Alle inzendingen, jaar 2016, week 20

Hoera: Ik “denk” goed nieuws voor Nederland Sylvana Simons zegt dat ze gaat “denken” Ik “denk” dat ik me eentje in ga schenken Proficiat met al dat “denk” verstand Ach domme Ebru...’t was je eigen schuld Armeense genocide...dikke bult!…

Onaangekondigd bezoek. Met mijn heimelijkste verwachting ten voeten uit geconfronteerd hoor ik ternauwernood wat er tegen me gezegd wordt en wat ik antwoord, geef ik me kijkend over aan een ogenblik waarmee ik samenval. ----------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

Het land wordt geregeerd door Statistiek De Werkelijkheid doet waarlijk niet ter zake "Kijk toch naar de Modellen die we maken!" De Toekomst ligt al vast in een Grafiek 'Werkloosheid daalt' heeft 't CBS voorspeld Dus 't Rijk bezuinigt reeds op Bijstandsgeld…

Keer mij de and're wang toe wanneer je me negeert draai je hoofd om, al is dat ZO verkeerd. Keer mij je rug toe, maar vergeet niet: dat JIJ nou juist degeen was die mij in wanhoop achterliet.…

soms wil mijn denken niet passen in de spiegel van andermans beeld senryu…

vervuilde wolken dragen het geschreeuw wie voelt de lente naamloze laarzen overlopen stille huizen wie weeft de lijkwaden op braakliggende akkers smeulen de vuren wie draait de tijd terug…

Ieder mens verdient het, het voordeel van de twijfel. De mogelijkheid van verandering, zit in onze genen ingebakken. Ons bloed is instaat om te kruipen, naar waar het kruipen moet. Opnieuw vertrouwen geven, waar vertrouwen werd geschaad. Heel veel is daar niet voor nodig. Een klein gebaar van vergeving, een glimlach en wat levensmoed.…

Aanschouw mijn gealfabetiseerde pretenties: Reve, Biesheuvel, Hermans, Mulisch! Ook de Fransen interesseren mij literair: Rimbaud, Sartre, Baudelaire! Genoeg intellectueel gezwets en genoeg leeswerk, Maar het bezorgt de lezer bovenal een stijve nek. Hoofdschuddend staar ik naar mijn boekenkast, Waarom zetten die Fransen de titels toch…

Spreek ook jij, spreek als laatste, zeg wat je te zeggen hebt. Spreek - Maar scheid je nee niet van het ja. Maak wat je te zeggen hebt zinvol, geef het de schaduw. Kijk om je heen, zie hoe levendig alles is - Rond de dood is het leven! Waar spreekt hij, die vanuit de schaduw spreekt.…

De strenge jury heeft zich uitgesproken: de club die mij veel vreugde heeft verschaft heeft onbesuisd de voetbalwet gebroken daarvoor worden wij samen zwaar gestraft toch zien wij uit naar weer een nieuwe lente wij blijven gaan en staan voor FC Twente…

POESKIE (1) We speelden samen pak me dan Ik had een muisje in mijn bek Mijn baasje reageerde gek Ik vatte er geen jota van Ik deed toch alles voor die man Bracht hem een offer en een snack Werd aangekeken met de nek Een blik die zomaar doden kan Mijn offer viel niet in de smaak En ik zocht naar een nieuwe prooi Een tweede die zelfs…

Om echt te leven moet er soms even een deel van ons sterven laten gaan van wat misschien zou kunnen zijn hoe je anders had kunnen handelen of beter niet had kunnen zeggen om dat te verwerven zal je moeten accepteren dat de ervaringen uit verleden en heden de mening van anderen hoe zij kiezen totaal anders zijn…

Gelukkig heeft Sylvana hier het recht Om nu in foute kringen te flaneren Zich als een Erdofan te presenteren Is dat niet waar een democraat voor vecht? Maar mijn recht is het dat ik tien keer DENK Voor ik nog aandacht aan zo'n dwaallicht schenk.…

Ik voelde leven in mijn buikje dat was jij mijn kleine spruitje Je bewoog daar en zei moedertje ik koos jou uit voor mij vanaf dat moment was ik zo verliefd Ja je stal mijn hartje als een dief Nu vierentwintig lentes groot geworden met zo nu en dan wat zorgen Maar laat me je vertellen want geen 1 seconde wil ik wat missen van jou mijn…

Elke dag was je palet het geel van zonlicht het grijs van het ontbreken En ik voelde me bekeken je penselen volgden mijn gaan en komen en de twijfel ertussen Het lentegroen bij mijn aankomst in het atelier het glas van ruiten waarin ik me spiegelde En dan de kussen op m'n huid als doek, papier in alle kleuren van de…

Hij is degene die altijd een lach op mijn gezicht weet te toveren. Degene die mij liet inzien hoe het leven kon zijn en mijn hart wist te veroveren. Hij is degene die mij blij maakt door er te zijn. Zelfs als het niet goed gaat, en ik liever heb dat ik verdwijn. Hij haalt mij terug uit mijn schulp, Ik weet zeker dat ik eruit kom met zijn hulp…

