Alle inzendingen, jaar 2011, week 45

Het wordt nu de tijd die goed te gebruiken voor jou en voor mij. Ik heb nu de kans hoogste geluk voor ieder te bevorderen. Dus geen flauwe kul, geen tijden meer verdrijven, maar goed gebruiken. Iedere minuut voor jou en mij gebruiken, de eeuwige rust. De zalige dood, de ten hemel opneming, vrij en mezelf zijn.…

boven alles uit ademt mijn verbondenheid de wereld is mooi…

Baarlijke geluiden doen het wisselvallig maanlicht het wilde spel van wind en golven rimpels plooien in het oude gezicht de zomerse geuren doen het denken verblijden geeft kleur aan ogen van wolken en regen wedergeboorte van een stoffig bestaan…

Je kunt tegenwoordig je naaste buurman niet meer serieus nemen achter de schijn van vriendelijkheid gaan een nieuwsgierigheid en een laag zelfbeeld schuil die hun weerga niet kennen dit samengaan kan resulteren in inbraaK in jouw computer of het hacken van je emailaccount…

Aan 't eind van de week is vrouw Ans aan het balen: ze is op d'r man aan het wachten. De bakker en groenteboer moet ze betalen. Ze zit naar z'n weekloon te smachten. D'r man z'n collega, bij Ans op bezoek, zegt 'r: Dít moet ik jou laten weten: Door overwerk komt straks je echtgenoot Loek drie uur later. De baas geeft 'm eten.' Bewonderend…

waar deeltjes botsen in het cyclotron ontstaan weer nieuwe energieën waarvan de massa’s om en om althans naar oordeel van de wijzen in deeltjes of golfjes verblijven zouden dan de golfjes in hun langgerekt verschijnen de snelheid van het licht iets overschrijden de snaartheorie gaat in dit spel heel hoge ogen gooien alleen…

Handen smelten geleidelijk weer samen tot een. Opnieuw verbonden samen niet meer alleen. Krachtiger dan voorheen.…

de herfst is mooi en warm kleurt in tinten rood en zwamt hier en daar in stoelen een elfenbankje voor mijn lief ik zou zo graag de winter overslaan direct door naar de lente met dat onmetelijke groen in miljoenen nuances niemand in de kou laten staan…

In deze ene nacht dromen de vrouwen van verraad, geven zich over aan de daad die langgeleden verten openlaat en sluit. Ze spinnen de dunne draad die dichters en ontrouwe minnaars horen in hun slaap, een ijl gefluit dat door de bomen gaat. De vrouwen staan tastend in het donker op, struikelen over sokken, stinkende asbakken en hurken…

Ik voel het, ja! zij is mij weergegeven de zaligheid, die 'k nimmer had verwacht, Ik voel haar heerlijk in mijn borst herleven, haar oude, wonderzoete tovermacht. Het was zo duister hier, van bange dromen verviel mijn moede geest in doffe rust, Goddank! de fee des lichts is weergekomen en heeft mij uit die droeve slaap gekust. Haar gloed…

De overste was ogenschijnlijk open, toen hij verklaarde dat die julidag, hij nergens afgevoerde mannen zag. Hoe kon hij weten dat het zo zou lopen? Zijn aandacht kon hij vast niet goed verdelen, want hij was bezig met piano spelen.…

De paddenstoelen rijzen uit de grond. Staan in het vochtige mos in het stille herfstbos. De mist hangt in de bomen. Een sfeer om bij te dromen. Ik denk aan de zomer die voorbij is gegaan... De bladeren zijn gevallen, 't Is een gekleurd tapijt. Ja, de zomer zijn we kwijt!…

zonlicht glimt op je glazen wang breekbaar zacht in doorschijnend wit je lippen gesmolten en stil wezenloze, starende ogen die voor het laatst bewogen je leeft nog wel, maar ook weer niet ik denk aan vroeger en zie je niet ik zie het leven in je ogen die mij uit liefde bedrogen in je roep om creatief vertier je hartstocht kuste het…

Was het niet tweeduizend jaar geleden Dat iemand uit de dood is opgestaan? Combineer het maar met je deeltijdbaan Want die man wordt nu nog steeds aanbeden Na tien uur mortuarium, onbedekt Begint de jongen de dag nu opgewekt …In India is een 17-jarige jongen ontwaakt in een mortuarium. Hij was 10 uur eerder dood verklaard...…

als door een stormwind gedragen valt de regen in vurige vlammen op mij neer het giert het gutst het schreeuwt en gilt en elke nieuwe dag doet het zeer steeds dichter bij de afgrond golven hoger dan welke zee mijn voeten zijn te zwaar om te lopen door dit veld van klei voorzichtig hou ik me aan het leven vast zodat ik niet weer…

