Alle inzendingen, jaar 2011, week 37

Ze had de oplossing voor alles De ultieme ontsnapping Had zij bedacht Maar voor ze de gevolgen Op waarde had kunnen schatten Was ze al ondergesneeuwd In een veel te witte droom…

Vergezicht. Over land ontwakend morgenlicht nevelt mijn adem grauw overdekt de welige mensengroei met een deken van rouw. Gelaten. Stromen woorden uit met troost overladen monden in lege ogen woekeren tranen mijn diepste wonden. Ik draag met jou mijn liefde voor het leven waarin ik alles samen met jou verloor. Ik draag je nu voor…

Haar laatste dagen zijn gekomen, Ritselende bloemen kondigen de herfst aan Ze heeft haar best gedaan Haar tere lijf kan het hoofd haast niet dragen, Zo mooi is ze weer Ook deze keer Ze keek met haar bloemenhoofd De wolken uit de hemel Want zon had ze nodig Haar palet is niet te evenaren Van kersenrood tot limoengroen Blauw eens heel…

Gods genade die zich onnoemelijk ver uitstrekt wijd als de oceaan is heeft de bezadigde golving van een stil bergmeer heel ons leven mogen we dat water putten en tot ons nemen met wijs overleg en vertrouwen -herken ook vals gebruik hiervan!- slechts overgave aan eenvoudig geloof.…

waar we samen krasten in oude notulen van voorbije nachten en vergeten passie nogmaals de dubbele oxer namen foutloos zwegen…

Laatbloeier. Je donkerrode bloemblad brandend in de zon. Dauw als druppels aan je lippen. Wortels die elkaar al raken. Net voordat jij zeggen kunt: 'Het is al laat.'…

Als water en zee zijn wij onlosmakelijk verbonden. Als water en vuur zijn wij in staat elkaar te verwonden. Als weer en wind zijn wij afhankelijk van elkaar. Als zuurstof in de Iucht zijn wij altijd voor elkaar beschikbaar. Als Iucht en warmte zijn wij supplementair aan elkaar. Als jij en ik staan wij altijd voor elkaar klaar.…

' 'k Heb behoefte aan jou,' zegt-ie tegen de vrouw die verklaart dat ze hem wel wil kussen. Hij wil 'r vermoorden, maar let op z'n woorden om 't eigen geweten te sussen. Hij wil 'r niet kwetsen en laat 'r maar kletsen en wéér praat ze over 't verlangen naar 'n stevige zoen. Hij durft niet - uit fatsoen - 't woord 'behoefte' door 'schijt…

Het heeft zo lang geduurd Zo godsgruwelijk lang Om afstand te kunnen nemen Mijn leven te hervatten Zonder jou opnieuw op gang Heel lang dacht ik nog Dit gaat me echt niet lukken Dit trek ik niet alleen Mijn leven lag in stukken Stond stil, kon nergens heen De dagen liepen uit naar weken Al snel volgde een maand Mijn stemming werd niet beter…

Gefrustreerde landen ludieke oorden je stemming je vriendelijkheid in onschuld losbarstende agressie het geloof in je zelf samen geperst in een droom eeuwig handen schudden stervend van liederlijkheid stil zwijgt de nachtvogel van duizend kilometers ver samenpakkende handen torsen hun geliefden waar gevoelige plekken samensmelten tot oosterse…

Een fontein ben jij, vrijheid tintelt op mijn huid, dorstig naar haar wijn. Na de openheid, ongenaakbaar in de regen, jij naakt, ik verlegen. De hel breekt los of gaat de hemel open ? Wat maakt ons dat uit. Heb mis gegrepen, strohalmen naar de toekomst, weegschaal naar geluk ? Uiterste balans, wat je kiest is om het even, eind…

als tederheid is uitgeteld in de goed ommuurde hof en de man zijn vonnis velt huilt de vrouw van Willendorf zetel van de ziel is zij nu gaat hij alleen op pad speer en roede houdt hij bij wie heeft haar ooit lief gehad? bliksems slaan op ’t middaguur vernietiging van al wat was paars gekleurd het zonnevuur de open schaal vol bittere as…

Nog even en dan is alle leed geleden, is alles geluk. Geen centje pijn meer, geen duizelende schuifel, alles koek en ei. Geen oorlog, geen ramp, alleen heldere hemel, en jij natuurlijk. Een brede glimlach naar goeden en naar kwaden maakt alles weer goed.…

van de binnenkant naar buiten tikkend op een leeg omhulsel aanschouwt zij wat er buiten afspeelt dat haar niet raken kan, of toch distantieert zij zich onbewust van gevoelens die niet de hare zijn de eenzaamheid is groot zo ook de angst om te spreken het onzichtbare gevecht…

onder de hemel in open luchtstromen woorden reizen omhoog als sluimerende schatten voor het hart teder groeit het licht onverstoorbaar, wonderlijk op vleugels van passie de schoonheid ligt vrij met mijn schaduw van de vrouw-ziel warme accenten vallen de dageraad groeit met visie dat waakt over de stappen gekleurd, op levendige manier…

jij bloeide naast me in het gras het gele hart omkranst met witte blaadjes een wilde bloem vlak naast het pad waar toeval jou ontkiemend wortels gaf ik streelde je pas later heeft je zachte geur me naar je naam verwezen voor mij ben jij uniek gebleven nog kom ik graag jouw bloem is nu een weelderige haag…

