Alle inzendingen, jaar 2015, week 52

ik vraag in een laatste bericht mijn wolgeverfde huiver te ledigen in het holst van de abyss, waar binnengewanden en geest versmelten in winternachten waar geen plek meer is voor kaarslicht, maan of sterren leg ik een versteend lijf te rusten aan de hardste rand van het einde…

Met de handen ben je Aan het plafond, jouw Plafond, genageld - Hoger kun je niet Vooral ook omdat Jouw grens bereikt is Bovendien is het nog Niet eens van glas gemaakt, Je ziet er niets door heen, Weet niet wat er op volgt, En je benen bungelen In de lucht, alle contact Met de aarde Ben je verloren Ongemakkelijke vrijheid…

Soms kan je zo langs me heen kijken en toch blijf ik je zien Ik zie je graag Vlaams voor ik hou van je En van wie je houdt die wil je zien en mee gezien worden Soms denk ik was je maar wat minder knap en wat meer handiger Die gedachte komt primair voort uit eigenliefde en walst de puurheid plat de puurheid van jouw liefde, jouw…

ik was weer op m'n eiland mijn mooie hoekse waard op het zware kleiland ze hadden het bewaard ik mocht er even binnen zijn in m’n oud geboortehuis ik voelde vreugdevolle pijn het was niet meer m’n thuis we speelden hier hadden plezier met fiets en step en zand en schep ’t was geen bedrog het was er nog het houten hek, granieten…

waar de wind ook gaat, gedachten waaien mee naar ooit en het verheugen op een witte wens elk mens is klein in dit geheel we zetten bomen op verlichten weer die oude stal (de interval van nu) ook als het kindje huilt hij maakt wat harten zachter waar nog hardheid rond de dagen schuilt de bombe van toen sluit stil onze maal - tijd…

Het oude jaar is weer voorbijgegaan Een nieuw jaar ligt nu voor ons open Laten we op een gezegend jaar hopen Er is niemand die weet hoe het zal gaan. We mogen het overgeven aan onze Heer Die de tijd en ons leven in handen heeft En ons Zijn liefde en vertrouwen geeft Hij wil ons nabij zijn, steeds maar weer. Ook in het nieuwe jaar zal Hij…

meer en meer worden boterhammen belegd met achterdocht beschuldigingen vinden het heden branden handen langs borden waarin grote barsten blijven 't dagelijks opruimen worden knelpunten, het bekladden van verdwenen mes-steken geen enkel beeld kan nog rusten; achteraf uitgetekend in een te kleine kamer waar voeten gekluisterd zijn…

Werpe de eerste steen, gij die zonder zonde is, pak ook de tweede erachteraan en weet je: ga door met trappen, ga door met slaan. Gij die zonder zonde is, blijf vooral werpen met alles wat je tegenkomt, gooi de woede van je af, gooi de verwerpelijkheid in het graf. Gij die zonder zonde is, pak een zak met keien, dan delen…

Is het uitzicht op een hemel, hel of herkansing niet gewoon een loze belofte ongestaafd en niet bestaand? Een dwangmiddel tot een dienstbaar nuttig leven, en dat er na de dood geen tweede kansen zijn? Dat wanneer je dat witte licht ziet, of een tunnel, er ook geen stilte rest, maar niets, zelfs geen zwart. Hoe is niets te bevatten…

verkoudheid in hoofd concentratieproblemen onrust cirkelt rond…

(voor Willem de Mérode) Ik liep onlangs door Uithuizermeeden, bij het huis van jou keek ik naar binnen, gevangen gezet om het schenden van de zeden wist jij nadien veel poëzie te ontginnen. Geboren in Spijk was jij daar een eenzaam kind, in Uithuizermeeden was dat nog steeds het geval, al wist jij jezelf als meester genoeg bemind, jouw aard…

Dit gaat niet meer over vluchtelingen Maar over andere belangrijke dingen: De natuur laat ons wel/niet in de kou staan Het wil namelijk nog niet vriezen gaan ! Tijdens de verlichte kerstnachten Kwam de vorst nl. op andere gedachten: Met een warm gevoel van binnen Kunnen we alle angsten overwinnen ! Op het komende nieuwsjaar een proost…

Zijde rood verpakt schrijden de blote voeten onder kant vandaan.…

er is geen balans op te maken niets houdt elkaar in evenwicht de enige activa die ik bezit ben jij met je stralende gezicht uit de prilheid van lente groende jij zomer en bloeide beeldschoon kleurrijk oogde herfst in rijpende oogst voor koude dagen die om feesten vragen ik heb ooit je hand gepakt toen ik onomkeerbare liefde zag het…

