Alle inzendingen, jaar 2011, week 24

Geen gedonder maar schouders eronder geen geklaag maar doorgaan gestaag het zit niet mee maar sterk zijn voor twee Helaas wil dit niet altijd lukken lijkt alles als loodzwaar te drukken voelt 't kleinste ding als mokerslag op zo'n "alles zit tegen" dag Terwijl je diep van binnen weet: dit is het vergrootglas dat vermoeidheid heet…

Gedragen op ragfijne vleugels van dromen, de dood en het leven onder mijn huid opgesloten, ontwaak ik. Geluidloze klanken van de nachtelijke hemel sterven weg in ijle dissonanten en veranderen in zacht ochtendgegons. Sterren dansen wijkend nu de dageraad eindeloos worstelt om de nieuwe dag van licht te voorzien. Ik wals in schemerlicht…

Alles heeft een eerste keer daarna wordt het gewenning…

de lange weg naar school was iedere dag een zucht daar leerde ik het spel niet te spelen om welk succes dan ook, te delen het waren wolkenflarden in de lucht iedere morgen liep ik die lange weg met letters van God onder mijn arm enkel de zwaai van mijn vader en de lach van mijn moeder voelde nog warm dus ik stelde God de vraag “zeg me wanneer…

soms lijkt de dood een schemering uit een verleden iets bekends en goed van aard, misschien een obstakel maar niet heus het is een moment waar het lijden stopt en zich lijkt te bekeren, te verheugen op een wonder al lijkt het afscheid bijna het tij te keren het somber zijn, tranen aan het bed de verdeling na het gebed…

De wegen lopen parallel geen tijd zal het besparen waar mensen zoeken paden langs sluikse route. Mensen roepen hun taboes vanaf hoge torens luisteren naar de echo die vanaf beneden klinkt. En vanuit verre oorden wordt geen geluid gehoord dat is veel te ver voor begripvolle woorden.…

Vaders van zovele kinderen van een dochter van een zoon Vader zijn van die kinderen voelt doorgaans doodgewoon Vader worden was een makkie met en door die korte daad Vader zijn op je gemakkie grenst aan 'onder de maat' Vader blijven vergt wat inzet met soms vreugde, soms een traan Vader zo herinneren was mijn aanzet hoewel het met mij…

Door Zulema werd Lex betoverd: ze had ineens z'n hart veroverd. Hij trouwde met 'r om de seks. Het was een sprookjeshuwelijk. Hij voelde zich afschuwelijk: z'n echtgenote bleek een heks. Vervuilend was het voertuig niet, waarmee de vrouw de man verliet. D'r vliegtuig imponeerde Lex. Per bezem vloog ze in de lucht. Ze keerde niet op…

toen ik het zat was dat iedere weg tot de hel leidde groef ik diep in mezelf totdat ik de kracht vond om hem te omhelzen ging hij in rook op…

Wie kent ze niet, de zondoorschenen en winddoorwaaide klaproosbloem? Geen ijdelheid, geen dwaas vertoon maar enkel lichtdoorlatend en vol toegankelijkheid? Wie kent ze niet; de rand van akkers en beemden verft ze onvervaard met tederheid van kleur en dromen, ver weg van haat en nijd. Wie kent ze niet, de zo gedweeë die buigt en eert,…

Een land met Griekse mensen, gestrand in de ellende Schreeuwend om hulp met centen, het is een grote bende Bij mij groeit de gedachte,ik sta me af te vragen Heeft het nu nog wel nut, water naar de zee te dragen De put vol helpend water, heeft zoals men het bekijkt Na rijkelijk geklater, zijn bodem nu bereikt. De boom, zo vol met appels is keihard…

toen nog geen benul van de complexe wereld heden ten dage [senryu] foto: Martien Montanus…

je lach straalt warme mensenliefde ogen vangen ons met vlammende kleurrijke energie jouw zachte raken tintelt en laat lente weer ontwaken jij bent de zon op het nachtelijk feest jouw licht is niet uit geweest…

reizigers in trein op plaatsen in het gelid niet zo afwijkend…

Toelichting: Frank Evenblij (32) is vader geworden. De vriendin van de voormalige Jakhals is donderdag bevallen van een dochter: Bobbie. Lieve Bobbie, "Je papa is je vader wel" en wij zijn even blij als papa en mama Evenblij Meer dan welkom Bobbie! -------------------------------------- Deze hartenkreet draag ik op aan de kersverse…

