Alle inzendingen, jaar 2016, week 38

Een vriendschap kan soms uit nood worden geboren, wanneer in de bittere koude bijna een leven wordt verloren. Tussen de Alpen kan een mensenleven langs de rand van de afgrond gaan, in het hooggebergten kan dan alle hoop in een illusie verloren dreigen te gaan. Een bergpas tussen Italië en het buur- land Zwitserland duwt de overmoed van een mens…

met zeven kleuren die regenbogen geven kleur jij mijn dagen…

ik ken je geheimpjes die je bewaart want tijdens je dromen mompel je woordjes je mond vertelt veel pikante verhaaltjes mijn oren staan open maar in geen enkele zin hoor ik mijn naam vallen en dat vind ik zo triest die nacht maakt me bang om je hart te verliezen ik verlang naar de morgen want dan…

Wolkje aait zachtjes ‘t ideële levens sprookje een thuisloos dromen bestaan wanneer jij afstand in stilte kan overbruggen is jouw zwijgen tijdloos hoogtij van zomer tooit zich nu mens hoge varens onder bomen schaduw omgevallen stammen, takken mos, bosgrond en grassen strijden tegen droogte in luwte wandelaars slenteren over ’t…

Verlegen dwarrelt in dit seizoen tot de grond het blad eindeloos.…

ze staat te beven voor haar dichte buitendeur ze weet niet meer hoe zij kan binnen komen voorbijganger staat stil drukt op aantal bellen tot eindelijk verpleeghulp bereikbaar blijkt in de hal herkent zij de lift die haar boven brengt…

Bronstig klinkt toch veel romantischer dan geil Het klinkt ook natuurlijker en nog krachtiger is het oergeluid wat het Edelhert voortbrengt: de hinde de bestijging, de bevruchting te laten mogen bepalen 't hoogtepunt van hun eenwording klinkt toch veel romantischer dan neuken!…

Van maneschijn is nog geen sprake we wandelen samen door een rozentuin de geur en kleur als wonderbaarlijk Hier neem je niet de benen noch de wijk Hier blijf je dralen dwalen door een hof Hof van Heden.…

emoties klotsen tegendraads... een roep om vrijheid, waar monden spreken onder klankloos verdriet er ebt een glimlach weg tussen hart en hoofd de dagen sluiten zich tot één lafenis breekt losse woorden uit hun vorm en vlindert ze naar buiten de ruiten van het eenzame huis spiegelen de morgenzon tot gruis op rode daken…

Een kleine, verstoten zwerver, heeft geluk gehad. Eindelijk heeft een nieuw thuis, een verloren kater welkom gevonden.…

Dat tijd illusie is. Dat al wat leeft beweegt, rondom dit ene, heilige moment. Dat al dat leven ritme kent. Dat gevoel ken ik al zo lang, zonder dat ik dat wist of weet. Dat mijn verzet is aangeleerd. Mijn behoefte aan beheersing. Mijn streven naar veiligheid. Dat verleden en toekomst, herinneringen en verlangens zijn, die ons tot egoslaven…

De dagen zijn te lang, en krap mij toegemeten De dove rust des slaaps, van dalend licht tot licht Zo spoedig kan ik niet verdromen en vergeten. 'k Ontwaak, een zieke gloed op 't benig aangezicht. En elke dag, als nu, zet ik mijn doelloos zwerven, Mij zelve honende, opnieuw en immer voort. Mijn hart slaat jachtiger, hoe meer mijn krachten sterven…

's Ochtends zie ik het leven naast mijn bed. Ik verwelkom haar. Ze zegt: ik ben geen bezoeker. Ik denk: in welke tijd praat ik met haar? Ik sta op, zij staat op. Ik loop, zij loopt. Wil ze uitgelaten worden? Ze zegt: ik ben geen hond. Niet om over mezelf te vertellen ben ik bij jou, maar om geleefd te worden. In de drukte raak ik haar kwijt…

ik wil de kleine wondertjes weer terug uit de tijd van verbazing het onbevangen oog nog niet afgeschermd door de ratio van een cynische benadering weg zijn de jaren dat toeval de rode draad was in het leven van velen berusting voelde als helen de mystieke kantjes werden altijd keurig gerand door het gebed van dominees en prelaten…

Van kookles bleef ik levenslang verstoken, Op dat gebied ben ik autodidact. Nu wil ik meedoen aan ‘HEEL HOLLAND BAKT’, Want ik kan als geen ander water koken. Ook etensblikken open ik perfect, Ik heb mijn culinaire kant ontdekt.…