Als kind wist ik precies, wie ik niet was. Niet mijn vaders evenbeeld. Niet ijverig en oplettend. Niet sportief. Niet zo lief. Abnormaal. Als oude man wil ik, wie ik wel ben niet meer weten.…

Identiteiten op dreef. Gebrek eraan doet lijden. Leugens leven soms een leven lang. Halve waarheden doen vaak voortijdig scheiden. Eerlijkheid is een schoon streven. Maar wie durft zo zijn hart nog te geven. Als de basis voor een symbiose ook het sluitstuk kan zijn van de negatieve neurose. Dat gebroken niet langer in eerlijkheid gelooft…

wij speelden met licht dat langzaam doofde alleen nog weerkaatste in een schitterend vergezicht schaduwen kropen uit krochten vervlochten de woekerende schemering terend op jaren herinnering geluiden verflauwden in hun scherpe tonen stilte bouwde al dromen in halfduister stijl ik zag je gelaat tot in de kleinste maat vervlakken…

Ik wense geen rijkdom, geen pracht of geen weelde; Ik wense geen macht of geen klink ende faam; Ik dichte en ik zinge geknield voor uw voeten, Mijn blik in uw oog en de handen te zaâm. Gij hebt mij een toverend woord toegefluisterd; Ik heb met het hoofd op uw schouder gerust. 't Verledene leed was vergeten, verzonken, En 'k heb het geluk van…

Maar nu de taal waarmee de mens het doen moet ik het maken het lichaam dat in zonlicht de kracht krijgt van honger en in de gebalde vuist van oorlog en liefde zichzelf afkluift zingend de taal het gratis theater van de ontkenning, levend en buiten de dodende stromende tijd die de ogen vertroebelt het kijken schoonspoelt. ---…

Terwijl ik met de Pinksteren vernikkel Is het - lees ik - nog nooit zo warm geweest. De statistieken lezen blijft een feest, Zelfs met een bijkans half bevroren snikkel. Mijn mening hieromtrent is nu publiek: Geen groter leugen dan de statistiek.…

vanmiddag huisde ik boven de boomtoppen in een strakke azuurblauwe lucht drie witte wolkjes sierden de omgeving dunne grijze randen als zachte contouren beneden het groen: mos met kleine sterren oeroude grond, stenen uit de vroege ijstijd gestapeld tot hoge wallen; tehuis voor dieren of zekerheid voor een veilig gevoel de fijne grijze wolkenranden…

Aan de blauwe zomerhemel tekenen zich grauwgrijze wolken af binnenkort worden zij zwart en valt de regen weer hard op de verdroogde grond en verkwikt de bloemen weer regen is soms gezond alles heeft een keerzijde de zon, de regen somber, vrolijk en zo verkeert alles en iedereen wel eens in een droevige staat totdat het in blijdschap…

En weer is het de waan van de dag, die niet wil wijken. De avond is al aan het vallen. De stilte staat al rustig klaar. En ik, ik wacht aandachtig, op wat zal moeten komen. Wanen wil ik niet langer zien. Ik staar. Ik staar naar verdrongen herinneringen, die uit een ver verleden komen. Ik staar naar onbereikbare horizonnen. Ik zie mezelf…

Kijken door de ogen van je kleinkinderen doet je vooral kijken naar jezelf wat voelt als het kind dat je was en spelenderwijs weer bent met hen en door hen je kleinkinderen…

Langs platgetreden paden keren we terug slaan een nieuw pad in duwen wat takken weg, ze kraken en nieuwsgierig bewandelen we het nieuwe levenspad. Stapje voor stapje diep inademend, de geur van hout en zon en vrijheid. Natte bladeren liggen weggemoffeld in de modder van de berm nadat ze hun afdruk op de weg gestempeld hebben enkel gezien…

wie jou heeft bezit het geheim van de spiegel die laag voor laag het hart en ego ontsluiert wie jou heeft kan zijn wie hij is bezit de ziel van passie voor alles wat er leeft wie jou heeft samen én alleen rijpt aan de vriendschap die jij overvloedig vlindert waar de tijdstroom van leven jouw jaren kalendert vlammen wakkerend…

tussen stromen en verstillen glijdt hun blik over het grijze ritme van de golven in volmaaktheid elkaar raken secondenlang als de wind in een ademteug hen boven de duinen blaast gedragen door het zachte ontmoeten van zien met zwijgen voorbij dik hout en grote stappen…

De eerste baby is naar de Beschermde Wieg gebracht de moeder, hoogst waarschijnlijk helemaal ten einde raad Wie weet wat haar is overkomen, thuis of op de straat Zag ze geen uitweg, heeft ze enkel aan haar kind gedacht Het kindje af te moeten staan is hartverscheurend zwaar Niks mee te maken zegt de wet barbaars, we pakken haar…