Stenen die ik keerde
zon verbrandde
koele regen
licht verschraalde
stoffig kleur
wind verstoof
langs vele einders
vleugjes van
een vale geur
droogte schrompelde
de jonge bladeren
bracht de plant
weer tot woestijn
mijn bloemen
en hun schoonheid
mochten er
niet langer zijn
wel stenen
die ik keerde
eindelijk hun
schaduwzijde bloot
het vage leven
vegeteerde
toen ik het felle
zonlicht bood
ze wroeten liever
in het duister
maken anderen
kapot
ze vreten wit
uit volle buiken
slokken vriend
als vijand op
Geplaatst in de categorie: liefde