De dennen wiegen de eeuwig groene kronen In 't zachte blauw, dat aarde en al omspant, En in de diepte voor ons ligt het land, Waar duizend nijvren hof bij hof bewonen: Hier drijft een landman met de kracht'ge hand De vore' in de aard, die tijd en arbeid lonen, Oogst reeds een ander 't ooft welks rode konen De almachtige zomerzon heeft rijp…

Ik weet dat het heel moeilijk voor agenten is Om zomaar toe te moeten geven dat ze zelf dat koperspul hebben gejat Een hoofdagent kwam plots met een bekentenis Hij zei het zonder dwang of kruisverhoor: “Wij zijn de koperdieven op het spoor.”…

Letters schrijven op je rug, met mijn vingers op je huid, ik wil je zoenen, niet te vlug, nachtenlang zonder geluid. Als je slaapt wil ik je strelen, je ademhaling horen, raken, met je vingers wil ik spelen, steeds proeven hoe je lippen smaken. Zonder parfum ruik je heerlijk, en als ik mijn ogen rust, zeg ik je meest allereerlijk, dat…

die dag zag ik pas hoe dwaas ik stamelde in de pas achteruit hij besloeg de ruimte, mat de afstand tussen mij en sterren was nooit zo klein da’s alles wat ik nog weet…

Meisjesogen ( droom der dromen - senryu) Cynthia rosea – droom der dromen – sterrenkind - * American Dream…

Pas na de hitte van de strijd, bekoelde pas je woede En voelde je de pijn van spijt, hoewel je zelf niet bloedde.…

Als ik de kroontjespen weer zou kunnen likken Met de smaak van bittere inkt Als ik mijn eigen bloed zou kunnen drinken In mijn slapen klopt leven Het glijdt langs mijn zintuigen af In slapen droom ik mij binnenste buiten Als ik me zou kunnen omdraaien En de wisselwachter vermurwen Het verglijden van de tijd te keren Ik zou het leven omarmen…

Met wie je ook verbonden bent we gaan altijd naar een plek waar we weer willen zijn. Waar je wilt zijn. Daar waar we weer terugkomen. Een plek die mooi is vol van gedachten en herinneringen. Een plek van vroeger en nu. Een plek die ieder heeft. Het kan overal zijn. En al zijn we er niet op de juiste tijd: Verbonden zijn…

Denk eens aan mij wanneer ik niet meer op deze aarde ben denk aan mij met een glimlach op een mooie dag als de zon dan eens schijnt en pas laat achter de horizon verdwijnt denk aan mij op die dagen wanneer de regen tegen de ramen tikt en de bloemen verkwikt denk aan mij in die mooie nachten als de maan en de sterren lachen denk…

Ik hou er van tot bloedens toe met scherpe doornen maar van een teder rood en o zo trots dit jaar…

Ik reed die weg Tientallen keren op weg Nu leeg, kaal Enkel een paar rode klaprozen witte kamille geel koolzaad Deze kende ik al van voor jou Andere niet die leerde je mij Net als ik jou leerde kennen En jij mij Niet uit mijn hoofd in mijn hart Zelfs in tegenwind een lange weg vol…

Oudhollandsche waarden, schemerlampen, bloemetjesbehang, ganzenborden, negermuziek, poffertjes, verre reizen naar Egmond aan Zee, Stalin, de Gruyter, Abe Lenstra, Snip & Snap, melkchocoladehagelslag, benzine 14 cent per liter, warme anijsmelk, Douglas DC6, schorseneer, formica salontafel. Welkom in 1951. Mensch erger je niet.…

Levendig dartelde zij rond onder de warme zomerzon Wat zij van het leven vond bleek op ’t donkere perron Vrolijk op deze mooie dag lachte zij met vriendinnen Edoch hoe zij het leven zag wist zij alleen..van binnen Monter straalde zij steeds bij de meisjes van de stad Levenslustig leek..zij reeds als zij de hangplek betrad Opgewekt…

Avondmaalswijn vloeit; mocht diens beeldspraak krachtig zijn in elk mensenbrein. De lucht wordt anders, niet hun geest, voor wie almaar de verte zoeken. (naar Cicero) Najagen van wind... Als voortwaaiende blaadjes zijn wij mensen, vechten én werken samen met die snelle luchtstromen. De mens roept God aan…

een kleine bloemetjesrand getekend langs de oeverkant in het vochtige zand genegenheid uit mijn hand ik fluister in het riet: “Vergeet mij niet” zucht een wens door het lied van de kleine karekiet ik zie hoe planten uiteendrijven of dicht bij elkaar blijven hier is niets wat me kan beklijven mijn hart nog doet verstijven ja, knikken…