Netgedichten

netgedicht (nr. 23.746):

Zwanenzang

Het oude jaar loopt op zijn laatste benen
En strompelt stapvoets naar de eindstreep toe
Zijn haar is grijs, hij oogt ontzettend moe
Hij heeft een stok en kromgegroeide tenen.

Ooit heeft de tijd hem eindeloos geschenen
Hij beet zich in de dagen vast en hoe!
Het ouder worden was voor hem taboe
Dus in zijn lente ging hij keihard trainen.

De zomer kwam en leek zo lekker lang
Hij zat die hoogtijdagen van zijn leven
Nog vol van jeugdig vuur en dadendrang.

Toen met de herfst de wolken binnendreven
Kwam daarmee het verval in hem op gang
En ’s winters wordt zijn zwanenzang geschreven.