Alle inzendingen, jaar 2015, week 50

Deze straat loopt niet door zoals het wel zou moeten waardoor je altijd toch weer terug moet in plaats van vooruit toch loop je er in tegen beter weten want het laatste huis daar moet je zijn ten lange leste…

Mensen moesten wachten ‘t Paradijslicht was gedoofd ‘t heeft aan Adams geslachten Zijn eigen Zoon beloofd God is ons niet vergeten we waren haast verloren maar waar de dieren eten is Gods Zoon geboren ’t lag gewikkeld in doeken als mensje, heel gewoon je kon Hem zo bezoeken de kribbe was zijn troon Handjes tegen baby’s mond eens…

Wakker worden Doornroosje Slaapmutsje Er zijn honderd jaren voorbij gegaan Tijd nu om op te staan Rek je maar eens goed uit Je bent nu in het heden Alles van vóór het slapen gaan Dat was het verleden Dat laten we nu gaan Nee, er komt geen prins met een zwaard Om de doornenstruiken weg te maaien Dat zul je zelf moeten doen Ja, dat wordt…

Marmeren zerken gelardeerd met geaderd bloed dat moest stromen, om te kiemen zoektocht naar vloeibaar goud uit de schoot van het ongedeelde, gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, het diepste zwijgen wordt eenzijdig afgewogen de geplukte oogst van een verre droom, verdeling…

daar waar zij stil lijkt te staan doet de tijd van het jaar ons even halteren wijlen wij terug naar voornemens en wensen die vervliegend vervagen in ons theater van tijd daar waar zij stil lijkt te staan spiegelt de tijd van weleer ons het weten tot begrijpen dat grenzen niet kunnen bestaan dat wij alleen kunnen sprankelen tot stallende…

De zee weerspiegelt een kleur van herinnering met zonsondergang.…

Volgens Lucas verschenen de engelen onverwachts en met velen. Deze lezing blijft tot de verbeelding spreken. Voor mij aanleiding om hiervan een denkbaar beeldverslag te maken. De locatie is nu ons polderlandje! Een mooie plaats voor viering van dit grootse moment. Redactie, dichters, en lezers wens ik allen, goede kerstdagen, gezondheid en veel…

Hoe ik me ook verzet, het mag niet baten, het deprimeert me, en het maakt me bang, mijn vrouw heeft het vast niet in de gaten, of 't is voor haar misschien van geen belang. Een tijdlang onderging ik het gelaten, maar 't gaat steeds meer zijn eigen gang, 'k ben de aanblik steeds meer gaan haten, maar helaas ik hou het niet meer in bedwang.…

Waar je heen zult gaan na dit leven dat is geen mens gegeven krijgen we een nieuwe ronde storten we ons hierna in zonde ben jij het allemaal zat dan heb je het wel gehad jij weet het zelf het beste je wilt je hoofd niet breken in de uren die je nog resten je maakt er nog wat van met een kwinkslag en een lach zoals alleen jij dit vermag…

het is vijf voor twaalf als de engel binnenvliegt om kond te doen van wat hij heeft gezien angstig wacht ik op zijn verhaal van de staat van de aarde onze moeder - ons huis hebben we nog tijd- vraag ik en de engel sprak men was unaniem akkoord haar voor de ondergang te sparen toen ergens driemaal een haan kraaide ik rook onraad en…

Nog eenmaal rekken we de laatste stralen uit de herfst. Berijmd schrijven we verzen in melkletters en wijzen reikhalzend. Laat het nog eens winter zijn met barsten van verlangen. Languit rillen en knoppen dragen waaruit wilde bomen groeien. We scheuren loten van het jaar en planten in verse grond. Straks lopen we uit.…

ik haal de kasten leeg en schouw naar binnen ik wieg met het ritme van zachte woorden en zing me terug in de tijd ik schakel tussen slapend verlangen en verbeeldende dwaalsporen ik breng mijn lofzang op het leven en de licht aangeslagen toets ik pluk blauw-warme watten en schuif de wolken weg ik loop hand in hand met onwetendheid…

ben ik ergens in zekere zin een vlucht naar woorden of fantasie en verloren strijd tegen meedogenloos hardvocht doch mijn wang tot werkelijkheid gewend kwetsbaar maar bestaand ik meen van wel…

wat maakt dat alles nu zachter voelt zelfs mijn hortensia bloeit midden in de winter hazelaar kriebelt neuzen jonge geiten springen rond en ergens daar in het midden zet ik een kerstboom op jouw grond met een vogel wat dennenappels en een ster versierd omdat ik zo graag wil dat ook jij dit jaar de kerstdagen viert…

rond een kerk knielen huisjes ze zijn devoot en houden blinden dicht de buitenwereld slaapt in oude volksverhalen slechts een oogwenk verderop scheert de snelweg rakelings langs trage dijken en daarachter nog een slootkant, met wat riet je ziet dat waar de tijd in stilstand naast de bermen schuilt, je oog getrokken wordt naar meer…

