Alle inzendingen, jaar 2016, week 27

mijn voormalig purperen gelaat verzoent zich met het meer, blauwer dan vlak rusteloos gesmoord in onbegrensde hemelkleur, spuigaten van ademvocht spiegel tegen het hervonden licht, drijvend op dromen in vergeten dagdelen, met nog een vermoeden van tijd op een bloemenbodem van steen, oproepbaar, dun…

Uw spiegelbeeld vloeit in mijn reflectie die ik meedraag met een vlek in mijn schaduw de koude rilling als van de zonsverduistering. Die eclips geeft mij het besef wie u eigenlijk was zonder dat wij ooit de handen hebben geschud geeft deze kille bries het gevoel van zuivering. Een blik van onzekerheid overheerst secondes door het besef…

net even anders dan de gemiddelde mens is zo gek nog niet [senryu]…

Ze timmeren flink aan de weg geen dochters van een timmerman maar zijn enige Zoon is favoriet zoon Jezus Christus moeder Maria pleegvader Jozef en natuurlijk God de God van de liefde de God van hun werk en daar maken zij televisie van en dat doen ze met verve flink op gezicht en lippen ze zijn hele mooie meisjes de mooiste meisjes…

Drie enorme reuzen omringen mij. Zorg...Tijd en Geld. De derde is nog een beetje groter, want alles draait om hem. En ik lig aan hun voeten, roepend: “Help... help, help. “Tijd, wat denk je? Vijf minuten?” “En Geld, kan dat?“ “Hangt er vanaf hoe goed ze is verzekerd: AV-plus of AV-optimaal.” En ik lig daar maar, voor paal. Eindelijk word…

De eerste bevers werden in ons land Als herintreder vrolijk losgelaten Nu is het Waterschap in alle staten Hun aantal loopt volledig uit de hand Ze geven elkaar parend van katoen Dat heb ik Ed en Willem nooit zien doen!…

we plukten paardenbloemen, braken er de knoppen af en legden ze langszij de stelen trokken we in smalle repen en weekten ze tot kromgetrokken kleine krullen, ongelijk maar wondermooi een handvol kralen spiegelde geluk aaneen gehaakt door kleine vingers vormden ze voor moeders dag het mooiste wenscadeau zo ging het toen als dank een…

hoe schoon is het wanneer de dag zich opkrult in de nacht zodat ze precies in mijn handpalm past met mijn andere hand strooi ik dromen van ver die alleen zijn weggelegd voor hen die ze willen ontwaren…

Laten we zeggen Dat het meevalt in de wereld Dat er ergere dingen zijn Je zult geen geld hebben Voor die nieuwste Iphone Dat is vele malen erger Dan honger, ziekte, pijn Laten we doen Alsof het alle dagen feest is Niemand moederziel alleen verpieterd Je niet verder kijkt dan je neus lang is Iedereen de boel besodemietert Laten we zeggen…

Het is half vijf en ik luister. Een vroege merel begint te zingen. Voor dichters is het nog te vroeg. Ik blijf zwijgen in het duister. Het wordt vijf uur en ik kan weer zien. In de kamer wordt het langzaam lichter. Een schilderij zwijgt nog aan de muur. Woorden komen spelen met de dichter. In mijn hoofd zie ik woorden samengaan. Wat nog…

Ik kom als invalhulp bij deze klant voor de allereerste keer. Als altijd doe ik een quickscan; ik inventariseer. Wat voor vlees heb ik in de kuip? Houdt de verwording hier al huis? Ligt de hulpvrager soms in een stuip? Kijken hoe ik de boel het beste kuis. Waar begint de afvalberg? Soms bij dat bord met kiprestanten? Nooit eerder zag ik…

Ik zie de bomen niet meer en waar het licht was vallen schaduwen om mij heen in het gras. Alleen op het gras kan ik mij slechts blindstaren. Ik zie haar niet, haar beeltenis is mijn geestelijk ervaren. Mijn hart voelt zich verloren in dit seizoen zo vol van licht. Een bos van hoge stammen omsluit mijn wezen, brengt mij tijdelijk uit…

Ze was heel alleen en ze zat in bad stilte waadde door het kapitale huis Ze luisterde scherp; hoorde zij wat? haar hart bonsde, dit was niet pluis Angstige ogen keken naar de deur; zag zij die deurknop daar bewegen Uit haar gezicht verging alle kleur want hier waren geen vluchtwegen Gruwelijk klonk het zachte kraken wie daar schreed was…

ik wist de verte dichterbij te halen zon te laten stralen op het stille strand we liepen hand in hand de wolken voorbij voelden ons onmetelijk vrij nog spoelden schaduwen aan die door het kuivend wit van golven werden verzwolgen de duinrand liet verrast zijn vlinders gaan zij dwarrelden al spelend achter ons aan we voelden…

