Alle inzendingen, jaar 2015, week 40

Tot as vergaan Ben je, liefste zus Die ik me ooit Had kunnen wensen, Wat zou ik vurig Willen dat je Als een feniks Uit de as weer Op kon staan, En voor eeuwig Kon blijven bestaan…

Hier voel ik dat mijn leven stilstaat, terwijl de tijd blijft stromen. Ineens, zien mijn ogen jonge zwanen, die van hun ouders vliegen leren. Ik luister aandachtig nu en blijf, want hier is overal waar ik ben.…

ik mis de wereld in de sprong die ik waag, niet toereikend zijn mijn redenen die ik prevel wanneer de zon mijn hart bereikt ik zend mijn vragen naar dove oren ' k zie een vals gelaat achter het scherm dat mij weerkaatst, ik ben een toehoorder van de stoutste dromen droog mijn naaktheid af met het spel aan mijn geslacht, kus mijn tederheid…

De enige straatlamp die nog brandde is nu stuk niemand weet ervan hoe en niemand draagt schuld hoe het ook zij hij geeft geen licht meer hij is nu stuk maar wat een geluk de maan verlicht de straat nu doet dit mooier dan voorheen zo lijkt het mensen lachen luider in de maneschijn verliefden voelen hun hart nog sneller kloppen baby's…

(voor Willem Witsen) Je huisde in Oosterpark 82 te Amsterdam, waar alle kopstukken van de Tachtigers langs kwamen en bivakkeerden om te bomen en te zuipen. Je had vooral een zwak voor Willem Kloos, die leed onder zijn homoseksuele aandriften en een verslaving aan de alcohol. Terwijl hij zogenaamd afkickte in Apeldoorn, sluisde jij flessen…

De leugen is me Veel te lastig, Ik heb het Met de waarheid Al moeilijk genoeg…

zie mij als dichter bij de nacht, gedachten van de dag zijn bevlekt en bevracht maar eindelijk zonder gezag lossen op in het dagelijks zweet zout, zuur, vreugd en leed ik maak van de hemel gewag de plek waar niets er toe doet enkel de pendule tikt zijn gang er is even iets wat niet moet behoudens de letters die ik nog even niet bevroed…

het is de laatste zondag van de windstilte eikels ketsen met geweerschoten op blikken daken, op holle voeten tegen aangekoekte ego's tot aan inwonend buitenleven kikkers en spinnen schuilen in warme huizen. De ramen moeten dicht, hermetisch de echo slaat een deuk in de nacht iemand lacht, beent bij, aanwezig vergeet te slapen…

Blaadjes stormen naar benee, niet met slechts eentje of met twee, neen, hele hordes tuimelen over elkaar heen, niet naar het grasveld of naar de grond, welnee, ze landen om mijn balkon. Ik veeg me te barsten!…

Wat blijft er over van zo'n blad: de geur, de kleur, iets van de nerven, iets dat verwijst al naar het sterven of naar het eind'loos levensrad? Zo leert de herfst ons wijze lessen in dood van bladeren en bessen.…

Wanneer hij voor me staat te grijnzen Laat weten het is nu genoeg Weet ik weer wat mij angst aanjoeg Zie ik mezelf naar achter deinzen Wat later, moed en maling veinzend Span ik het dichtpaard voor de ploeg Waarmee ik eerder vrees versloeg Doorvors mijn ziel en eindig peinzend Ik heb nog veel te veel te doen Dingen waarmee ik te lang wachtte…

jouw steen kende het fenomeen van ontwijken heb talloze keren geprobeerd het dwarse stukje te splijten wilde diep in je kijken naar de lach van je ziel jouw vormen spreken in licht provoceren dagen uit om te leren accepteren of voortdurend schuren met wanhoop en pijn pas toen het vroege zonlicht je raakte zag ik dat in…

Hoe het ook is of wezen zal maak het verschil met een warme wil Hoe je leven verloopt laat het niet gebeuren leven zonder kleuren schenk iedereen hoop Jij kunt het verschil maken maak beslagen ramen helder op het werk of in zaken van zolder tot kelder maak het verschil…

