Alle inzendingen, jaar 2011, week 35

Ik zag je tussen lentebloemen elke kleur verbleekte door jou iedere vorm viel in het niet hemel straalde dieper blauw. Ik zag je door zomerzon alle schaduwen verbleekten ik begreep ik dat ’t niet kon toch kwam ’t alleen door jou. Zag je wandelen in herfstbos lentezon scheen door bomen alles kleedde zich met kleurig mos alleen omdat…

Geur prikt in mijn ogen Geluid drijft op de wind De kleuren zijn onzichtbaar Ik voel me een klein kind Zwart- witte levensstijl Eentonig in de nacht Ik proef de herfst op mijn tong Ik had hem niet zo vroeg verwacht Een blad valt op mijn haren Gevangen in een droom Maar als ik morgen wakker word Is alles weer gewoon…

Lachend in de kille stille ruimte door zijn intense snikken heen weet hij toch nog te vertellen, dat zijn vragen niet meer kwellen de laatste adem, een kwestie van seconden hij was blij, dat wij er allen stonden…

Ik verwacht een groot lage drukgebied toch wel wat neerslag af en toe regen hier en daar een bui en plaatselijk een wolkbreuk maar, morgen wordt het niet zo mooi en komt er wat water uit de hemel vallen en wordt het wat vochtiger kortom voor een zonnestraaltje raad ik u eigenlijk…

't Was een kruis voor een echtpaar in Namen dat z' er nooit tegelijkertijd kwamen. Op een avond riep zij: hé, wacht eens op mij! En ja hoor, toen kwamen z' er samen.…

Voor in de klas leergierig als ik was Grieks, Frans, Latijn zou de wereld altijd zo zijn briefje van Miriam alsof mijn gedachten bij haar waren het was René naar wie ik smachtte maar alles had zijn regelmaat het lawaai van de straat die naast de school liep klonk als muziek de oude iep die op het schoolplein in de middaguren zijn…

de nachtvorst hangt wazig wit over de weiden het vee staat nog op stal het oogt er kil wat ganzen duiden er de ruimte de lage winterochtendzon flikkert bomenschaduw op mijn bril Noord Hollands uitzicht staat niet op mijn kaartje als bonus toegevoegd roert het me stil de conducteur meldt dat de trein rijdt tot Den Helder hij…

ik ben de dag zo moedig moe als de nacht zwerft door mijn bloed en ledematen zijn verzuurd die door zwaartekracht worden beboet; heeft deze enkele reis te lang geduurd komt mij nu enkel nog rusten toe ach nee, de woestijn kent soms overdaad gesponnen over jaren heen verdronken soms in oude glorie ook al zijn ze voor de ander van steen mijn…

dat stukje lucht is soms een gat en soms een wolk een blauwe wolk…

De vrome mens toeft bij zijn overdenking op de top van de berg, aan God gewijd. Hoge winden brengen gedachtenstrijd, geven stormend gevoel een nieuwe zwenking. Hete zon? Koude rilling? Misschien een krenking voor ruime geest, die verlangt naar vrijheid. Je houdt op met peinzen, ervaart verblijd: "Zoete geur wenkt lager aan de helling!" Het…

Ik schrijf met zeewater lege, schreeuwerige gedichten meng inktblauwe gezichten die afdruipen in bleekwater ik neem geen genoegen met het krijsen van de zee wanneer het water lonkt tekenen zich witte dansers maar ik laat me niet vleugelen als een kostbare zilvermeeuw de zee zou een cadeau moeten zijn aanspoelend, warm en zoet zwemmen…

volg de schone groene akkers met hier en daar de kromming van het zijn strakheid sluimert naar verschiet het zachte blauw rust windstil op de wimpers en de welving van de wolken alles schenkt mij rust en verdring ik even wat er in de verte gaande is…

Op het WK 400 meter deed geen enkele blanke beter. België verstijfde : derde en vijfde ! Nu snel wat vlugzout voor De Wever !…

Een droom: nog jong plant ik een boom. Hij groeit en bloeit, aanhoort geduldig mijn verhaal. Hij weet: er komt een dag dat ik hem eigenhandig vel en hij vermalen wordt tot pulp. Ik schep papier, hem geef ik alle eer: Plantin-Moretus drukt ons beider leven af.…

groene weg klimt omhoog alsof hij er iets tegen in had kunnen brengen toch is er een duidelijke grens tot waar het treden mag gestaag leunt de zijtak vertrouwd op de zwaartekracht kussen bladeren bijna de grond…