De nieuwe rolhor stemt ons erg tevreden, Hij was wel duur maar sluit hermetisch af. De overlast, die elk insect ons gaf Behoort nu hopelijk tot het verleden. Eén minpunt echter, dat hij zo goed sluit: Niet één insect komt er ons huis nog uit.…

Je handen zacht Je ogen sprankelen Vroeg in de nacht Mij aan het wankelen Je prachtige figuur Je mooie lach Ons stiekem avontuur Waarin dit mag…

De wereld draait onverstoord door, Maar mijn wereld staat stil... Verstoord en bevrozen Sinds die dag dat je ons verliet Het leven gaat zijn gang, Maar het klopt niet Het kan toch niet? Het doet pijn Te doen alsof het leven Gewoon verder gaat En er niets veranderd is Want alles is zo anders nu, Papa... zonder u...…

Wie kon weten dat de tijd zou komen met handen vol zwarte bloemen en verscholen in zijn mantel het noodlot dat zijn ijskoude adem zou leggen over het gelaat van unieke schepselen maar onaangeroerd bleven de herinneringen standvastig in hun soliditeit als een erfenis van waardevolle schatten op het witte doek van gedachten soms, als in een…

Dichten is vluchten soms verzuchten je hart luchten je op iets richten weg van dat wat is of was soms met je hoofd dan weer met je hart wit-zwart of juist met grijzen jezelf, de ander, iemand, iets de hemel in prijzen. Toevertrouwen aan…

N7 de route Montelimar de stad Nougat de lekkernij de stad als twijfelaar tussen Drome en Ardeche drukt z´n stempel op de N7…

vanmorgen vond ik een gedeelte terug van wat ik jaren geleden was verloren het lag verscholen achter een boek en ik voelde mij opnieuw geboren alsof dat stukje net genoeg was om weer mens te zijn…

De blauwe vlinder vliegt hier al lang niet meer zoals weleer in zonnige tijden ‘k had het nog graag eens gewild De engel biedt ook geen soelaas alhoewel zij mij wel voor altijd zal kunnen zien ik haar enkel met m’n ogen dicht Andere tijden zijn het en inmiddels aangebroken heel andere ogen bezien mij overzien velen Snel en accuraat…

mocht je hem vinden en munten dragen in een oude buil werp ze, gooi ze kringen makend in een roerloos oppervlak en sta er stil voordat het dak zijn spanten kraakt de voordeur sluit de mat zich naar een voetveeg buigt met open handen gericht naar de zon ontvangen wat de waarheid weet mijn zonnehoed draagt gaten…

Alleen nog enkele kleine mankementen wat aangepaste verzekeringselementen en we zijn klaar om nooit nog een voetganger omver te rijden. Om elk euvel op de straat te mijden. Hij knalt nooit nog ergens tegen op alleen van een oude auto krijgt hij nog op zijn kop. Ik bekijk het met gemengde gevoelens. Ik wil natuurlijk geen ongevallen meemaken…

wereld van water schakering van blauw en groen rood en zwart mijn lijf als een splijtende vuurzuil triomf en schreeuw om redding…

Leer ons begrijpen, wanneer onbegrip ons omgeeft. Bied ons inzicht, wanneer we niets meer kunnen zien. Breng ons weer samen, wanneer we elkaar loslaten. Houd ons vragend verstand bijeen, wanneer niemand ons antwoord geeft. Laat iets van U horen, wanneer niemand iets te zeggen heeft. Leer ons liefde geven, maar laat ons niet met lege handen…

uitdagend kijkt ze me naakt vanuit de winkel aan op die poster aan de muur die blik, de fiere borsten, haar slanke benen elegantie wordt flink versterkt door haar vloeiende vrouwelijke lijnen en de opvallende roodgelakte tenen doch vooral door de expressie van haar gelaat raakt menig mannenhart overstuur haar geprononceerde heupen…

Ogen zijn de spiegel van de ziel, zegt men, denkt men, beweert men, maar ik heb in talloze ogen de meeste hypocrisie gezien, die je je maar kunt indenken ik zag er diverse vormen van afweer in en talloze verborgen mijnenvelden en slinkse boobytraps, terwijl ik, die valse zielen dieper peilend best had willen omarmen.…

Ze zingen zingen samen de liederen van vreugde, van verdriet Smartlappen.... zingen ze -bevlogen- ik herken de deuntjes maar de woorden niet 'Een café aan de haven' 'de klok van Arnemuiden' Met hart en ziel zingen ze krijg tranen in m'n ogen.…

ik donker de dagen in afnemend licht wis langs mijn ogen voel teruglopend zicht door een onbekend schaduwen verloor alles langzaam contrast verdween schoonheid die was heb al jaren het glanzen van kleuren gemist vernisjes verworden tot craquele in wat grijzig wit ik weet het helderen nog uit mijn jeugd een sprankelende zon in…