De laatste bus op weg naar de remise. Een buschauffeur chauffeert zijn laatste rit. Routineus werkt hij tot de morgen. Begeleid hij leeggang tot de laatste zit. Elke dag bestuurt hij lijn tien. Glijdt hij dubbelgeleed tussen het drukke verkeer. Bestuurt hij zonder echt iemand te zien. Blijft hij tussen de mensen toch altijd een heer.…

sommige mensen vonden de schilder destijds maar een rare kwast…

Vanmorgen om 8 uur vertrokken Ontbijten in het donker, heb ik droge sokken? De eerste kilometers door het Schouwse bos Hier loop je nog in colonne, kun je nog niet los Eerst nog een beetje heiig, maar de zon breekt al snel door Genieten van de ruisende zee, meeuwen schreeuwen in koor Honden genieten van de zee op dierendag Wat een voorrecht…

de schrijver schrijft een gedicht vindt hij prachtig dus hij geeft zichzelf hier een tien of een negen zoals een verkiezingsuitslag in sommige landen is hij dus een schrijverdictator omgekeerd wilde ik dat juist niet dus gaf mezelf geen waardering en bleven er de nodige gedichten zonder tot opeens dit weekend al die open gedichten…

Er zijn drie dingen in het leven die nooit zullen terugkeren: tijd, woorden, kansen. Tijd is het meest kostbare wat we iemand kunnen geven, want de tijd die we iemand geven kunnen we nooit meer terugnemen, want de klok kunnen we niet meer terugdraaien, die tijd is vergeven. De woorden die we gebruiken kunnen een mens maken en breken, met onze…

Wollen vachten, natte neuzen, kattenstaarten of kwispelend met hondenhaar, spinnende vriendschap en trouwe ogen, of een waakzaam grommen bij gevaar. Onze huisvrienden op vier poten, of het nu gaat om de kat of de hond; het hele jaar door Geven zij ons die momenten van vertedering en een vriendschap op hechte grond. Aanhankelijk…

ik lach ik huil ik lief ik vloek en dat hele dagen door ik zweet ik krimp ik waak ik groei en luister met een half oor hoe lang duurt die overgang dan ma vraagt mijn gezin als een front naast elkaar en ik gil terwijl ik net naar boven stijg moeder moet nog een paar jaar…

Als je de ervaring en kennis van alle mannen boven de 50 zou wegnemen, Zou de wereld niet meer kunnen draaien. Toch vertrouw ik op de jeugd, Die gaan niet zomaar naar de haaien. Als ik mijn kinderen en kleinkinderen zie, is er toekomst. Dan is er weer veel tijd voor goede economie. Opa Rein Mulder…

Soms vind ik mijn boodschappenlijstje ook interessant Er staan ook geen domme of ongebruikelijke dingen op Ik begrijp zelfs wat er op staat En als het artikel mij niet bevalt Laat ik het links liggen zonder commentaar kan ik er nog altijd mijn reet mee af vegen met mijn boodschappenbriefje,'t is mij om het even…

Twee sterfdagen te gaan het gaat om mijn ma en pa vier het leven zei pa een jaar geleden nog natuurlijk doe ik dat ja, ja 24 oktober en 9 november voor altijd in mijn geheugen opgeslagen het waren lieve, sociale,trouwe mensen en nu een speciale gebeurtenis op zomaar twee dagen Het laatste woord, de laatste adem van je ouders, de laatste…

Mijn schrijvend schip zinkt meer dan het drijft. Onbeschrijfelijke leegte is al wat blijft.…

Ooit wordt de wereld Als een terracotta pot Aardappelpuree…

Ze draagt een boek met zich mee geborgen, veilig in haar armen verborgen. Ze zou hierin nog zoveel kunnen schrijven maar laat het verborgen blijven. Een boek vol kwetsbaarheid, een boek dat zich niet meer naar buiten onthult gevuld met te harde voetstappen uit deze tijd weggestopte emotie raakt zij door het niet meer te beschrijven, kwijt.…

Met vallen en opstaan Heb ik mijn hoofd Te vaak gestoten Zo vaak aan dezelfde steen In mijn eigen voet Heb ik geschoten En in zeven sloten Liep ik daar Het spoor bijster Verdwaasd Kon nergens heen Ik ben geraakt Heb het gekregen De volle laag Het was kantje boord Liet mijn oren hangen Bij hen Die met twee monden spraken List en leugens…

blijkbaar is er altijd wel even tijd voor een goed gesprek met god want wat 't ook zij en hoe Grieks-orthodox men hier mag wezen de gsm is geworden tot een geloofwaardig accessoire...…

Hij was niet van het juiste merk Die nieuwe broek van mij Want toen IK van het podium dook Sprong iedereen opzij.…

Soms moeten we eerst een klein beetje sterven, zodat we worden herboren, zodat we het leven echt kunnen gaan beleven en we het zullen waarderen. Net toen de rups dacht dat zijn leven voorbij was, werd hij een vlinder... Soms moet je alles verliezen in het leven, om op nieuw te kunnen beginnen Soms hebben we alle hoop op een goed leven verloren.…