Alle inzendingen, jaar 2015, week 52

De verrassing wacht terwijl plezier circuleert in een illusie.…

ik heb het bos ontkleed zijn bladerjassen uitgedaan alle spinrag is verdwenen naakt komt het voor mij staan ongenadig hakt het licht de laatste spaanders uit donkere plooien verwaait wind lichte varens en de stilte van het beschutte ven de open plek is kaal bij volle maan wat heksenhout is blijven staan troosteloos steken…

Ach, hoe ik het vandaag ook formuleer Het kerngevoel valt haast niet weer te geven Al is dit schema nauw met mij verweven Zes regels zijn te weinig deze keer Ik zal niets af gaan zwakken of verheffen Ik dank u en ik hoop u weer te treffen…

het Franse platteland de vaak geroemde campagne bergen, heuvels, weilanden, bossen en meren de drang om hier ooit terug te keren de rust en stilte haar intense natuur die je snel deelgenoot maakt van een ander levensritme en na verloop van tijd positief invloed heeft op je gemoed alsmede het gebruik van 't gezonde verstand…

Als het leven mooi is Waarom voelt het dan oud En als de zon toch warm is Hoe is de dag dan koud Waarom toch die leegte Die spijt En het verdriet Waarom dat verlangen Naar wat ik achterliet Pijnlijke herinnering Aan wat had kunnen zijn Hoe kan de toekomst zeer doen Die niet en nooit geweest is Een schimmig droombeeld slechts nog Een…

ik loop onder de zwaar bewolkte hemel herken me niet in ‘t rechtopstaande riet ‘k ervaar voortdurende bescherming van prikkeldraad, maar ook weer niet ik voel water tegen mijn oever klotsen mijn golven kabbelen steeds voort plots geeft een vierkant blok een wending in mijn lijn vele ronde palen trekken mijn prikkels naar de einder…

De koning van de KOU, die neemt het niet zo nauw Die nam vervroegd reces, kwam niet bij de les Geheel niet opdagen, was niet opgedragen. Keek ik naar het gras, wat weer net gemaaid was Kwamen madeliefjes boven in de zachter winterzon Terwijl dat toch eigenlijk geheel niet kon. Maar Koning Winter dacht dit jaar Niet alleen een…

Lieve wensen? ik wens jou toe wat je mij toewensen zou ik gun jou wat je mij gunnen zou ik geef jou wat je mij geven zou ONVOORWAARDELIJK…

op voelbaar papier wil ik je schrijven mijn kind ik kijk naar een gevulde wieg met ongeboren woorden zij verdragen het daglicht niet ik schrijf je mijn kind als de avond zacht zal zijn dichtgeslagen boeken wrik ik open ziel en huid keer ik binnenstebuiten om jou vast te houden uit droefenis spin ik mijn nooit gezongen liedjes jouw…

Op een heel groot meer gaan eenden hevig te keer om een stukje brood.…

hij heeft zijn sporen wel verdiend de paddenstoel…

laat mij verlangen naar verlangen laat mij verdwalen, naar vlees en vreten zoeken dolen, zodat ik weer moet horen, zien, ruiken vooral laat mij binnen, met mijn modderpoten, zwarte nagels, ongevraagd en ongeschoren…

stilte valt vanuit haar ooghoek over onuitgesproken woorden haar blik op oneindig het bestek onaangeroerd naast het bord verlichten kaarsen een te vroege schemering waar weemoed verborgen ligt onder het met zorg uitgekozen tafelkleed voor deze speciale avond schaduwen dansen op de muur…

Familie, Liefde, bezinning, vergeven Even alles om je heen vergeten Na twee dagen lachen, drinken, eten Vergeet men bijna waar men was gebleven Oh ja.., oorlog, bloedvergieten en haat Want er gaat toch niets boven regelmaat ... Na twee dagen "vrede" gaat alle geweld gewoon weer door helaas...…

Witte vredesduiven, vleugel veders wuiven op vreugde melodieën, in een maat van drieën. Beschrijven banen in het luchtruim. Zwaaien tot ziens, drijven in hun vlucht schuin, om weer bij te draaien. Komen uiteindelijk onvermijdelijk terug in dienst, dat is het fraaie. kalm meren in de haven waar wij verkeren door te keren en koeren, ter…