Dit jaartal kraakt als een versleten huis, Ons onderdak, waar wij vertrouwd mee waren, Zal binnenkort de klok passé verklaren, Tot twaalf uur hangen wij wat voor de buis. Maar op een jaar successen of juist strubbels, Volgt hoe dan ook dat frisse glas met bubbels.…

Wichelend met woorden proberen kieren te dichten om de kou buiten te houden wat warmte te koesteren Kom lees wat dichterbij proef van de woorden en warm je aan de zinnen Verwonder elkaar telkens weer hier in je moedertaal met je eigen verhaal…

Aan een diepblauwe hemel wolken van een dieper blauw dan het blauwste blauw van zuiver kobalt, en wolken van een helderder blauw zoals het blauwachtig wit van de melkweg. Tegen een blauw fond helder schitterende sterren groenig, geel, wit roze opalen, smaragden, lapis lazuli, robijnen, saffieren en daaronder de zee zeer diep ultramarijn…

1 januari een groep ganzen vliegt over – ik lees hun boodschap...…

jij moet niet geloven je mag zie jouw eigen gekozen gevoelsleven tegemoet met een hemelse lach weet dat de Kracht altijd aan jou blijft werken misschien denk jij bij dit lezen ik ga hiervan nooit iets merken jij bent de mooiste diamant die op deze aarde bestaat wensen doe ik lieveling dat het altijd goed met jou…

Kolos was mijn naam uit 't diepste van de aarde eens gewrocht de handen groot, vol kracht en faam en staande met de armen wijd geheven. Beschutting bood ik wie het zocht voor zonnesteek, of storm en regen en vele wegen hebben naar mijn staat geleid symbool van kracht en moed, om naar te leven. En meende altoos er te kunnen zijn als vorst…

Nog een paar dagen dan ruilen we het oude jaar voor het nieuwe in en proosten we op 2016 met mooie wensen goed gemutst en blij van zin driehonderdvijfenzestig dagen staan weer voor ons klaar dus geniet en maak dromen waar maar bovenal, "leef" en wees een beetje lief voor elkaar....…

Minuten gaan aan mij voorbij. Mijn tijd woekert, zo het zij. Spijt dat zij zo zinloos aan mij voorbij kan gaan, verspeelt zij iedere reden van bestaan. In gedachten denk ik dat zij ook mild kan zijn. Dat zij niet immer scheidt met pijn. Ik wil op de wijzers van de klok kunnen vertrouwen. Mijn tijd aan hun wijsheid toevertrouwen. Uren worden…

Het gaat om de volgende inzending (nr. 228734): Kennen we nog, de smalle weg? Met hindernissen , moeilijk begaanbaar Of kennen we heg nog steg En vragen er niet meer naar. De smalle weg, die leidt tot God In tegenstelling tot de brede weg, vol pracht Maar die niet leidt tot God, als slot Op het einde van de smalle weg, is God die wacht.…

Mijn hoofd is te vol Ik kan niet meer denken Mijn handen bibberen te erg Ik kan niets meer vasthouden Mijn benen zijn te zwak Ik kan ze niet meer laten staan Mijn voeten zijn te moe Ik kan niet meer blijven staan Kortom……

mijn schaduw en ik een verbintenis in de roodkoperen zon…

de tijd dat ik mij een illusie aan liet dichten is allang voorbij ik zie geen blauwe lucht wanneer die er niet is voel geen liefde voor een vreemde en begrijp dat eenzaamheid slechts op papier kan staan zonder echt alleen te zijn dus schrijf de vonken van je pen en vul het witte blad vol met al je leugens je bent dood of bent…

Steeds meer mussen en mezen lijken vegetarisch te wezen. Wormen gaan dr niet meer in, en in vliegen hebben ze geen zin. Ze hangen en hoppen maar wat rond in mijn tuin, krijsen hun bestelling fruit en brood, donkerbruin. Ze worden ook steeds brutaler, en tikken nu zelfs tegen het raam, zodra ze mij in het vizier krijgen, tjilpen ze met…

Gered Net kwam jij, mij op het juiste spoor tegen, toen ik mezelf verloor uit mijn geestelijke bazaar, je reikte mij je hand, als mens verwant mijn hart sloot haar wonden, en nu nauw aan u verbonden om als twee mensen het liefdes universum te doorgronden.…

koude in stilte rillingen door het lichaam in concentratie…

Ik ben al zo lang zonder vrouw dat ik vergeten ben hoe een vrouw er poedelnaakt uit ziet niet echt vergeten natuurlijk maar toch behoorlijk kwijt dat wat zo subtiel kan zijn een tepel met ijsklonten prikkelen of je tong in alle bochten wringen de zwarte paardedeken bedekt het ik zie in alle vrouwen enkel nog levenden uit decadente schilderijen…