Alle inzendingen

Beredeneren, realtiteit, verstand gebruiken, van tijd tot tijd Orienteren, adequaat, concluderen, met regelmaat Emoties tonen, nemen en geven durf te voelen dat is leven!…

Nooit zal ik kunnen begrijpen, waarom mensen de kat in het donker knijpen. Want wie mijn twee katjes beziet knijpt ze zelfs in het donker niet.…

Een donderwolk overtreft de schoonheid die ik met dode ogen zie heimwee naar het gras Wat elders groener lijkt. luister ik naar getjilp fluit het de geneugten van mens en dier de overgang van samenzijn Het raakt me niet. De slotakkoorden spelen het einde is nabij als ik mijn armen uitstrekt raast het zwart voorbij Het water kabbelt…

zij heeft de deur met een ferme klap gesloten is daarna op hoge poten weggelopen de stortvloed woorden lag nog op het pad alles wat nog te zeggen viel hebben wij nu wel gehad toch draaide zij zich om op de hoek voor een dramatisch laatste groet de arm hemelhoog geheven vingers wijd gespreid ogen zwarter in haar ongelijk…

zij bezat de magische kracht zonder outfit in blauw of zwart geen demonen uittredingen of hekserij haar armen bezworen compassie legden geluid aan banden in het bespelen van menigten en oplopende emoties mensen voelden zich opgenomen hun dromen herkenbaar verhaald door geestdriftige ogen die niet alleen maar beloven een…

Die vage schim, verblindde een kort moment, het zicht op realiteit, in kortstondig oogkontakt. Heel even, enkele seconden, keek ik in de diepte van je ziel, door ogen van oprechtheid, die mijn hart deed overslaan. Onbereikbaar en verloren, bleef ik achter met een schaduw, gegrift in mijn geheugen, contouren slechts in herinnering.…

Overdenking met onmacht, zoveel aan verandering toe, hier dan, mijn laatste aanklacht, gedachten maken me moe... Verlossing van het kwaad, verzadiging op deze planeet, in sluipend verdriet en verraad, met een oorlogsjas aangekleedt... Roodverlichte, zwarte hemel, spuwen vuur van kanonnen, in hypocriet gefemel, dat er een heilige oorlog…

Naakt met de woorden die ons weer laten spreken zijn we onze schaduwen ontgroeid en volgen we elkaar waar we zonder schaamte elkaars leugens ontdekken…

Hier leunt de avond tegen zachte heuvels aan. Een sluier van zomers' licht wordt uitgespreid over het koren, wachtend tot het wordt geschoren, zoals ook koeien gemolken worden op hun tijd. Ik ben hier op goed geluk naartoe gegaan, omdat de brochure het heeft aanbevolen en het graafschap niet minder dan Hampshire heet. Uit de verte komt wat wind…

Sterren voel ik in jouw ogen het gezicht zonder gelaat in het diepste donker wanneer jij mij komt halen uit mijn lijf dromen wij niet meer al het sterfelijke is reeds voorbij samen zweven wij puur enkel op gevoel naar het magische licht vier handen verlangen en ontvangen de kracht van liefde…

Om bij mezelf te komen is een weg van een eureka lang. Zo'n knip in de vingers waardoor alles op zijn plaats valt. Zo dichtbij als het water van de rivier dat zich wringen moet in bochten allerlei om oog in oog te staan met de zee en bij zeezicht er zijn en eigenlijk ook weer niet, eerst zoetjes aan nog zout worden. Weten dat alles op pootjes…

ik heb hun vleugels zien branden van de randen aan de ondergaande zon in een rood oranje flikkering draaiden zij in vrijwel slow synchroon doken door de kou van wit en donkerblauw onder luide protesten naar hun stille nesten…

Het zielt me dat haar geest zo snijdt besmeurt ze het mes met open wond die in kalme uren van eeuwigheid nimmer de kern van daglicht vond alsof ze het zwijgen lijdzaam hoort volgt ze zorgvuldig gekozen wegen innerlijke beproeving stuwt haar voort zelfs blijk van liefde houdt niet tegen blind voor wat haar wezen vreest zoekt ze naar eigen…

Zijn ziel, en zaligheid voor iets te willen verkopen, lijkt, een begin, een uiterst passende samenwerking. Die ziel was mij eens niet de ware voor het verlopen, waarlijk, het beginsel haalde door de juweliersterring.…