Twee levenslijnen snijden elkaar middendoor De ene is van het verleden de andere de toekomst Hun snijpunt is het heden, het nu Is de toekomst al bepaald of vastgelegd in de sterren De toekomst bestaat op dat moment nog niet. We kunnen dromen er over praten misschien wat positieve invloed in die richting duwen Toekomst is onzeker…

Kan ik nooit navertellen Waarover droom ik toch? Droom ik over een betere wereld misschien wel een ideale wist ik het maar droom ik over liefde van vroeger of van nu zijn mijn dromen optimistisch of juist niet droom ik over mijn verleden over mijn vrouw, kinderen, kleinkinderen wist ik het maar toch droom ik al van kind af aan zit er…

Kunnen we nog in vrede geloven ? een vraag van vele filosofen. In onze wereld zoveel geweld, meeste oorzaak, macht en geld. Waar is waardige steun voor elkaar ? mens ten onder in 'n crisisjaar. Niets is nog onvoorwaardelijk, stelt zich heel aanhoudelijk. Met Kerstmis oprecht en stil, dan overheerst weer de levenswil. Verdraagzaamheid voor…

Ik zeg u, hoed u voor zijn tong scherper dan de schaar van een kleermaker die door loden stoffen glijdt snijden zijn woorden uw vers aan flarden en likt hij zijn lippen vast voor het volgend commentaar op het slipje van de meid of de dwerg in ’t boudoir.…

Ik zit onder Kleed en denk aan Kast. Kleed ruikt naar Kamer, naar nepdood en geboren. ik ben niet Bapper zoals met grote ontsnapping. Buiten is raar. In Kamer was het Mam en ik. Ik redde Mam maar nu wil ze naar Hemel De Opa-man wilde mij niet dan hoefde Mam geen Mam zijn. In Kamer was parcours, Buiten word je moe van lopen op zware…

Ik zat over mijn opa te denken. Hoe hij had geholpen bij het vliegtuigongeluk. Hoe hij talloze levens had gered als arts. Hoe hij zelf een dodelijke ziekte kreeg. Hij moest daarom elke dag naar het ziekenhuis. Chemo na chemo, het ging niet over. Vanzelf werd hij zo ziek dat hij bijna stierf. Hij zei tegen mij: maak me trots kleinzoon. Die…

Ooit zal het leven keren. Ooit zal het zomer zijn. Ooit zal het leven schijnen. Ooit zal men schitteren in de maneschijn. Nooit zal men zich zorgen maken. Nooit zal men ontevreden zijn. Ooit zal men ontwaken. En stromen als een fontein. Men zal durven verlangen. Als het kwade dan ontdooit. Men zal kunnen schitteren. Maar niet nu. Ooit…

Ze zijn het doel nu echt uit oog verloren Ze snappen er de ballen van Ze kozen niet voor Louis of Johan Om weer eens echt te kunnen scoren Ze gokken op een andre oude vos El Salvador.. papaDeMos…

Verspreidt de mare: De chef van het postkantoor Is een halfgare!…

de pakken zijn wit gezichten zonder lach op handen wordt gewacht zelden geeft een stem nog antwoord op een zacht gefluisterd goedemorgen verzorgen is een klus die ook met minder geld geklaard zal moeten worden het werk gaat voor maar dat men hem vergeet kan hij maar niet begrijpen hij mist de ogen die verstaan een zachte hand die…

Die morgen waaiden de bladeren als vlinders, bevlekten de bodem om de aarde te bedekken paddenstoelen te beschutten tegen de belofte van de kou de winter uit het noorden Kracht zuigt zich uit het blad spaart zichzelf in het sap Het stroomt langzaam op weg verdikt zich in de wortels herinnert zich het groen het wit van sneeuw en ijs…

’t Is waar, de onwaardigste wordt vaak ten top verheven: Verdienste is ongezien, verholen of veracht: De wereld is een zee door stroom en wind gedreven, Waarin de parelschelp in diepe grond blijft kleven, Terwijl zij zich voor ’t oog met nietig wier bevracht.…

De treurigheid van vriesbrand in mijn brood Of ander voer dat ooit was ingevroren Ach, hoeveel kilo ging bij mij verloren? Ik schaam mij, als ik erop terug kijk, dood Voor weinig geld wordt heel wat waar verworven En daardoor zijn ook wij massaal bedorven…

Soms wordt er gehuild aan de achterkant van de lach op een gezicht. Soms schuilt er iets in de schaduw van het licht. Soms zijn er loze zinnen en tegelijkertijd een naar binnen gerichte blik en dan denk ik: wie ben jij en waar ben ik en wat is de wederkerigheid?…

ik voel het zachte van stilgevallen blaren waar onder een tapijt van vergankelijke kleuren het rusten is begonnen en mijn ziel zich al stervende bereidt op een mogelijk baren tussen het grijs van boven en de melange van benee voel ik me even zo heel opgenomen in een immense zee alsof ik mezelf met al het zijnde deel…