In de maartzon zag ik je wuivende haren hoorde ik je kleine schater We liepen de natte landen in en stapten door het oude bos We liepen de buitenhuizen voorbij en stapten de singels in Je gaf me je mandarijn je gaf me je lach…

Er is een lieve meid Luistert naar "Kristine" Wie weet ken je haar Of haar wel eens gezien? Ze heeft heel wat doorlopen Op " pad " gehad zeg maar En ineens zei ze een poosje terug NU IS HET HELEMAAL KLAAR. Gedaan met nare dingen Klaar ben ik met de drank Ik ga een toontje lager zingen De alcohol wordt BEDANKT. Door hulp te accepteren…

Zie ik met mijn ogen? Of word ik door een andere werkelijkheid bedrogen? Zie ik soms de wereld te zwart? Zie ik soms de wereld door een roze bril? Of zie ik alleen de dingen die ik wil? Zie ik met mijn ogen? Of word ik door een ander zintuig bewogen? Zie ik mijzelf soms in geel en groen? Zie ik soms niet voorbij de lengte van mijn…

Er knalde een mus tegen de ruit Ik hoorde een soort van gilletje Waarom toch, Hemelse Vader Is er voor zo'n stakker Geen brilletje?…

De dagen zijn allen eender; de zon komt op en gaat weer af, verdwijnt achter een horizon. Wij sjokken naar de auto en ons werk. Eten wat en kijken tv, om altijd te laat ons nest weer in te stappen, alwaar wij verzuchten in ons kussen, en die verdraaide wekker zetten. Zo sjokt heel het leven aan ons voorbij, en tekent het tekort aan…

de stilte omarmd betoverend voor mensheid hemelse klanken de oren gevuld vol muzikale leegte ingetogenheid de laatste noten klinken in oneindigheid voorbij de stilte…

Vrede en Liefde, deze woorden worden 't vaakst verkracht Elkaar verminken als klauwende arenden 't Wordt me een potje Druk, druk, druk Zielige uitvlucht om lam toe te kijken Sensatiebelust wordt haast elk menselijk wezen Theelepeltje empathie en zorgelijk luisterend oor Lieverds, voor dat laatste GA ik hoor Wrok en wrevel net als haat…

Aan niemand kan mijn hart dit zoete teer verklappen wat ik in de milde nacht over haar en haar bloesem heb uitgedacht omdat zij vroeger geen vrouw was maar een androgyne man met het verkeerde geslacht en hoe ik haar liefde omdat ik niets bemerkte aan haar intieme behoeften jaren ouder dan ik die onervaren niet wist dat zij ooit…

De laffe strijders van IS zijn zwaar verslaafd aan het stimulerende, hypnotiserende Captagon, daarom zijn ze zo emotieloos en onbeschaafd en heerst er grote verwarring in het Pentagon. Toch gaan de Amerikaanse soldaten niet aan deze drug, omdat ze graag nuchter blijven tijdens het gevecht en ook omdat ze liever genieten van een echte huck,…

Dromerig staarde ze voor zich uit en brabbelde een paar woorden Als je goed luisterde, fantaseerde ze voluit Al kon je het bijna niet horen Stoïcijns staarde ze naar de lucht, droomde kinderlijk verlangend over een prins en een paard Soms ontsnapte er een stille zucht, met haar hoofd achterover hangend en haar haar in een paardenstaart…

nergens nog vreugde: als hij haar ziet is het al avond. als zij hem ziet herkent zij hem niet. dat zij toch niet heeft te klagen, dat zij woont in mooie kamers. zij kijkt niet op wanneer hij liegt, zij is vergeten dat bij het vuilnis van de dag soms zilver wordt gevonden. of sleutels en een jas. oud brood dat zij in water weekt…

Ze zijn in Rome erachter gekomen Dat Moeder Teresa een heilige is Maar dat wist ik al lang Want hoe kun je vanuit zoveel liefde leven En geen heilige zijn Zij is de personificatie Van de Vrouwelijke Christusgeest In de Twintigste Eeuw Een Licht, een Baken In een periode die over een paar eeuwen De Donkere Eeuw genoemd zal worden…

ik heb stukken uit de hemel gespeeld met bevlogen muziek teksten geschreven die er in hakten bij het grote publiek wereldbekende meesters ontmoet en samen geschilderd op open doek toch is mijn naam niet gekend als persoon nooit aanbeden ik vonk talent in solo’s en orkesten beziel letters in zinnen breek het licht als magisch…

“Bist Du bei mir, geh ich mit Frieden Zum Sterben und zu meiner Ruh” Zij zong ons deze woorden toe Om daarmee troost en steun te bieden Een stem die licht in ’t duister bracht Een nachtegaal ging heen – rust zacht…

ergens zou je willen weten waar deze woorden vandaan komen maar ik weet het niet nu,wie ik ben ooit was er overgrootvader of nog veel verder teruggaand hij liep langs de beek met de oude molen toen nieuw en er was een meisje die hem zag en daarom besta ik nu,maar deze woorden zelf gaan zover terug dat ze geen oorsprong…