Netgedichten

netgedicht (nr. 10.049):

uitgeblust

op de eerste etage
slungelden haar benen
uit het raam
over het al haast
verrotte houten kozijn
van een herenhuis
met verloren faam

ze daagde mij uit
met blote benen
en lonkende ogen
die mijn lust wilden lenen

onder het gewuif
van een luchtige rok
ontsnapte mijn verstand
geenszins aan deze ruif
en mijn hart haastte zich
als een opgejaagde klok

nog twintig treden te gaan
naar dit hemels genot
langs gore wanden
met verbleekte sterren
maar daar boven aangekomen
kwam ik al adem tekort
om nog verder op te stomen.