Netgedichten

netgedicht (nr. 12.294):

ik wiegde kind

ik schreeuwde pijn
liep rond waar nooit
een eind kon zijn
ik was het kind

ben gestopt
met weg te lopen
verzamel moed en maak
met scherp mezelf bang open

een wiegend kind
ver in de hoek gekropen
ogen dicht de rug
heel licht gebogen

ben zo terug
zeiden mijn moeders ogen
ik keek haar aan en
heb het nooit kunnen geloven

ik wiegde kind
het schokkend lichaam
schreeuwt mijn pijn
ik wil mezelf weer zijn