Alle inzendingen, jaar 2018, week 5

waar gaat dit heen zou er een reisplan zijn? niets komt uit niets geen steen werpt zich op water zoekt rivierbedding en dijken steunen tegen klamme lucht het vliegtuig bedenkt zich nooit snelt zonder omhaal zijn witte strepen vooruit het doel is waar men een stem vindt die roept en galmt in dreunende magen en knarsende achterhoofden…

‘Gij kunt niet raden met wat liefde wonderbaar De grote diepe zee ik minnen moet, Sinds, vader, gij met eigen lijfsgevaar Mij opbracht uit haar vloed. En dagen lag ik, niet, zo stil alsof ik sliep Achter gordijngedonkerd raam En hoorde niet of moeder riep Mij bij mijn eigen naam? - Hoe kan ik anders dan gelukkig zijn Bij dit geluk…

wij hebben het land verdeeld een tuin geschapen waar ieder zijn deel van de schepping kan maken met groene vingers zwarte aarde strelen knoppen en verwarde bloemen nog even stelen in hun openen naar de zon ik wilde stuifzand duinen en veel wind dacht mij een kind met grote zwarte hond en zee als vagebond alleen het helm is blijven…

Je kijkt in het voorbijgaan in de spiegel naar een paar dat steeds je blik ontwijkt. Zij heet je ogen groen gemaakt, je kreeg zijn mond die nooit je wang heeft aangeraakt. Ook als je bang weer doorloopt hoor je mat als achter glas een man zijn ladders zingen, hoog. En hoger. Tot zijn kopstem knapt in het voorbijgaan om zich op te dringen.…

Omdat ik niemand voor het hoofd wil stoten, En altijd keurig op m’n woorden let, Schrijf ik vandaag voor u dit snelsonnet, Waarbij een lach of traan is uitgesloten. Dat heet ‘correct’, dat u dat even weet, Zodat u het onmiddellijk vergeet.…

schorre lege velden waken als duivels over verlaten steden en dorpen die als luchtkastelen opdoemen in wrakke doch lange nevelslierten het leven is vertrokken, slechts wat ademgeruis slentert nog door het puin waar in het gruis staat geschreven, dit was eens ons zo vertrouwde huis fundamenten ter zicht gesteld door het kantelen van de aarde…

als ik aan je denk, gaat mijn hart sneller kloppen, ben verward, ik kan het gevoel maar niet stoppen, word warm van binnen, zou je graag beminnen, kan het niet geloven, dit gevoel gaat mij te boven, ik weet niet wat ik met mijn gevoelens moet, erover praten doet me goed, denk nog steeds aan die dag, dat ik jou voor het eerst zag, mijn eerste…

Het uiterlijk van de vaas rauw en onvoorspelbaar als leven, zegt hoe een vlucht vreemde bochten kan maken gedachten compleet kan ontwrichten. Zij ogen nu nog dagelijks gips traag laag voor laag opgebouwd en ondergedompeld in een waterbad. Tij is even kleurrijk als zijn schrijnend relaas tussen twee polen blijft hij zich stiller bewegen.…

Hij was pas tien. Nog een en al puurheid. Onschuld. Tederheid Een lief mannetje. Altijd vrolijk. Even sociaal. Open als een zomerbloem. Dat jongetje stierf, zomaar, voorlopig zonder gekende aanleiding. Na een kort leven, maar wel geleefd aan 200 per uur. Even snel, in een paar fatale minuten, gleed hij weg uit het hier!…

voor je naar de overkant gaat de kant waarvan je niet terug zult keren wil ik met je kijken naar het rimpelende water ik wil met jou de zuidwestenwind voelen voor je afdaalt praten we over het ijs dat de lichtstralen breekt en over luchtbellen die als kwik over het ijsplafond glijden en tasten we naar het flinterdunne bloemblad…

Kom je als laatste van de winterfeesten of als eerste van de lente- en zomerreeksen? De solden zijn pas afgesloten en men doet ons weeral pakjes kopen. Maar de euro kan je nu best sparen liefde hoef je alleen maar te verklaren... Schenk een groot hart met vurige kussen en steek er veel vleiende woordjes tussen… geen mooier geschenk om je…

Van je beste best doen word je alleen maar een leven lang ongelukkig, zegt Antjie, en zo is het - Niets is me liever dan mezelf lui te noemen, - aardslui -, Te leven van de adem alleen, geen donder uit te voeren, geen flikker te doen.…

het leven loos de dood gewoon en al het oude als vanouds de schijn schijnt tegen ons te zijn…

Alles stroomt altijd omlaag water, mest en modder. Alleen de laatste wel wat traag. Ook dan eindigt elke klodder, meanderend en gestaag komend van de hoogste top, in de sedimentaire laag uiteindelijk ergens onderop.…

wachtend op iemand die glimlacht naar mij als de zon mijn gezicht verlicht wacht hier niemand gisteren nog hoorde en voelde ik jou dacht en zag ik jou waren wij samen’ in alles wat wij deden nu is dat een schaduw waaraan ik zonder jou alleen nog denken kan terwijl het hart schreeuwt jou weer hebben mogen vertel mij daarom dus…

ALLES God beken het maar er is geen hemel en geen hel maar beter ook Dit besef zou heel wat oorlogen en andere ellende kunnen voorkomen Dat u bestaat kent geen twijfel u bent ik voel het in mijn hart u bent alles die struik die boom die libelle die mus dat kind en mij Laat ieder genieten van wat hij in z’n omgeving ziet en vindt…

vandaag ben jij en ik ben er ook tot aan de laatste snik van wat we doen vertalen we herhalen we weten we dat samen ooit alleen zal zijn we weten het als eenheid, als de uitgebogen tijd niet meer van ons is…

Ik zag de mediapriester Antoine Bodar laatst hip doen over depressie, in een uitzending van KRO's 'Kruispunt', waarbij hij melancholisch door zijn Amsterdamse huis vol boeken zweefde. Hij vertelde vol melodrama hoe hij als jongeling ooit een grote hoeveelheid slaappillen had geslikt, maar God hield hem godzijdank hier. In een erker stond hij als…

Mijn ouderdom is rijp om uit te spreken het diepste wat mijn hart ervaren mocht, en toch - toen ik voor 't eerst naar rijmen zocht, was één uur rijker dan nu reeksen weken. De kracht, waarmee 'k als jongen dwalend vocht, is nu gestaald, en vaak vertrouwd gebleken; en toch - nu ik mijn hart wil openbreken, faalt mij de macht, die jeugdzang…

ik heb ze zien komen zachte lieve lijnen zonder elkaar te raken op weg naar verdromen klaar zijn de scherpe hoekigheden in splijtend uitstralen nu rest kwetsbaarheid in zacht ontvangen op het pad van verlangen naar nog meer lijnen die geborgen zijn verfijnen wij naderen geen cirkel zijn niet op zoek naar gesloten kracht maar openen…

Beschouw hem als je gast, verzorg hem als was je hemzelf. Je kamt toch 's morgens nauwgezet je haar en scheert je zorgvuldig? Hij woont al lang bij je in, in alle kamers nog wel. Vult hoeken, gaten en kasten, laatjes en plinten zelfs. Als ik je ook nog eens een keer een goede raad mag geven: trek met hem op, leef met hem mee. Begint…

Pas werd ze tachtig, onze Beatrix Met dit vers breng ik haar alsnog een hulde Haar leuke toetje deed iets met de gulden De euro daarentegen, ach, da’s niks Die munt bezit geen koninklijke rente Want de percentvoet nadert nada, niente.…

Een kamer met acht stoelen Een klok aan de muur Tikt de seconden weg Ik bekijk de deur schuin tegenover mij Hopend dat hij gesloten blijft En dat ik de lange gang uitloop De vrijheid tegemoet Maar de woorden Die ik niet wilde horen Ze dringen binnen in mijn oren En de angst voor het onbekende Wordt nu de werkelijkheid Een kamer met…

Wie werkt voor een klein loon en het ouderlijk huis verlaat is in dit land een prooi als het om huisvesting gaat Urgent zonder baan gaat vóór zei de overheidsdienaar Blijf nog maar even thuis Uw wachttijd is 8 jaar! De vrije sector biedt soelaas Alleen bent u niet vrij helaas Kruip in een piepklein kot met beschimmeld woongenot…

Avondval.... Het is den Haag bij avondval... de kooplust niet te temmen Het gaat er goed niets nieuws in het westen Alleen fietsers hoor je remmen wandelaars vogelvrij Dolblij met verkeersarme wegen de Haagse trams ondergronds Licht is het daar snelheid paart ....met spoed Dit is ook den Haag de rails, de trams…

Jij bent de oester die ik haalde uit een zee Mijn tortel, mijn duifje je brengt vrede in me mee Jij bent mijn katje zachtjes spinnend op mijn schoot Mijn puppy, mijn rashond speels en trouw... mijn metgenoot Jij bent mijn schaapje…

het diepe vallen in het bodemloze de schrik altijd daar evenredig aan de val wat angstzweet rest als de herinnering aan een moeilijk te bewijzen belevenis die je plagen blijft in elke nachtdroom…

Wat brengt een mens tot een daad die onherroepelijk verder gaat dan een roep dan een vraag aan een medemens naar recht naar liefde het verdwijnen van pijn een laatste wens? Hoeveel moet een mens verdragen voordat hij voorgoed mag stoppen?…

tranen worden aan elkaar gebreid daar onwijsheid lang gelee teloorging in woelige nachten, waarin geweld ongezien kan toeslaan zijn de kreten om hulp oorverdovend de geur van angst kruipt in neuzen chemische wapens, niets schuwt de vijand om het licht voorgoed uit te doen wij nietsnutten staan aan de zijlijn kijken toe, vragen ons stilzwijgend…

Ares' kinderen horen zijn bulderende stem de uitgestrekte dodenlandschappen aangetast door weer en wind mensen verdwijnen ze keren nooit terug klokken verliezen hun greep op de tijd binnen en buiten de onschuld is voorbij oorlogen hebben geen ziel nietsontziend nemen ze alles af geen god komt er aan te pas…