Netgedichten

netgedicht (nr. 12.531):

steel vast tijd voor ons bestaan

je wiegt leven
met je adem
je borst verrijst
uit zachte rust

ogen sluiten
nog de morgen buiten
gedachten zijn
met slaap gesust

het kind speelt
in je dromen
zijn lach
op je gezicht

je haren glanzen
nog wat vochtig
in het eerste
schemerlicht

ik neem afscheid
van ons samen
kus je zachtjes
zal nu gaan

wij gaan de uren
van de dag verbazen
ik steel vast tijd
voor ons bestaan