwars vurig te genieten ze kust ons…

heb je verstopt in blauwe kruiken met franse slag gedeeld passend bij bretonse luiken daar heb jij je nooit verveeld de aangeboden borst ruwe handen op je billen lonken en steeds verder willen geen café was je teveel soldaten en matrozen donkere lach en kirrend vozen heb je gedeeld mijn blauwtjes te koop gezet de franse slag…

de mol graaft zijn gang maar als de boer zijn hoop slecht moet hij zich bergen…

Samen moeten we er uit zien te komen, ik vertrouw er gewoon op Ondertussen kunnen oude kwalen langzaam genezen Nu nog woon ik bij het volk van het noorden en kan ik Uw terrein zien liggen, Het is niet half zo lang als mijn verlangen Zonder vrees zullen we bruggen over moeten gaan Ik zal me wel eerst moeten onthaasten en U zeggen wat…

Wat was ik apetrots op mijn Tom Tom Al klonk de stem van Bram wat schor en kaal Bijzonder in de stad, bebouwde kom Klonk zijn stem omfloerst, eerder nasaal Mijn GPS sprak plots verwarde taal Een zin die ik niet eerder had gehoord Dan volgde een totaal verkeerd signaal Met veel gedruis sloeg mijn wagen overboord Zelfs onder water…