Denk niet dat ik maal Of in zijtakken verdwaal. Trots blijf ik royaal.…

(voor Jotie T'Hooft) Geluk stond synoniem voor jouw kleine handen platgedrukt op de aarde, terwijl de poort van het gesticht dreunend sloot. Ze hadden je op je knieën gekregen, je innerlijk kind naar boven gehaald, maar ze lieten je alsnog verrekken. Nazorg was hun een zorg. Dus verviel je in dezelfde groeven van het kind in jezelf onderdrukken…

De zomer is voorbij en het is niet erg. Ik zag genoeg ganzen overvliegen, de tuin stond vol bloemen, er waren genoeg warme dagen en er is genoeg gebeurd. Ringen zijn aan vingers geschoven, iemand viel van de trap, iemand brak zijn ledematen, en er kwamen berichten uit de wereld. Deze zomer kan ik met een gerust hart…

Flip, flapper, spetter door de oceanen, Want dáár voel jij je in je element. We hoeven niet te weten waar je bent, of wat de status is van jouw organen. Wanneer je vrij bent en je voelt je fijn, Wil iederéén toch onbereikbaar zijn?…

De dwaas bemint de lof alleen, De zoetste zoetigheden En strooit ge er wat kritiek doorhêen Hij ’s boos en ontevreden. Wel, ’k min de- lof zo goed als hij, Doch meng me vrij Wat kritisch kruid er onder Uw lof wordt door die specerij Slechts eedler en gezonder!…

Aan het eind van sloot en ven waar het land raakt aan de lucht daar ligt een stil en klein gehucht dat is waar ik geboren ben daar weet ik elke weg en steg haast elke struik en boom dat is waar ik mijn dromen droom daar is het goed en wel vertrouwd daar is mijn huis ben ik getrouwd daar in dat stil en klein gehucht ken…

´Je projecteert je angst, wat gebeuren moet gebeurt,‘denk je hiervoor vluchten, dat vermijdt?’ je wilt niet geloven wat ik je zeg te snappen, ben je daarmee de dreiging kwijt?´ ´Een muur rondom, is dat een reden om ommuurd te blijven?, ik heb de specie van je pijn tot de laatste genen geïnspecteerd , het blijft een muur met stenen…

[Haiku] van grote hoogte storten eikels op de grond – bomen in de dop…

mijn jongste dochter ruikt naar vanille ze lacht als ik mijn deksel open doe zes tenen heb ik nog en zeven tanden professor zeiden ze – ze waren bang ik krab hun eieren uit mijn opperlijf het Danio-vlootje blijft eeuwig leeg volle aula’s zogen mijn woorden maar de oude kerstboom brak een kindvader de avond vóór de Sint en gaarne zien (…

Ik weet nog hoe alles toen mooi begon, in elkaars armen, reikend tot de horizon, liefde met passie in zeldzame overvloed, herwonnen onvermoeide levensmoed. Maar we wisten beidden, er komt een tijd, moeilijk en zwaar, een harde tweestrijd, vlinders stierven langzaam in mijn buik, ik verloor al mijn zorgenloos kleurgebruik. Het is tijd voor…

Laat dromen niet waar zijn waarin mijn ziel bekneld ligt tussen angst en pijnen mijn hart geen uitkomst vindt mijn gedachten zijn beneveld mijn handen zoeken angstvallig houvast en steun mijn voeten zullen de aarde niet verlaten help mij met woorden die ik zoek en verdrijven mijn angst en pijnen troost dan mijn beklemd gevoel dat ik…

Ik mis haar Zij die met me praatte Zij die met mij lachte en ik met haar Ik mis haar Zij die naar me luisterde Zij die met mij huilde en ik met haar Ik mis haar Zij die mij kende Zij die me begreep en ik haar Ik mis haar Zij die mij doorzag Zij die me aanvoelde en ik haar Ik ben haar kwijt al een hele poos Langzaam zag ik haar…

Ik heb een nieuwe vriend vertelt ze zacht en stralend. Door enthousiasme aangestoken vraag ik naar zijn naam. Je kent hem lacht ze geheimzinnig ik tref hem hier vaak bij jou aan. Als ik nadenkend in haar blije ogen kijk, zij resoluut naar de piano wijst begrijp ik haar intens geluk haar nieuwe vriend laat haar verrukt een stuk bergopwaarts…

Inspiratieloos achtend door de dagen heen Ik kan niet lachen zonder besluit Ik Luister naar het gefluister in het duister Het wordt nimmer stiller als dingen doorgaan Stop de trein Houd hem tegen Want voor je het weet is hij niet meer te stoppen…