Moeder, - de liefste in ons leven stond altijd voor haar kinderen paraat met wijze woorden en goede raad wilde zij haar kostbare gaven doorgeven. levenslang werd zij door de liefde gedreven blijft zij ons voorbeeld dat nimmer vergaat moeder, - de liefste in ons leven stond altijd voor haar kinderen paraat Moeder, die wij u nu moeten…

Ik weet ook wel dat ik in één van mijn vorige gedichten alle vrouwen over één kam heb geschoren, maar als je met 3% van de bevolking tegenover 97% staat is het niet gek dat dat gebeurt. Als ik naar de mensen luister hoor ik een moedeloze bevolking die denkt dat ze niets anders kunnen doen dan met de massa mee te gaan en daarom ben ik diep betreurd…

maïs wordt geoogst de bloeiende aardperen reiken nog even wuivend richting hemel sommige vogels dreigen al te vertrekken hierover vergaderend met hun jaarlijkse gezemel iedereen probeert deze nazomer zo mogelijk nog even te rekken dit jaar is ze weer zo mooi maar toch vormt ze al voorzichtig haar kleurrijke hoofdtooi op het bankje…

De najaarswind zingt weer haar naam door de hoge beuken die met rosse blaren staan daar ligt een zerk, vergroend met mos een lentetuil viooltjes is reeds lang verdord. Hij moest niet zoeken om haar graf te vinden zo vaak was hij hier op die plaats geweest er was een draad die hun zielen bleef verbinden zij was zijn eerste en grote liefde geweest…

De dood is niets, ik ben alleen maar naar de andere kant. Ik ben mezelf, jij bent jezelf. Wat we voor elkaar waren, zijn we nog steeds. Spreek mijn naam uit, zoals je dat altijd gedaan hebt, zonder extra nadruk, zonder droefheid. Praat met me zoals voorheen: niet plechtig…

’s Nachts zag ik haar aan mijn bed verschijnen gekleed in een stralend wit en lang gewaad ze zei: mijn kind ik kan niet langer bij je blijven ik hoor hoe in de verte reeds de eindklok slaat. En toen ik helemaal van schrik wakker werd schokte mijn hart en lag ik stil te wenen… Nog voor de morgen had zij haar reis ingezet moedig en alleen ging…

de Goddelijke kalender is heel anders dan het menselijk brein WAAROM is dit vreselijk voorval gebeurd moeilijk toch zeker niet fijn het Licht kijkt niet naar het jaartal of tijd de nabestaanden zeer ten spijt geloof in het wonder van de wedergeboorte ofwel vernieuwing wordt eerbiedig blij maar natuurlijk rouwen op…

Gisteren is mijn vrouw overleden Vorige week is mijn vrouw overleden Vorige maand is mijn vrouw overleden Vorig jaar is mijn vrouw overleden Drie jaar geleden is mijn vrouw overleden Vijf jaar geleden is mijn vrouw overleden Tien jaar geleden is mijn vrouw overleden Elf jaar, vier maanden en 14 dagen geleden is mijn vrouw overleden…

nooit gedacht dat het ooit weer zo zou zijn zoals ik wilde dat het nooit meer zou zijn dat spijt me...…

In de diepste diepten van het heengaan geloof ik mij in moeder aarde’ s schoot Is dit nu ‘t eind van mijn aards bestaan heerst hier slechts de stilte van de dood Na een doodsstrijd kwam de acceptatie werd mijn lichaam ijdel en onder nood Mijn ziel overleefde de snelle crematie o en ik zweef naar t’ eeuwige der dood Van ‘t pikzwarte zweven…

Is er iets met ons gebeurd daar in iemands thuis Waar jij die van jou gevonden hebt (om voor terug te komen?) En je geen plek kan vinden om op mij te passen Of misschien waar ik die van mij heb losgelaten (om nooit van weggeweest te zijn?) En eindelijk plek heb om op mezelf te passen?…

we hebben u naar uw graf gedragen moeder vader de touwtjes zijn losgelaten elk gaat nu zijn weegs want u moeder vader waren onze verbinding de nu ontwarde Gordiaanse knoop maar wie weet misschien wordt hij ooit weer gelegd een stille hoop?…

Ik weet nog dat we op deze bank zaten. Om het verste pitten spuugden. Later je lang naar je kaart staarde. Je het noorden zocht. Langs mos op de stammen. De witte plooien me deden denken aan de lanen. Hoe wijde brandwegen lopen. Dwars het dennenbos doorklieven. Een eenzame roze zwemband geeft zich over aan hoe grillig iets kan stromen.…

Jij toen in die kamer van het witste wit en ik het kind met nog vele zomers te gaan jij die nog vader moest blijven hoe ze toen bloeiden daar buiten de rode rozen augustus trok nog een keer alle registers open en daarna dat zwijgen van de uren waarin vroege herfst lag ingesloten Zoveel later danst in een huis vol kleur…

Dag oma Tot ziens In de hemel Misschien in mijn dromen Met af en toe een kleine traan Denk ik terug met een lach Aan "wil je nog een chocolaatje?" en Kruisjes op mijn voorhoofd Altijd liefde om te geven Wijze woorden waren er genoeg De hemel is met u een stukje rijker Ze zeggen afscheid hoort bij het leven Maar is afscheid niet een…

Een vroege wintermorgen De stad die ontdooit Grachten verborgen De torens in dauw Zo vreedzaam maar nooit meer zo mooi als met jou…

verstilde pijn van het zijn zomerlente winterherfst winterlente zomerherfst donkere dag heldere nacht de wacht bijna volbracht…

Je geeft je woord zonder na te denken. Door het gevoel dat de ander je geeft. Je houdt je woord zolang die ander leeft. Waar blijft je woord als die ander er niet meer is. Laat je iemand anders in je leven toe? Je vraagt naar het waarom en hoe. Leg je woord eens op de weegschaal van het leven. Hoeveel weegt het nog, misschien nog iets.…

ik moest afscheid van je nemen de allereerste dag ontving je me met open armen we hebben lief en leed gedeeld je hebt me zien huilen en hoorde me lachen als ik weg was wachtte je geduldig tot ik terug kwam wat was ik blij als ik je weer zag dag lief huis bedankt dat je er jarenlang voor me bent geweest…

Ik vraag je, blauwe lucht, met een diepe zucht En jou, volle maan, wat heb je met hem gedaan. En u, fonkelende ster, hij is weg, zó ontzettend ver. Ik vraag jou, mooi leven, wil je hem terug geven?…