De Jager in slaap
De ogen van de bergen zien ver.
In het dal hangt nog de warmte van de zomerdag,
waaronder de jager sluimert,
liggend in het droge gras.
In natuurlijke overgave ligt hij daar,
met de mond gedrukt tegen de aarde,
de zachte, zoetgeurende aarde,
de verdraagzame, zwijgende aarde.
Het zwijgen van de aarde is diep.
En verder? Gaat het verder?
Ja: terwijl hij door een diepte valt,
bloeien droom-bloemen op, zwichtend
over een zon-overgoten veranda.
Tussen openslaande deuren
wiegen zware, fluwelen gordijnen in de middag-wind.
Een kamer ligt daarachter, schaduwrijk en stil.
Aan de wanden tapijten met verbleekte jachttaferelen,
honden, fazanten en in de verte vale bergen,
bijna weggewist in de verschoten lucht.
Daar ligt de jager, nog nauwelijks zichtbaar,
verloren en geborgen in het huis van zijn jeugd.
Bewegen zijn lippen zich?
Fluisteren zij?
De bergen aan de wanden bewaren hun stilte.
Het zwijgen van de aarde is diep.
Geplaatst in de categorie: algemeen