Netgedichten

netgedicht (nr. 19.865):

Sneeuw met Pasen

Sneeuw met Pasen,
op een eerste lentedag, ik wijs het af.
Het is een leugenaar, gladjes
sprekend met koude, temerige stem,
dat het warme licht en de geurige bloem
zijn ongewis, dat de nieuwe lente nog verre is.

Of Pasen niet is het feest van het Leven
dat zich vernieuwt en immer al
is bewezen: het Leven overwint
ook de donkere, koude winterdag.

Het is op zon, maan en sterren
in hun onvergankelijke baan,
dat ik mijn vertrouwen stel;
licht en bloem, zij komen,
hiervan ben ik zeker, wel.

En over dit vals en onguur sujet,
hoewel zo smetteloos en wit,
breek ik dan ook resoluut mijn staf:
sneeuw met Pasen, ik wijs het af !