Netgedichten

netgedicht (nr. 23.031):

Uit steelse hoeken

waar draden
herfst spannen
dood en vergankelijkheid
loert uit steelse hoeken

schijnt een lage zon
kleur in de druppels
op het web in een verlate
oogst die ik altijd heb

gespannen tussen
dromen en verlangen
wandel ik langs je gezicht
in weer een laatst aanraken

de ogen nog gericht
in zwart en grijs de blik
op wit van winter maar het
sprankje groen licht al op in lentelijf