Verzonken land
over de laagte van het veld
glijden mijn vingers naar
een schaduw wanneer
mijn handen traag bewegen
ik schrijf wolken leeg
in het ondergelopen veen
waar afgestorven bomen
het landschap verlaten
langs oude baggerputten
en het smal begroeide spoor
verstomt de avondwind
op het dorre blad papier
steeds dieper schreeuwt
een vogel in de nacht
wanneer hij zich laat
vangen in mijn woorden
ik leg mij onder zijn vleugels
en uit de koelte van het zand
stijgt een ster in een laatste dans
de vogel sterft
en nog voor mijn adem vergrijst
weet ik dat liefde dodelijk is
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid