Netgedichten

netgedicht (nr. 19.305):

Niets

Vandaag begint het grote sterven, de tv gaat op zwart,
de radio zwijgt, vanavond. De kaken malen het zorgvuldig bereide voedsel, oorlog in de mond, een nooit voorbijgaande cyclus van het niets weten, niets denken.

Is de leegte niet de leegte. Is de stilte niet de stilte.
Is het zwarte toch altijd nog zwart. Het licht van de ster verschijnt ons, vanuit het hemeldonker. Draait de maan om ons heen. Blijft de zon waar hij is. Alles kent de duisternis niet.

Voorbij het einde, het niet niets. Leven gaat door. Komt niet voorbij het niets. Generaties komen. Vanuit het bijna niets in het grote niet niets. De tijd gaat sneller. We ouder worden. De kaken malen langzamer. De oorlog wordt

nog iedere dag gestreden in vele monden. Uit het niet
niets bouwen wij onze wereld. Breken we af, beginnen
we een oorlog om het niets. Wat blijft is het niet niets
waarover we ons iedere dag verbazen. Of juist niet.

Krimpen we in elkaar. Rimpelen we verder. Wordt
alles relatief. Na ons sterven is er niet niets. Ons
lichaam gaat in rook op. Zorgvuldig gefilterd de lucht in. Op weg naar de zon. Meegenomen door de wind.

Zo kom je na je dood toch in China, blijken dromen
niet voor niets. Daal je neer op de aarde, worden we
verteerd, langzaam weggenomen, zijn we voedsel voor
de bomen, wachten we tot het moment dat we worden

geruimd, als het abonnement op ons graf niet meer wordt verlengd. Dat blijkt het echte sterven. De tijd is voorbij. Er is niets meer van ons lichaam te vinden. Bereiken we de grote stilte. Het grote sterven. Eindelijk.