504 resultaten.
Levensdoel
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 27 wij
en de tijd
we hebben allebei
met hem gevrijd
de kinderen
vaders moeders ondertussen
de kleinkinderen
ook al niet meer zo klein
het nest is leeg
in de oude boom
maar groeien
doen de jonge scheuten
gekoesterd door het licht
dat door de kale takken schijnt
stilaan gestreden is de strijd
maar de tijd ons toegewijd
was…
Wij
gedicht
4.2 met 6 stemmen 2.072 er waren nooit woorden voor
laat staan
hoge plafonds of hemels
je wilde nergens naar toe
je wilde niets bereiken
het was droog
laag viel op laag
als bladzijden
in een oud Frans boek
plakten we aan elkaar
maar met verbeterde
sterker ruikende
verslavende lijm
ik wenste toen
dat het eens los zou laten
dat er een woord viel
dat het eindelijk…
het was op een zondagmorgen
gedicht
3.0 met 44 stemmen 10.467 Het was op een zondagmorgen,
de lakens lagen strak gevouwen,
we baden tot de dove goden
of we alsjeblieft dan eindelijk...
We zoenden, een fermate,
jij wist plotseling hoe alles moest,
als de moeilijkste knoop, zei ik.
En er was hoop.
Later stonden we erom te lachen
in de vuistjes van ons kleinste kind.
Ik strikte de linten in je haar.…
want
gedicht
3.1 met 35 stemmen 22.337 ook van wie je het niet
meer ziet, het nooit meer
zult weten hoe het was,
uit de resten van plooien
en rondingen, het skelet
van polsen en enkels, dons
en slijmvliezen, woorden
en zwijgen, uit alles wat
er over is, het gewone,
blijft alleen de vreemde
zekerheid van dat meisje
dat er niet meer is.
----------------------------------…
Onderweg naar Egypte
gedicht
3.1 met 10 stemmen 14.365 We zaten samen op mijn lange waxcoat.
Het was oktober in een bos in Drenthe,
de zon warm op het gras, het leek wel lente.
Zij had de picknicktas met kaas, fruit en brood.
We keken naar de letters in de beuk, groot
gegroeid sinds onze geboorte, we prentten
ons de stilte in, de taal die niet went en
'op jouw jas ben ik altijd veilig' besloot…
ÉÉN WEZEN
poëzie
4.0 met 19 stemmen 3.077 Ik wist wel, dat éénmaal mijn leven,
Dat naast Uw leven zich ontspon,
Zich tot één leven saam zou weven,
Dat niemand ooit weer scheiden kon.
Maar dat het zo volmaakt zou wezen
Ineengevloeid als thans geschiedt,
Twee wezens in één zelfde Wezen,
Dát droomde ik wel, maar wist ik niet....…
Rondeel
gedicht
3.5 met 49 stemmen 19.652 Laten wij borg staan voor elkanders leven,
jij mensenkind hebt deel aan mijn bestaan,
waar jij verworpen bent, neem ik je aan,
ben jij de vraag, ik zal het antwoord geven,
daar waar ik viel, heb jij mij opgeheven
en waar ik wankelde, daar bleef jij staan;
laten wij borg staan voor elkanders leven.
Naar elkaar toe, dan van elkaar vandaan,
zo…
Liefste,
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 336 zeg niet altijd ons en wij,
soms is het ik
en soms van mij…
Thuiskomst
gedicht
2.4 met 68 stemmen 22.985 Ik droomde dat ik van je
droomde: we zaten op de bank en
praatten wat, je droeg de trui die ik
die dag gedragen had, je haar was
nat van alle regen. Je lijf solide
warm had weer de frisheid van
wanneer je in de grienden was geweest
en je vertelde feestelijk gewoon
dat het daarginds toch anders
bleek, hoe diep de wortels
reiken van de eik…
Je weigert de strijd
gedicht
3.2 met 41 stemmen 16.749 Je weigert de strijd waar ik meester in ben:
in holle wegen, in struikgewas
besluipen, bespringen, met onbesliste uitslag.
Op open terrein daag je me uit,
overwint gemakkelijk en rust naast me uit
in vol vertrouwen.
-------------------------------
Uit: 'De harde kern', 1994.…
Op 't land
poëzie
3.3 met 16 stemmen 2.339 Lieve, zie dat lindelover
Klimmen om mijn klemen huis.
’t Spreidt er koelte en geuren over,
Verre van het stadsgebruis.
Enkel schalt daar ’t vogelliedje,
Enkel suizelt daar het rietje,
Enkel ruizelt daar het vlietje
Sluimring op het mos, u toe.