De Kamer lijkt bijzonder goedgemutst Er wordt gegrinnikt en geginnegapt Soms bozig naar de microfoon gestapt Dan speelt men verontwaardigd of onthutst In het verpleeghuis kijkt men het eens aan Het lachen is ze daar allang vergaan.…

Wat was is niet meer Miljarden Keren In de oneindigheid Gebeurt Dat de kosmos Een levens lichaam Aanraakt En hem tot in de eeuwigheid Vernietigt Historie Drijft in de eeuwigheid Wat is het dat in de toekomst Ons verblijdt…

ik zag de bloedrode kleur van granaatappels het wendbare gedwarrel van de granaatrode vlinder ik zag de bloeiende pioenroos in de tuin het karmijn op jouw lippen in het zonlicht ik zag de vermorzelde schelpen in het zand…

Paradijsvogels geloven in een leven na de dood. Dat hun ziel tussen een veelkleurig kleed van veren eens het tijdelijke met de eeuwigheid zal opwaarderen. Een leven van vliegen tussen zwaarte- kracht en een zweven met alle winden mee; zich verbindend te werken aan een nieuw hemels geluk, te ontsnappen aan de aardse mêllee. Alle levens achter…

daar waar vaders zaaiden in moeders vruchtbare schoot daar waar je met de oogst daarvan van je jonge jeugd genoot daar waar straten wemelden van voetjes druk in het spel daar waar een vriend te voorschijn kwam na een enkele druk op de bel waar sokken nog werden gestopt, kleren werden vermaakt waar op het zondags rustuurtje gebreid werd…

terwijl ik in een diepe slaap was kwamen lichtwezens mij halen zij brachten mij naar hun lichtschip en legden mij op een lichtbed voor een lichtoperatie waarin iedere cel van mijn lichaam doordrongen werd van puur en zuiver licht daarna brachten ze mij terug naar de zwaarte en donkerte van de aarde hoe moet ik nu nog wennen…

tergend traag komt hij eraan de stalen mustang komt tot stilstand zoekend naar een plaatsje niet duwend en niet haastig de wagon voor ons alleen. moe van al dat werk en feesten zakken we op de banken neer warme blikken komen snel, lieve woordjes voor haar oortjes het onvermijdelijke kusjesspel. kusje hier, kneepje daar opgelet…

een smeulend vuurtje en wat as de overblijfsels na een brand een kortsluiting in het leven herinneringen die vlug, onaangekondigd mijn revue passeren maar dat is nog geen reden om al dat andere moois uit het verleden zomaar te vergeten!…

vanavond draait het zwaard in de sterkte van de pees, hangwouden stangen lange takken aan de waarde van hun vrees, wie ontmoet ontluistert zich van zang dat geboeid de duisternis ontvlucht haastige treden ontvouwen de breedte waarlangs voeten strijken, iets gespt zich aan de werkelijkheid die in nuances als idolen zijn neergelegd -wellicht…

Op deze dag ... op alle dagen, ziet ze nog alleen die glimlach rond haar mond maar is vergeten wat ze verder had te vragen. Op deze dag ... op de daarop volgende dagen komen misschien de kleinkinderen langs en gaat ze in haar denken wanhopig op zoek naar hun namen ... "ze kende hen toch!" Op deze dag... op de nog zo veel komende…

Hij kijkt naar mij ik kijk naar hem Zachtjes vraag ik "zullen we ruilen jij mens, ik dier? Een krachtig antwoord volgt "mij niet gezien kijk om je heen: mensen net dieren! dieren net mensen?" mij niet gezien!…

Grote God, wij willen U danken en prijzen Voor de wonderlijke schoonheid in de natuur Voor de zon die opkomt als een lichtend vuur Waarna een nieuwe dag gaat verrijzen. Wij danken U voor de bonte bloemenpracht Voor het wonderbare groen van de weiden Waar koeien en schapen zich in verblijden Dank voor de wisseling van dag en nacht. God, wij…

mijn uitzicht hunkert, opent ramen en deuren voor een nieuw begin mijn hartje zingt van verlangen, wil liefde laten bloeien een zalig moment koestert dit gevoel, laat liefde maar binnenkomen, zoals lente de zon verwacht!…

jouw lippen beroeren mijn mond zo zacht zo intens compleet afgerond zinderingen komen door lichaam en geest ik verdwijn van de wereld ik ben er geweest! Metske,2016…

fragmenten vallen als dagboeken omlaag lege bladzijden spreken boekdelen over het lot dat haar was toegedicht gelijk een wees zet ze de regenboog almaar dikker aan om zo geluk over haarzelf af te roepen langzaam verkleurt de herfst…