Netgedichten

netgedicht (nr. 15.013):

Zijwieltjes

Zoals ik als een levend ding
mijn fiets zag staan, uren sleutelde,
het zadel aaide, alles glom
voordat ik slapen ging.

Zo werk ik nu aan materiaal
dat ik 's nachts van zolder haal: steun-
wielen achter. Ik leun
te zeer op wat is vervlogen.
Maar ook dit zal gesmeerd lopen.

Ik wil de afstand dichten. Doodmoe
maar in extase op de Mont Ventoux,
in vrije val beneden komen.
En hier naast jouw
eerste trage trappen 'naar de ijsboer toe'.

Als je met je zoete zomermond
weltrusten zoent, weet ik de top
heel ver achter de open ramen.
Maar jij, ik en de jongen in mij vallen
even samen.