In liefde opgedragen aan mijn zus Misschien zin in Cappucino, warme Choco of zo Zeg je, terwijl wij Je duidelijk vertellen Dat we niets Meer hoeven, We zitten al zo vol - Toch begin je Met stramme vingers De plastic verpakking Moeizaam te openen, Zinloos te openen, Want jij weet Dat het erop zit, Dat weet jij net…

Alleen jij biedt mij jouw handen, wanneer ik bang ben in het donker van de nacht. Jij biedt ze mij bij mijn erkenning, dat jij mijn verassing bent waarop ik zolang heb gewacht. Alleen jij speelt met mijn huid, wanneer wij intiem samen zijn. Zachtjes streel jij oude wonden en zalf jij met de zoetheid van het gelukkig zijn. Alleen als ik…

Als vanzelfsprekend je wordt ontnomen en verandert in een handicap, een gemis of verloren vaardigheid. Wanneer dr ergens iets klem zit, blijft hangen of zich groter strompelt, naar een knellende onvolkomenheid Geef dan geen centimeter toe, maar vecht meedogenloos, want wilskracht bergt hoop en vrijheid.…

daar rust zij, de eeuwenoude pastorie omsloten door het groene water beschermd door te hoge drempels. waar witte zwanen dwalen langs blinde paden tussen groen een heer in zwarte soutane breviert zal hij ons weer groeten? mijn hand in grootvaders hand ik ben het kind uit stille dagen in de tuin van altijd zomer bomen groeien naar de hemel…

Een half jaar is het alweer geleden, dat we samen nog kijken konden. Een ingreep verliep niet zoals bedoeld. Bacteriën hebben je retina verwoest. Een oogarts heeft je lens verwijderd. Ook werden je kamers goed gespoeld. Nog steeds verzet je je tegen je blinde lot. Fotograferen was één van je vele taken, daarom wil je naar buiten blijven…

verdiepte stilte naar een nieuwe laag binnen een ontdekkingsreis…

Hoog en laag kan ik springen zeggen dat ik een dichter ben maar niemand komt dichterbij dan mijn woorden doen beloven ik heb je lief, schrijf ik maar er is niemand om lief te hebben zelfs mijn teddybeer wordt bleek rond de neus, door de gedachte aan mij ik ben mijlenver verwijderd van de waarheid nog even en ik geloof werkelijk dat ik…

Ik heb het nooit over Willem gehad en dat is onterecht, want Willem schreef mooiere gedichten dan Rawie, hij was de stadsdichter van Lelystad en hij was present op iedere braderie. Hij had de teneur van Hans Dorrestijn, jeremiëren met een droevige hondekop, alsmaar dichtend over zijn zielepijn. Zijn enigste dichtbundel heet 'Paniek', nog…

Verworpen in de strijd, geen doel dat het middel heiligt, we worden door onszelf gestenigd, oneindig traag door tijdsbeelden gepijnigd rollen de vurigste stenen aan om in de laatste uren tegenover elkaar te staan, vonken bloed en hoop die samengaan in de samenloop van eb en vloed van nog te verkennende structuren…

ons rest nog maar weinig mystiek door rationele repliek ook de magie wordt in het logisch circuit stevig te kijk gezet wij zijn verworden tot automaten die zogenaamd iets zinnigs uitbraken geloof hoop en liefde zijn niet te vatten omdat zij nooit in structuren passen godzijdank zijn er nog dromen waarin sprookjes sagen en legenden…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Zij dwaalde op onbetreden paden en hoopte op betere tijden Tijden die ooit waren een tijd die nog moest komen een tijd die is Iets in haar ogen zegt me dat ze niet meer gelooft dat er noch een begin is noch een einde Wat het precies is durf ik niet te zeggen Het is zoiets als: wanhoop…

Geniet van de stilte en van kleine dingen die je tot nadenken dwingen kijk naar de blauwe lucht waarin witte wolken zweven en naar de vogels in hun vlucht zie de schoonheid van alles om je heen al ben je alleen en heb je verdriet rijs als een feniks want een ander doet het niet ga mee met de stroom van het leven zie het bijzondere in het…

ik zat aan het water in het gras de wereld lag open aan mijn blote voeten een schip voer voorbij het kleine leven stroomde met het water mee ik zag de populieren een poes miauwde ik zong een lied de wind streelde ons en de zon was warm ik las nog lang niet tussen de regels door…

stekels opgezet of opgerold tot een bal pure bescherming…