unieke afdruk (1846)
ze trok haar mooiste kleren aan
in de gang keek ze nog even in de spiegel
schikte haar kapje en duwde wat losse lokken eronder
vergezeld van haar vijf zoons die hun beste pak droegen
togen ze naar de stad
ze zouden zich laten fotograferen
rondom en op de schoot van hun moeder
denk erom: niet bewegen
zijn de jongens gaan schuifelen
tijdens de lange belichtingstijd
ze zijn gaan verzitten
hebben hun hoofden heen en weer bewogen
zachtjes gegrinnikt om het gezucht van de jongste
die hardop aan zijn speelgoed dacht
toen het portret eindelijk klaar was
zag ze haar eigen gezicht, helder en scherp
met daaromheen vijf vegerige snoetjes
de gezichtjes van haar kinderen waarop ondanks
de onscherpte, de verveling duidelijk zichtbaar was
voor anderen een vreemde gewaarwording
om degenen die ze zo goed kenden
ineens van een andere kant te zien
men vroeg zich af:
hoe kan nu een portret waarbij alles
het tegenovergestelde van het leven is
gelijkend genoemd worden?
Geplaatst in de categorie: fotografie