Netgedichten

netgedicht (nr. 20.292):

Straal de lente

Geconcentreerd licht hemelgoud
heeft van het kille wit gewonnen
groet aan pook en kachelhout

stralend golven de fotonen
vluchtend door de atmosfeer in
sprankelende geuratomen

barstend zeepsop in de lucht is
opgelost in warme nevel open
trekt het landschap uit vernis

zuchtend slaakt verlichting leven
ontwaakt door de verse adem lief
in zachtzoet mossig land begeven

lente je spreekt tot mij speels
in zijden zuurstof dapper zwaaiend
wind door haren waaiend luidkeels

“vergiet het leven, regen het zij je vergeven”