Netgedichten

netgedicht (nr. 26.502):

Uren van geluk

onze dromen zijn van glas
in vormen teer en breekbaar
ze schijnen door voor altijd vast

ik wil kijken in je ogen
zien hoe licht daar breekt
hoe langzaam je emoties doven

samen gaan we wandelen
naar de grens van ons gebied
leven tussen vreugde en verdriet

wil met jou de bloemen zien
de vergezichten in de wolken
het gras dat buigt in golven

geef jou de zon om je rug
te verwarmen uit blauw straalt
zij het bruine op je armen

soms breken we iets fijns
omdat we ook de tijd vergeten
dingen die we van elkaar niet weten

met jou wil ik in glas de morgen blazen
de transparante uren van geluk
kom we gaan het aan de toekomst vragen