Schrijven stille kreet Je verstaat het keer op keer Mijn koele bloedend woedend hart Schrijven stille kreet Letters vallend uit mijn gedachten Verleden heden of een toekomstrede Schrijven stille kreet Je roept steeds harder Ik mis je, meer en meer…

Verbaasde kleuren, uitrekken, krimpen, weglaten, toevoegen wat er al bijhoort vanaf het begin. Verbuigen, vervoegen, contaminatie: taal maakt beelden tot rake sculpturen van vege tekens. En het publiek in trage gang beleeft ootmoedig, telkens opnieuw, haar eerste bezoek.…

Een dezer jaren bezig ik me voorts aan een zielsverband over te komen alsof een geluidloos solfege in ijdelheid; geen gevend persoon gegaan en gestaan waar dan ook beland, tot de evocatiefrase zich toont in het fenomenologisch feit.…

Ik verdrink in de stroming van het kleurrijk genadeverbond als symbolisch wezen met koralen tot mijn geroepen richting; het geen genade wanneer de witte kaars zonder brandend lont, in ongenade het slappe koord voor een anker tot verlichting.…

De machtigen en de rijken zullen niet ras bezwijken, maar velen onderdrukken. Zal dat uit-EINDE-lijk lukken? De planeet wordt beroofd en ze vergeten wat is beloofd, want wijsheid in hun hoofd is al eeuwen uitgedoofd door hebberige nukken, men ziet nu belastende stukken. Wat zal blijken: men gaat over lijken die niet wijken. Er heerst haat…

De trein, rekt het landschap uit Bomen strijken langs het glas Een flits, legt de tijd voor even stil Vormt de wereld, hoe ze was…

je hangt nog in mijn trui met parfum van vandaag vluchtig word je even streel je klinkt van geur de echo reukloos na: houd mij nu vast vasthouden even maar…

Dit is het weer Waarvan je automatisch Langzamer gaat fietsen Grauw is de lucht Waar geen kleur in zit Flauw is mijn dag Waar geen smaak aan zit De ijskoude wijzers Van de winterklok Zijn net als mijn vingers Bevroren door de sleur…

als er een God is dan is hij dichter een dichter naar mijn hart dan weet hij dat in de poëzie die het leven is rijmen geen gegeven is…

mijn frans is niet meer wat het is geweest mijn dans in een vergeten hoek verborgen we passen samen heel wat af maar in de maat van de muziek ben ik voor jou niet meer te vinden pas de deux…

De warmte van de zonnestralen stelt slechts weinig voor in vergelijking met de warmte uitgestraald door jouw aantrekkelijk lichaam De helderste ster aan de hemel is slechts een kleine bron van licht in vergelijking met die fonkeling in jouw mooie ogen Eén enkele vlinder, fladderend in de lucht is eenzaam en alleen in vergelijking met…

Het doet me aan de doden denken Regen in een donker bos Waar wel licht is maar gedreven In wat koud is donker wordt Regen donker bos Wordt donker regenbos In wat as is wolken wordt Naar wat grond is nat gerezen Waarin stilte zoveel dieper groeit Tot op het bot vermolmd is…

Een morbide fantasie in een kasteeltoren Sereen huilende ogen als spiegels gebroken Een dans met messen om ons gevoel te bekoren Bloedend, we hebben ons op onszelf gewroken De satijnen lakens met bloed doordrenkt Wonden branden, vlees dat schroeit Onze jeugdige schoonheid bruut gekrenkt Onze bizarre geesten door dat schouwspel geboeid Een…

Een leven lang geleden Lachte ik om levens lusten Laten leven dat leven! Toch dacht ik anders Liefde, leven, dat is lust Laat het leven, laat de liefde Laat het liefde leven wezen! Toch: ik droomde anders Een leven lang lusten Dat kon geen liefde zijn Geen leven, liefde, geen rust Maar wat kon het anders zijn…

Je liefdevolle strelen, zacht gefluisterde muziek die mijn ogen doen sluiten ...zwevend op akoestiek. Het rusteloze kleed met stekende voering, ongemerkt afgeworpen ...door jouw beroering. De zachtgeurende liefde, warm sereen vertrouwen die de vele droomdemonen ...meedogenloos neerhouwen.…

Niet de probeerballon maar warmtebron en echt: daar stijg je op ik zie je Niet het doorbladerd boek maar het echt manuscript je ligt voor me ik lees je. Niet de vrouw met Franse naam maar Hollands en kortaf ik spreek je, lief ik spreek je Ik houd van je zoals je was en word: warm, ongekend van ieder graf tot elke wieg…