Netgedichten

netgedicht (nr. 23.006):

klopgeest

een huis waarvoor een klopgeest zich geneert
longen zijn zwarter dan platgebrande bomen.
smeulend geurig kindervlees in mijn hoofd nog volkomen.
zoveel meer dan eerst zeker dat het mij beheerst.

Smekend om vergeving dat is hoe mijn geest verkeerd.
Het enige verwijt is puur, dat ik heb kunnen ontkomen.
Hetgeen in mijn handen lag god tot zich heeft genomen.
Meer tranen, zonder vreugde vol van wat verdriet mij leert.

In een stad van spraakverwarring, ik zal jou hier nooit meer zien.
Bewandel ik besneeuwde straten met jou foto in mijn hand.
Bekijk je naakt met tatoeages, met smart in mijn droom misschien.

Badend in de midnachtszon,Goes ver weg jij aan mijn hand.
Ik zie je weer mijn kleine meisje, nooit geboren toch veertien.
Ik word papa dan jij mama, samen terug naar Nederland.