Netgedichten

netgedicht (nr. 13.027):

handjes van hout

scheef weggezakt
voor de pc verdwijnt
de echte wereld
neemt me mee
we gaan weer koppie
onder in de virtuele zee

zien maskers
die gezichten zijn
touwtjes die ze trekken
handjes van hout
een enkeling van porselein
het lichaam kan verrekken

ze spelen het spel
van doden en vermisten
mensen koud als ijs die
liefde en de goot verwensen
hun levens zijn zo groot
geen dood kan ze begrenzen

mijn rug brengt mij
weer terug in ongemak
ik kap ermee zet
vlug mijn masker af
strompel naar benee
tevree slaap ik voor de tv