Hartenkreten

hartenkreet (nr. 23.803):

De zee

Ik wandelde eens langs het strand van Breskens
en genoot van de zee.
De golven rolden neer op het strand,
het was nog fris en stil ik liep er alleen.
Nu ben ik gek van schelpen
vooral het idee dat daar beestjes in woonden
en zij namen braaf hun huisje mee.
Het gekke idee dat plotseling
in mijn gedachten kwam,
daar moest ik eens om lachen.
Ik zag het al helemaal voor mij
dat de mens zijn hebben en houwen
op zijn rug mee sjouwde.

Maar toch de kokkels die hier lagen
doen het toch maar,
en met je huis altijd bij je,
dan maakt het niet uit
waar je ben want je bent altijd thuis.
Toch een vreemde gewaarwording
als je er over nadenkt.
Je was vanmorgen nog ergens diep in de zee,
en elke golf nam je een stukje mee,
na een dag of twee lig je ineens
op een randje zand aan de zee.

Lachend om mijn eigen gedachten,
loop ik langs de golven,
in het zand langs de zee.
Ik hou van de zulte lucht
de geur die het zeewater zo eigen is,
van het uitzicht de ruimte
de bootjes op het water
en aan het einde de lucht.

De tinten zo mooi op elkaar afgestemd,
een pracht van een plaatje van een geheel.
Jammer dat ik niet schilderen kan,
maar ondanks dat staat het plaatje van de zee
met zijn schelpen en geuren
ergens op een plekje in mijn hoofd ingedeeld.

Uitgewaaid op het punt om weg te gaan
draai ik mij nog even om en blijf staan.
Ik zie hoe de zee hoger komt
en de kokkels weer van het zand verdwijnen
en weer met de golven naar de diepte gaan.