Vakantie en zomer voorbij, de herfst kleurt weer langzaam de bomen en zo komt de chaos als een sluipmoordenaar mijn hoofd weer binnen maar gelukkig geef jij mij de kracht om te blijven vechten tegen de spinsels en piekeren van slechte gedachten en hoop dat de liefde het wint van het kruien naar de herfst…

Viool uit de kist: Serenade aan kade, Door niemand gemist.…

jij speelde muziek met hart en ziel toch bleef de toon van twijfel aan de strijkstok hangen iets dat je niet beviel waar anderen volgden in partituur en tijd kon jij de gevoelens van je uniciteit niet helemaal kwijt jij componeerde een lied waarbij je hart het ritme aan gaf en emoties de snaren subtiel deden trillen vibraties…

Handen, eens zo krachtig, ineen verstrengeld, glijden nu machteloos... uit elkaar. Tranen lopen, in stilte, alvast hun eigen weg wanneer ik mijn hoofd nog een keer tegen jouw zo vertrouwde lichaam aan leg.…

Als ik kon toveren, ja als ik kon toveren Dan toverde ik je weer terug op je tuin Nu is het daar niet meer dan een hoopje puin Als ik kon toveren dan was kanker niet meer dan griep Waar je hooguit een dag of tien mee liep Als ik kon toveren bleef iedereen leven En werd je na honderd jaar tot de engelenstatus verheven Maarja toveren daar geloven…

laat me wezen wat ik ben gesloten in een pen geborgen in de schoot van nachtelijk gevoelen laat de warmte in me wellen de zon mijn jeugd vervellen en alles zoveel mooier minder zijn simpel veelheid zijn in alles wat ik ben en ooit had willen zijn de nacht verzacht de randen raakt mijn dromen keer op keer slapen doe je in het donker…

Ik zag hen op de weg hun leven wagen. Al het verkeer stond vast op de A2. Ze namen alle bankbiljetten mee en graaiden grif zoveel ze konden dragen. Ze zeiden: “Kijk, dit geld in onze hand, Dat sturen we als steun naar Griekenland.”…

'k Ben een Sinese weze, een wezen vol ellende, die moeders borsten nooit noch heure zoen genoot! en vader, die mij voor zijn kindje niet en kende, liet mij van wieg, en huis, en leven schier ontbloot! o Goede Vlaamse klenen, zoudt gij mij laten wenen zo ik om hulpe vroeg? één stuiver waar' genoeg. Zij laten me al allene, allene en zonder…

Wuft de handschoen, wuft het klein gebaar, wulps de mond en ’t licht in d’ ogekieren, wolvenbeet de bont om ’t blonde haar: vrouwen zijn de wonderlijkste dieren. Bidt de mond den appelbeet te vieren, wijkt de blik te wimper voor gevaar, waait de scheemring over lustrivieren, wenkt het lied over de nachtgitaar, beeft het woud onder…

dit land verdraagt geen bouwer die handzaam kneedt en kleit renoveert en modelleert wat zonder ingreep ook gedijt…

Niet wachtend maar langzaam uitgedoofd omdat de tijd steeds voor een natte schaduw kiest. En de stilte klettert als de boodschap die geen woorden maar dezelfde echo heeft. Van kleuren die niets meer vragen en elk spiegelbeeld troosteloos bedekken met een begraven zonlicht en verloren beloftes. Die momenten dragen van een regendans…

Op de eerste kust stond de man met de fles hier waren de verlangens, de wensen de boodschap, de zoektocht naar de mensen vaartuig van de ziel, een diep snijdend mes Gevat in groen glas bereid voor de reis naar zeeën waar de zon nooit ondergaat langs tropische vissen, bergen van ijs tot het land waar water haar achterlaat Op de tweede kust…

Wat je allemaal niet bestaan hebt, bezeten vervloekt hebt, geweest bent, nu lig je papegaai boven je bed hij snavelt het Boek af, bevleugelt de woorden herhaalt jouw organen, dofgoud brokkaden het graan is bescheten, wil nog vergeven je uurwerk maalt niets en weet elk uur beter diep in de tuin slaat het binnenste buiten altijd die Vogel…

de tijd loopt snel en lacht kijkt blij en recht vooruit praat in zichzelf knikt blijft dan weer staan denkt na kijkt achterom en wacht hij peinst en trekt zijn plan gaat verder aarzelend en met zichzelf in overleg en in een flits versnelt zijn pas beslist besluit genomen ik kijk vanuit mijn bovenraam de tijd gaat over mij en mij voorbij…

Zeldzame waarneming. Turdus rarissimus. Vogelaars, snelt naar De vondst van de eeuw! Lazer toch op met die Ornithologenkliek. Ik ben een huismus Of hoogstens een spreeuw.…