Enkel klinkt er ’t herdersrietje,
Of ’t geloei der gladde koe.
O, daar wilde ik met u leven,
Met…
DE BOERENDOCHTER
poëzie
4.0 met 5 stemmen 1.500 Zie, hoe zij met haar rokken zwaait,
De brede handen staan naar grijpen.
Reeds voor zij duidelijk gaat rijpen,
Weet zij waarom de wereld draait.
En daarom is zij zo onhandig
Met haar gebaren; en haar woord,
Ofschoon haar frisse mond bekoort,
Maakt knapen roekeloos losbandig.
Maar voor haar blik wordt ieder stil.
Plotseling is ze, uit steen…
Hoogtevrees
gedicht
3.1 met 42 stemmen 17.330 Ze ligt met een landschap van een man
in bed. Hij is enorm en zij
heeft nooit voor bergbeklimmer gestudeerd.
Verkleind tot een verliefde kleuter
klautert ze rond: tong in zijn oor,
spitse vingers in zijn maag, verder omlaag -
ze hoort niets. Een landschap praat niet.
Hooguit gromt het zachtjes, liggend
op de rug, zichzelf, waardig.
-…
Grote verwachtingen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 177 Het begon zo goed -
een zekere herkenning
van pijn en de belofte
van een helpende hand
een Happy Ending
van volwassenheid
en we gaven elkaar wat
ons thuis vroeger
had moeten zijn
Maar het bleef niet privé
niet alleen van ons twee
ook onze liefde
werd een burgerlijke staat
die alles concreet maakt
meer dan een daad, liefdesdaad…
jij
netgedicht
2.5 met 2 stemmen 107 ik zie je lopen
door het groen
een duif zweeft
door het licht
in een nieuwe
taal leer ik
spreken in mijn
ogen woont het
niet vergeten ik
zie je rusten in
het raamkozijn…
Gij zijt de goede vrouw
poëzie
4.0 met 8 stemmen 1.934 Gij zijt de goede vrouw ten drempel mijner dood, -
Gij die me uw ogen als een zomer-nacht ontsloot
Vol wondre lichten en vol rust'ge duisterheden;
Gij die me uw leden als de rijkste herfsten bracht,
En, schoner dan een schemering, de zéekre kracht
Van vredig leven en zich goed bemind te weten.
Want gij, die weet hoe iedre vreugde tanen moet…
Tegendraads
gedicht
3.8 met 94 stemmen 14.512 Slapend schik ik mij naar het lichaam van mijn inmiddels geliefde.
Haar kin tussen mijn schouderbladen.
Overdag blijf ik tegendraads.
Kerf ik mijn voorhoofd tot wijdvertakte webben als zij iets vraagt.
Wellen mijn woorden op in haar ooghoeken.
Schuif ik de nacht van mij af als een slecht boek.
Ik scheid wat van de wijn is en wat van mij
schenk…
Wanneer de Vorst des lichts slaat aan de gulden tómen
poëzie
4.0 met 40 stemmen 11.402 Wanneer de Vorst des lichts slaat aan de gulden tómen
Zijn hand, en beurt omhoog aanzienlijk uiter zee
Zijn uitgespreide pruik van levend goud, waarme
Hij nare angstvalligheid, en vaa, en creple drómen
Van 's mensen lichaam strijkt, en berg, en bos, en bómen
En steden volkrijk, en velden met het vee
In duisternis verdwaald, ons levert op haar…
Afscheid
gedicht
3.0 met 50 stemmen 13.332 Alledaagser kan een afscheid niet. Rafelig van woorden,
wensen, handen. Er was een kind dat ik moest zien.
Je hield het tegen het licht. Het greep ernaar.
Ik boog me diep. Zoiets duldt slechts de poëzie
van kaarten, het staccato van huwelijk en geboorte.
Je lag op afstand daar en eiste dat klaar
gebruik van woorden, lof op alles wat nu deugt…
Ik zal u niet beminnen
poëzie
4.2 met 12 stemmen 3.932 Ik zal u niet beminnen,
Gij, die in vreê gewaad
Voorbij mijn torve zinnen
Langs-heen mijn leven gaat.
Ik zie uw rústige ogen,
En 'k weet hoe goéd ge zijt:
úw tederheid, gebogen
Over mijn eenzaamheid.
En 'k heb u niets verborgen
Van blijheid, drift en leed,
En hoe uw plegend zorgen
Me in stilte wenen deed.
Maar - 'k zal u niet beminnen…